Μ’ έχει πιάσει μεγάλη ανυπομονησία.
Θα δω την «Ιλιάδα» το Σάββατο και είναι ακόμη Τετάρτη. Το συζητάμε και το ξανασυζητάμε με την Α. και τον Ν. Πρώτα γιατί θα είναι η πρώτη φεστιβαλική παράσταση του καλοκαιριού και έπειτα γιατί και οι τρεις μας -πρώην συμμαθητές και αιώνιοι φίλοι- βαριόμασταν και το χρώμα του σχολικού πίνακα την ώρα εκείνης της αποπνικτικής «Ιλιάδας». Πάμε και για να μας κοπεί ο τσαμπουκάς. Ένα έπος τσίτα στην αδρεναλίνη και εμείς να βαριόμαστε; Με ένα μυαλό αδύναμο να συλλάβει τη μόνιμη θέση του Όμηρου στο σχολείο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Όταν μου ζητούν παιδιά να τα βοηθήσω σε Ιλιάδα και Οδύσσεια από φόβο και θυμούμενη τα παλιά δικά μου, στις σκηνές των μονολόγων πολλές φορές «υποδύομαι» κανονικότατα τους ήρωες μειώνοντας τις πιθανότητες του ύπνου στο ελάχιστο. Φέτος η «Ανδρομάχη» μου έσπασε ταμεία. Και ας είχα «συνεσταλμένους» Έκτορες. Όλα καλά!
Τι είναι σήμερα ηρωισμός και ποιος θεωρείται ήρωας; Πώς υπερασπιζόμαστε την εξουσία και πώς αντέχουμε την απώλεια; Με ποιον τρόπο διαχειριζόμαστε το θυμό, την αγάπη, το νόστο; Θα απαντήσω στα ερωτήματα το αργότερο μέχρι τη Δευτέρα το πολύ. Σε ανεπίσημο ύφος, καθόλου δασκαλίστικο.
Χρύσα Φωτοπούλου
