«Στο πρόσωπο του άξιου γιου της Ελλάδας Γρηγόρη Λαμπράκη, ζήτησαν να σκοτώσουν την ειρήνη, την λεβεντιά, την ανθρωπιά. Μα σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος; Η Ελλάδα σύσσωμη είναι στο πόδι. Όχι για ταφή, μα για ανάσταση» Διδώ Σωτηρίου
50 χρόνια από τη δολοφονία Λαμπράκη. Το ζήτησε ο ίδιος. Να είναι την ημέρα αυτή παρών, ενώ στη σκηνή θα παίζονται τα τραγούδια του και θα περνάει σαν νερό η ζωή του μπροστά του .Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο πρώτος πρόεδρος των «Λαμπράκηδων». Συγκινημένος και με χιλιάδες φορτία να του «κυρτώνουν» την πλάτη του. Η στιγμή έγινε αμέσως σημαντική. Η μνήμη ξεθόλωσε. Στην επιφάνεια η καθολική μορφή του μαχητή. Του αγωνιστή που δεν αφήνει καμιά του πνοή να πάει χαμένη. Θα ήθελα να μπορούσα να διαβάσω τη σκέψη του Μ.Θ την ώρα του αποθεωτικού ψίθυρου. Τι διεργασίες γίνονται μέσα του και συγκρατείται; Τι σκέφτεται, όταν περνούν από μπροστά του όλα τα πρόσωπα εκείνης της ένδοξης ζωής; Ίσως να μη χρειαστεί να «έμπαινα στο μυαλό του». Να αρκούσε ένα βλέμμα. Μια καταβύθιση στα μάτια του.
Χρύσα Φωτοπούλου
Comments
RSS feed for comments to this post