Το Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
άνοιξε την 1η Νοεμβρίου του 2012, στη θέση ενός παλιού εργαστηρίου επισκευής και συναρμολόγησης τηλεοράσεων, στην Κυψέλη, και ολοκλήρωσε τον πρώτο του κύκλο στα τέλη Ιουνίου: 8 μήνες προβών, προετοιμασιών, παραστάσεων, συναυλιών, συναντήσεων, 8 μήνες εξερεύνησης, αναζήτησης, δοκιμής.
Για 8 μήνες, ο χώρος παρέμεινε — σχεδόν κάθε μέρα — ανοιχτός.
Ανοιχτός στις παραστατικές τέχνες, στο devised theater (Drama Perpetua, Παρθενώνας), στο χοροθέατρο (The Path, Τετραφωνία), στην performance art (The Forest), στο θεατρικό μονόλογο (Kassia), στο σωματικό θέατρο (Χρωματιστό Νερό), στις αφηγήσεις του κοινού (φεστιβάλ «Πες μου μια ιστορία»), στο θεατρικό αναλόγιο (φεστιβάλ αναγνώσεων «Κυψέλες #1»).
Ανοιχτός στους πεζογράφους, στους ποιητές, στους σκηνοθέτες που δέχτηκαν να μιλήσουν για το έργο πάνω στο οποίο δούλευαν πριν ακόμα το ολοκληρώσουν («Πρόσκληση στο εργαστήρι του δημιουργού», με τους Γ. Τσεμπερόπουλο, Β. Αλεξάκη, Α. Κορτώ, Έ. Λυγίζο, Τ. Πατρίκιο, Στ. Αθανασίου, Γ. Καλαβριανό, Π. Μάρκαρη, Ά. Δανέλλη, Π. Ριβέλλη, Χρ. Χρυσόπουλο, και τη συλλογικότητα της «Εφημερίδας των Συντακτών»).
Ανοιχτός σε μουσικούς που στήνουν γέφυρες ανάμεσα στην αφήγηση και τη σύγχρονη μουσική (ARTefacts ensemble), στον ακουστικό και τον ηλεκτρονικό ήχο (LogOut), στο παραδοσιακό και το λόγιο ρεπερτόριο (Μ. Μαυροειδή, Ειρ. Δερέμπεη & Κ. Κουκλάκης, Γ. Καλούδης, Rebetiko Enfant Gâté, Χ. Τζιφάκης, Β. Γύρα), στην εποχή του Bach και την Αθήνα του σήμερα (Κ. Κτώνα, Σμ. Γρηγοριάδου), στις παραδόσεις δύο χωρών (Κ. Καστοριάδη, Α. Μπάνου, Encardia) ή δύο ηπείρων (L. Bedioui, Flamarabenco, LST Trio).
Ανοιχτός σε φωτογράφους (Α. Σχοινάς, Λ. Τούμπανος, Μ. Μαργαρίτης, Ε. Μουζακίτη), εικαστικούς καλλιτέχνες (V. Çanaku, Γ. Τσόπανος, Π. Πραβήτας), ντοκιμαντερίστες (Χ. Καρακέπελης) που αναζητούν το πρόσωπο της σύγχρονης εποχής.
Ανοιχτός, παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα οι πολιτιστικοί χώροι, οι καλλιτεχνικές ομάδες, και όλοι όσοι προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανές την χαρά και την αξιοπρέπεια της δημιουργίας — ανοιχτός κόντρα στον καιρό, χάριν στον κόσμο που, σιγά σιγά, άρχισε να τον επισκέπτεται και να «επιστρέφει στην Κυψέλη».
Στην πορεία, μάθαμε λίγο καλύτερα τι είναι το ΚΕΤ, τι επιθυμούμε να είναι: ένα ποιητικό εργοτάξιο, ένα μικρό μα ζωντανό παρατηρητήριο απ’ όπου μπορούμε να αντικρίσουμε και να αφουγκραστούμε το σήμερα.
*
Το ΚΕΤ θα ανοίξει την καινούργια σεζόν με μια performance κίνησης και λόγου για τη σημερινή Αθήνα, βασισμένη στην τεχνική της «σωματικής μιμικής» (mime corporel), σύγχρονη μορφή παντομίμας που αναπτύχθηκε από τον σπουδαίο Γάλλο θεατράνθρωπο Étienne Decroux.
[Άννα Ζεβελάκη, Βήματα στην πόλη, 30 Σεπτ. - 29 Οκτ. 2013].
