Η παράσταση δεν χάνει την παραμικρή
ικμάδα από τις ανάσες της. Συνεχώς και παντού. Σαν να κρατά ένα μήνυμα που πρέπει να κλείσει στο απλωμένο του χέρι ο ανήσυχος θεατής. Από πόλη σε πόλη. Και έξω από τα σύνορα. Και λέξεις στη σειρά με πρώτη και καλύτερη ένα ολοστρόγγυλο "Μπράβο". Η επιτυχία δηλώνει κάτι απόλυτα ξεκάθαρο. Ο κόσμος όσο και αν πλακώνεται από την ρετσινιά της αλλοτρίωσης και της αφομοίωσης δε γίνεται να μείνει ασυγκίνητος απέναντι σε κάτι που του υπενθυμίζει την αναγκαιότητα της μνήμης και την ευεργετική επίδραση της νοσταλγίας.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Καλαβριανός έχει πει ότι η αφορμή αυτού του δημιουργήματος ήταν ο θάνατος του παππού του. Μου αρκεί αυτή του η φράση για να τον καταλάβω, να τον συναισθανθώ, να αποκωδικοποιήσω και την πιο αφαιρετική του σιωπή. Αν με ρωτήσεις για τον δικό μου κόσμο θα σου πω ότι είναι εκεί που υπάρχουν οι αγάπες μου. Μια τεράστια αγάπη ο παππούς. Ο τόπος του και τόπος μου. Και ναι ούτε εγώ μπορώ να τον φανταστώ παιδί με μαλλιά ολόμαυρα. "Παππού έχεις μαλλιά στιλπνά, σαν τρίχωμα γίδας" του έλεγα. Και κάτασπρα σαν γάτα. Και πριν προλάβω να μεγαλώσω άρχισα να μετράω άσπρες, στιλπνές τριχούλες και στα δικά μου μαλλιά.
Η παράσταση είναι ένα τεράστιο κέρδος για όσους την παρακολουθήσουν. Γιατί είναι υπόθεση τιμής να συγκινηθείς με μια ουσία που η εποχή του συστήματος την έχει ξεγραμμένη.
Μην ξεχάσω να πω στη Χριστιάννα που μένει στη Λευκωσία στις 24/6 να σημειώσει στο ημερολόγιό της "Γιοι και κόρες" και από κάτω "Χρύσα". Για να πάει οπωσδήποτε.
Χρύσα Φωτοπούλου
