«Το θέατρο δεν θα πεθάνει ποτέ.
Και φυσικά δεν μιλάω για το καθεστωτικό θέατρο και το θέατρο των λακέδων κάθε εξουσίας το οποίο με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μιλάω για τις μικρές ομάδες που καταδυναστεύονται όχι από τη στέρηση κάποιας επιχορήγησης (που μπορεί να μην είδαν ούτε στον ύπνο τους) όσο για τον τρόμο της υποχρεωτικής ασφάλισης στο ΙΚΑ που τους αντιμετωπίζει ως εργοδότες, για τον τρόμο κάποιας καταγγελίας από συνδικαλιστές με υπερβάλλοντα ζήλο. Είμαι πεπεισμένος ότι οι μικρές ομάδες, αγνοημένες και απαρνημένες από τους κρατικούς φορείς, θα συνεχίσουν να πραγματοποιούν τα όνειρά τους, ακόμα και με το τίποτα. Εξάλλου, πάντα οι καταπιεσμένοι και οι μειονότητες αλλάζουν τον κόσμο.»
Οι παραπάνω κουβέντες είναι κουβέντες του σκηνοθέτη Θόδωρου Εσπίριτου, σκηνοθέτη της παράστασης «Τραγέλαφος» που ανεβαίνει στο Θέατρο Σημείο. Στο δικό μου μυαλό όπως και στο μυαλό πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων η δύναμη της θέλησης και της αντίστασης είναι τόσων «Νιούτον» που μετακινεί και Κίσσαβους. Οι καταπιεσμένοι στους οποίους αναφέρεται ο κ. Εσπίριτου είναι αυτοί που βρίσκουν νερό και υγιές χώμα ακόμη και στη σελήνη γιατί λυσσούν να ζήσουν εναρμονισμένοι με τη βασανιστική ομορφιά της θάλασσας, ενός δέντρου, του πορτοκαλί ήλιου. Είναι σαν τα κυκλάμινα που με "θράσος" φυτρώνουν σε καψαλισμένα χώματα και σε κατσάβραχα. Εγώ, εσύ, εμείς το χρέος μας και να μας τυφλώσουν δεν θα το παραδούμε.
Χ.Φ
* Ο τίτλος από φράση του Ι. Καμπανέλλη
