Aυτές τις μέρες από
τον προαύλιο χώρο του Ραδιομέγαρου έχει παρελάσει το άπαν σύμπαν από κόσμο που δε φοβάται την αληθινή έκφραση και το τι θα γίνει αύριο. Άνθρωποι της Τέχνης, συγγραφείς, ποιητές, φουντωμένοι συνομήλικοι, δημοσιογράφοι, μωρά συνειδητοποιημένα. Όλοι. Και το φεστιβάλ είναι διαρκείας. Και οι κουβέντες ουσιαστικές. Και τα τραγούδια. Τίποτα στημένο και πεποιημένο. Όλοι ένας κόσμος. Ένας κόσμος που θέλει να σωθεί πατώντας στα δυο του γερά πόδια. Η μόνη μας πατρίδα είναι ο δρόμος. Η μόνη μας στιγμή αυτή που συνδιαμορφώνουμε το αύριο.
Και δεν απουσιάζει κανείς. Παρουσίες που η ανάγκη τις ξεπερνά. Σεμνές, περήφανες, σίγουρες, αποφασισμένες. Πάντα θα υπάρχει η μεγάλη αφορμή στους ξεγραμμένους καιρούς. Πάντα το αποτέλεσμα θα επαληθεύει την άποψη ότι καλλιτέχνης και άνθρωπος είναι μόνο αυτός που ακούει την καρδιά του διπλανού του. Που χάνει τον ύπνο του, όταν σε κάποιο άγνωστο πού μέρος της γης υπάρχει έστω και ένα παιδί που πεινάει.
Χρύσα Φωτοπούλου
