Το βρήκα ενδιαφέρον και τη
συμπάθησα ακόμη περισσότερη. Αναφέρομαι στη Σοφία Φιλιππίδου που στα τέλη του μήνα θα παρουσιάσει στο Κακογιάννης την "Φαύστα" του Μποστ με τη θεατρική της ομάδα. Η "Φαύστα" είναι το έργο του δικού της ξεκινήματος. Τότε στη Θεσσαλονίκη, το '72. Σαράντα χρόνια μετά καταπιάνεται ξανά με έναν τόπο που γνωρίζει και που έχει και την ευλογία του ίδιου του δημιουργού. Οι ομάδες λειτουργούν πολλές φορές σαν αποτοξινωτική αποχή παρόλο που είσαι μέσα και δεν απέχεις. Σκέφτεσαι, δρας, ξαναγεννιέσαι σ' ένα κλίμα που συνδιαμορφώνεις με νέους ανθρώπους, άπειρους και ανυποψίαστους, ερασιτέχνες επί της ουσίας, αποδέκτες της συλλογικότητας που κάνει θαύματα.
«Το αγαπάω αυτό το έργο, γιατί με αυτό ξεκίνησα το 1972 από το Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το θέατρο και με τον Μποστ, που με αγάπησε και τον αγάπησα. Πίστευε ότι κατανοώ πλήρως το πνεύμα του. Κι αργότερα μου είπε ότι του φαίνεται πως ζωγράφισε τη Μαμά Ελλάς σαν κι εμένα, ότι της μοιάζω λίγο αυτής της ξεδοντιάρας και ταλαίπωρης. Κάνω "Φαύστα" και για έναν ακόμη λόγο: Γιατί ήθελε να χαρούμε» σημειώνει η Σοφία Φιλιππίδου. Να πάμε στην παράσταση. Είναι γεμάτες ελπίδες αυτές οι παρέες.
Χ.Φ
