"Hanelle" σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη. 2012-2013 στο "104".
(..) Η συνύπαρξη του ρεαλιστικού και του υπερρεαλιστικού επιτυγχάνεται άψογα και αυτό οφείλεται στην αποτελεσματική προσέγγιση του νεαρού, αλλά ταλαντούχου σκηνοθέτη Θάνου Τοκάκη. Πέντε ηθοποιοί εναλλάσσονται σε διάφορους ρόλους πλαισιώνοντας τη μικρή Χάνελλε η οποία πρωτοτυπεί μιας και βλέπει τον θάνατό της με ματιά σχεδόν χιουμοριστική, τον υποβαθμίζει, της είναι αδιάφορος, αυτή θα συνεχίσει να ζει κάπου αλλού, κάπου καλύτερα. Η Ειρήνη Φαναριώτη που την υποδύεται καταφέρνει να είναι η πιο άρτια ακροβάτισσα ανάμεσα στο γήινο και το υπερφυσικό, το μελό και το κωμικό, τη ζωή και το θάνατο (δε θα ξεχάσω το βλέμμα της). Όλοι τους έχουν φωνές που ‘’ τις κάνουν ό,τι θέλουν’’ από συριστικό ψίθυρο μέχρι βροντόφωνο μοιρολόι. Η πρώτη σκηνή με τους πέντε ηθοποιούς-ντυμένους με κουρέλια- να γυροφέρνουν μιλώντας ο ένας πάνω στον άλλο, ακαταλαβίστικα και εκνευριστικά ίσως, είναι το πιο ακριβές συνώνυμο (που βρήκε ο σκηνοθέτης) της μιζέριας και της φρίκης. Η μουσική είναι του Φώτη Σιώτα και η επιμέλεια της κίνησης της Σεσίλ Μικρούτσικου. Αν δεν υπήρχαν, δεν ξέρω, αν θα είχα συλλάβει την αρχετυπική μορφή της αρμονίας όπως τη συνέλαβα χθες βράδυ. Κάπου κάπου στην παράσταση, κάνει είσοδο (με τρόπο που δεν ξενίζει καθόλου- πώς το κατάφεραν;) το ποπ στοιχείο, κατευθείαν από την εποχή του ’80 με τα ξέφρενα λικνίσματα και τις πολύχρωμες στρομπομπάλλες. Το τραγούδι των Abba "You are a dancing queen" υπάρχει σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, άλλοτε στο σιγανό, άλλοτε στη διαπασών. Είναι το τραγούδι που τραγουδάει με πάθος και ένταση η Χάνελλε λίγο πριν πέσει η αυλαία, το τραγούδι της εξαΰλωσης της. Ενώ θα έπρεπε να μου κακοφανεί ο θάνατός της, κάθε άλλο μου έφερε ανακούφιση. Ίσως γιατί τον επέλεξε, όχι με τη δειλία του αυτόχειρα, αλλά με την τόλμη αυτού που αγαπάει τη ζωή!
"Να' ρθω μαζί σου;" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Φλεβάρης 2013. Θέατρο "104".
Το κείμενο μοιάζει να είναι προϊόν ευφυούς παρατήρησης. Διάλογοι και μονόλογοι όχι στο «εν δυνάμει», αλλά πραγματωμένοι μόλις πριν λίγο. Με την «εξειδικευμένη» γλώσσα της κάστας να υπάρχει χωρίς να κουράζει. Η πραγματικότητα τόσο από την συγγραφέα, την ταλαντούχα Αλεξάνδρα Κ*, όσο από τον σκηνοθέτη της παράστασης, τον πολυτάλαντο Κωνσταντίνο Ασπιώτη, είναι ιδωμένη χωρίς να έχει προϋπάρξει μεγέθυνση ή σμίκρυνση. Απλά. Χωρίς τεντωμένες υπερβολές, χωρίς τη «δύναμη» του τσιτάτου. Τη βλέπεις, τη νιώθεις. Αρκετές φορές αισθάνθηκα ότι έχω ακούσει ατόφιους τους μονολόγους της δηθενοκουλτούρας και της «ασυμβίβαστης τρεντολαικιάς νεότητας» και εκτός σκηνής. Ναι σίγουρα.
Η παράσταση έχει ενέργεια που δε φθίνει ούτε δευτερόλεπτο. Και αν διαλέξεις να πας Κυριακή που είσαι επιρρεπής στη μελαγχολία να το κάνεις γιατί θα φύγεις με μια μπαταρία δώρο και τη μελαγχολία να έχει κάνει φτερά. Και βρέθηκα αντιμέτωπη με κάτι που ξέρω ήδη καιρό: Αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τι συμβαίνει στον τόπο που αναπνέεις, όταν ο έρωτας έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή σου. Τότε και της επανάστασης είσαι μέρος γιατί ξέρεις ότι αν είναι να χαθείς, θα χαθείς αρτιμελής και ενώ αγαπάς και αγαπιέσαι. «Να’ ρθω μαζί σου;». Παραφράζω: «Άφησέ με να’ ρθω μαζί σου» για να προχωρήσει ένα χρόνο ο κόσμος..
Χρύσα Φωτοπούλου
