Σάββατο βράδυ. «Λεωνίδας».
Λυγουριό. Στο τραπέζι το «αγκαζέ Μπουζιώτης».Κάθομαι με τον Αλέξανδρο Ρήγα μετά τις «Τραχίνιες». Στο τραπέζι απέναντί μου ο Σωτήρης Χατζάκης που εκτιμώ απ’τον καιρό της «Φόνισσας»και που την ώρα που έπεφταν τα πυρά επειδή ανέλαβε διευθυντής του Εθνικού βγήκα κι έγραψα ότι θα πρέπει να περιμένουμε τι μαγειρεύει και να μην κρίνουμε από πριν. Ε,ναι, έπεσαν να με φάνε οι γνωστοί-άγνωστοι που τον θέλουν στην «πυρά». Την προηγούμενη φορά που πήγα για την«Ειρήνη»του έμεινα στον «Λεωνίδα» και πάλι να ακούει υπέροχες αφηγήσεις-μνήμες του Γιώργου Κωνσταντίνου και δεν μιλήσαμε. Τον χαιρέτησα. Ένιωσα πυρωμένα βλέμματα.Του ζήτησα να κάτσει μαζί μας για λίγο. «Η είδηση ταξιδεύει ήδη στην Αθήνα»μου είπε με χιούμορ.
«Ετοιμάσου!». Γελάσαμε.Τα βλέμματα έγιναν πιο μοχθηρά.Αφέθηκε να μιλά για ώρα-για τα σχέδιά του,για τον Λάκη Λαζόπουλο και για τον Πέτρο Φιλλιπίδη,για τον πόλεμο που του έγινε-και-για αυτούς. «Δεν μασάω και δεν θα μασήσω! Θα ανοίξω τις πόρτες του Εθνικού για όλους. Θέλω και τον Μαστοράκη θέλω και τον Λαζόπουλο- ποιος θα μου το απαγορέψει; Το Εθνικό δεν είναι τσιφλίκι κανενός-δεν πρέπει να έχει ούτε στεγανά,ούτε λίστα ημετέρων. Ο Φιλιππίδης και ο Λαζόπουλος γέμισαν την Επίδαυρο όταν ήρθαν με το Εθνικό,τώρα ποιος το γεμίζει; Το ξέρεις ότι έμειναν απο τέτοιες μικρότητες και γελοιότητες ηθοποιοί μεγάλοι εκτός Επιδαύρου;
Η Ρένα Βλαχοπούλου δεν θα ήταν μοναδική στον Αριστοφάνη; Τους σπουδαίους κωμικούς μας τους σνόμπαραν ως εμπορικούς κι όμως είναι αυτοί που μνημονεύουμε σήμερα! Ναι,τον θέλω πολύ τον Μαστοράκη και τον Μαυρίκιο, αλλά θέλω και τον Λαζόπουλο που ετοιμάζει μια παράσταση ξεκαρδιστική παρωδώντας τις μεγάλες τραγωδίες και κωμωδίες,θέλω και τον Φιλιππίδη που θα σκηνοθετήσει ένα διαμάντι! Και θα τους έχω όπως και πολλούς άλλους! Ας γκρινιάζουν κι ας θάβουν όσο θέλουν. Είμαι γερό σκαρί! Θέλω να ανοίξω διάπλατα τις πόρτες του Εθνικού και να βρίσκει ο καθένας αυτό που θέλει σ’αυτό. Χωρίς κολλήματα!».
Το θέλει και θα το κάνει-βάζει πάντα στόχους και με αγώνα τους κερδίζει. Απ’την «Φόνισσα» ακόμα.Του λέω πως «γουστάρω» που τα λέει έξω απ’ τα δόντια. Ο Ρήγας απέναντί μου δεν το πιστεύει πως μιλά έτσι έντονα και σταράτα. Δεν ωραιοποιεί τίποτα. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Λίγο μετά φεύγουμε για την Αθήνα.
Ο Χατζάκης κάθεται στο τραπέζι του ξανά. Η είδηση,που έλεγε,είχε ταξιδέψει ήδη Αθήνα.
Αυτό το «αγκαζέ με τον Χατζάκη» ενοχλεί! Μα σιγά μην ασχολεί-ασχοληθούμε σοβαρά μ’αυτό. Κι αυτός κι εγώ έχουμε δουλειά μπροστά μας.
