Μια γλωσσολόγος με ειδίκευση
στη σημασιολογία, ένας γιατρός που μένει μόνιμα στη Γερμανία, μια θεατροτεχνίτισσα και δασκάλα σε δημοτικό και εγώ η Χρύσα Φ. ξημέρωμα της 26ης Ιουλίου μετά από πολύωρα γενέθλια ανηφορίσαμε προς το Κάστρο της παλιάς Καλαμάτας...για τα τελευταία λεπτά του "ΜΕΣΑ" του Δ. Παπαϊωάννου (που προβαλλόταν στα πλαίσια του Φεστιβάλ Χορού).
Δεν προλάβαμε τίποτα, παρά μόνο την τελευταία αύρα των τελευταίων θεατών που έφυγαν γύρω στις 3: 30 το πρωί. Η Α. έψαχνε το πρόγραμμα και το σιντι με τη μουσική του Κωνσταντίνου Β., η Σ. αναθεμάτιζε την αργοπορία μας, εγώ έψαχνα τον αριστερό φακό του ματιού μου και ο Τ. δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα (θα του εξηγούσαμε μετά).
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά μας ήταν ο Παπαϊωάννου και 5-6 ακόμη άνθρωποι. Δεν αντιλήφθηκα κανέναν, έτριβα το μάτι μου ψάχνοντας το φως μου. Στην είσοδο, δίπλα στο παλιό ελαιοτριβείο είπα κάτι δυνατά χωρίς συναίσθηση. Κάτι που έκανε και τον Παπαϊωάννου να γυρίσει να με κοιτάξει και να γελάσει σαν ξεκαρδισμένο παιδί.
Και οι δικοί μου οι συνεσταλμένοι γέλασαν.
Μετά όσο απέμεινε για να ξημερώσει μιλούσαμε μόνο γι΄αυτό. Για την τελειότητα και την απλότητα αυτού του ανθρώπου. Του Παπαϊωάννου.
Και εγώ θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί ήταν η προτελευταία εικόνα του χθεσινού σουρεαλιστικού τοπίου.
Σαν να ήμασταν μια παρέα. Όλοι..
Χρύσα Φωτοπούλου