Θα φιλοξενήσει στη συνέχεια τη νεοσύστατη ομάδα Difunta Correa, που ίδρυσαν οι ηθοποιοί Νίκος Καμόντος και Ρηνιώ Κυριαζή, με τον δραματουργό Νίκο Φλέσσα και μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ερμηνευτές του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου — Άρη Αρμαγανίδη, Αγγελική Παπαθεμελή, Βάσια Χρήστου —, για μια παράσταση κατά την οποία η ιστορία των τελευταίων 40 ετών, οι πολιτικές του νέο-φιλελεύθερου ολέθρου και ο «άγιος οικονομικός πόλεμος» του οποίου είμαστε πλέον οι καθημερινοί μάρτυρες περνούν από το ψιλό κόσκινο του ποιητικού λόγου, και γίνονται λέξεις. Λέξεις που γεννούν εικόνες, ιστορίες, συναισθήματα, λέξεις που μας ταξιδεύουν από την Πολωνία της μετά-Σοβιετικής εποχής μέχρι τη Χιλή και την Αργεντινή της δεκαετίας του '70, από την Αγγλία της Margaret Thatcher μέχρι το Ιράκ των πολέμων του πετρελαίου. Μια παράσταση βασισμένη στο Δόγμα του Σοκ της Naomi Klein και στο Wörterbuch (Παιχνίδι με τις λέξεις) της βερολινέζας συγγραφέως Jenny Erpenbeck.
[Θεατρική ομάδα Difunta Correa, Βρώμικες λέξεις, 25 Οκτ. - 15 Δεκ. 2013].
Πριν ολοκληρωθεί το πρώτο τρίμηνο, το ΚΕΤ θα έχει επίσης τη χαρά να φιλοξενήσει, για 3 μοναδικές βραδιές, την Élisabeth Marie και την θεατρική ομάδα Scarface Ensemble (Strasbourg, Γαλλία), σε μια γαλλική εκδοχή του Οἰδίποδος ἐπὶ Κολωνῷ — τελευταίο έργο του Σοφοκλή που βλέπει τον Οιδίποδα να μεταμορφώνεται σε μύθο, και τον τυφλό, εξόριστο βασιλιά της Θήβας, διωγμένο, αποκλεισμένο, να επικαλείται την Αθηναϊκή φιλοξενία, «κεντρική αξία πολιτισμού για την Αρχαία Ελλάδα, όπως και για την εποχή μας» (E. M.).
[Θεατρική ομάδα Scarface Ensemble, Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ, 25, 27 & 28 Νοε. 2013, παράσταση στη γαλλική γλώσσα.]
*
Το δεύτερο σκέλος του προγράμματος, οι συναντήσεις/συνομιλίες με το κοινό, θα εμπλουτιστεί μ' έναν καινούργιο μηνιαίο θεσμό, «Έξοδος εργοστασίου», αφιερωμένο σε σημερινούς εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής και εργασίας, με φόντο την κρίση.
Επαγγελματίες των τεχνολογιών της πληροφορίας και του ελεύθερου λογισμικού, βιοκαλλιεργητές που μετέχουν σε πειράματα εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου, βιβλιοπώλες, εκδότες, δημοσιογράφοι που, μετά από την πτώχευση της επιχείρησής τους, ίδρυσαν μια συλλογικότητα εργασίας, Έλληνες και Ευρωπαίοι στοχαστές της κοινωνικής οικονομίας, γονείς που ιδρύουν με δική τους πρωτοβουλία συνοικιακούς παιδικούς σταθμούς, καλλιτέχνες που δοκιμάζουν καινούργιες μεθόδους συγκέντρωσης πόρων, θα καλούνται να μεταφέρουν στο κοινό την πείρα και την τεχνοτροπία τους. Οι συναντήσεις αυτές θα πραγματοποιούνται παράλληλα με το «Εργαστήρι του δημιουργού», επικεντρωμένο στην «τεχνική της τέχνης».
[«Έξοδος εργοστασίου», μια Τετάρτη το μήνα.
«Πρόσκληση στο εργαστήρι του δημιουργού», μια Τετάρτη το μήνα.]
*
Όσον αφορά στη μουσική, τρίτο κεντρικό σκέλος του προγράμματος, θα επικεντρωθούμε στις συναυλίες με φυσικό ήχο, χωρίς μικρόφωνα, στις μουσικές του κόσμου, και στη συνάντηση της λόγιας μουσικής με τη δημοτική, λαϊκή παράδοση. Το πρώτο τρίμηνο θα μας δώσει έτσι την ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια από την Ιρλανδία, τη Σκωτία, τις αραβικές χώρες, τη Γαλλία της Fréhel και της Édith Piaf, ρεμπέτικους στίχους αναμεμειγμένους με νότες flamenco και swing, και να ακολουθήσουμε τους δρόμους των Τσιγγάνων της Τουλούζης, στα χνάρια του Django Reinhardt.
[Τις Πέμπτες.]
Φωτεινή Μπάνου, Δημήτρης Αλεξάκης
2 Αυγούστου 2013.
