Θυμάμαι ακόμη τη δεύτερη μέρα της παράστασης «Ζ»
στο Εθνικό θέατρο, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Έβλεπα μια εκπομπή για τον Γρηγόρη Λαμπράκη με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τη δολοφονία του στη Θεσσαλονίκη τον Μάη του 1963. Αμέσως θυμήθηκα το «Ζ» της Έφης Θεοδώρου. Και όλους τους ηθοποιούς που μπήκαν με ευκολία και εύστοχη διαθεσιμότητα στο γκρίζο πλάνο της εποχής. Τον Περλέγκα, την Κεχαγιόγλου, τη Μαξούρη, τον Χατζόπουλο. Το σκηνικό. Την αίσθηση. Τον Γρηγόρη Λαμπράκη μέσα από μια ευφυέστατη προσέγγιση. Ακόμη και το βάδισμα του ηθοποιού είχε το κύρος του μελλοθάνατου. Θυμάμαι να λέω στο φίλο μου ότι το προσωπικό φορτίο του Γιάννου Περλέγκα, δηλαδή η τυχόν ταύτιση με ένα μέρος των ιδεών του Λαμπράκη ενίσχυσε τη σκηνική φιγούρα. Τον θυμάμαι να διαφωνεί. «Ο ηθοποιός είναι απαλλαγμένος από όλα. Ξεκινάει πάντα άγραφος». Ίσως να έχει δίκιο. Δεν ξέρω. Δεν μπήκα στη διαδικασία να παρατείνω τη διαφωνία μας. Το υπόλοιπο της βραδιάς διάβαζα το βιβλίο του Βασιλικού και ήθελα ησυχία.
Χ.Φ
