Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
«Μια βοσκοπούλα αγάπησα…».Ξενία ώρα απογευματινή.Λίγο πριν την παράσταση της «Γκόλφως»οι μουσικοί της παράστασης παίζουν καθισμένοι στα πεζούλια,πλάι στο καφέ,την «Βοσκοπούλα»βάζοντας το κοινό στο κλίμα της δουλειάς.Ανεβαίνοντας τα σκαλιά για το θέατρο,ακούω τους ηθοποιούς να …ζεσταίνουν τις φωνές τους.Ανυπομονώ να δω ξανά την παράσταση-πρόταση,την εμπνευσμένη δουλειά του Νίκου Καραθάνου που με μάγεψε το χειμώνα.Θέλω να νιώσω την μέθεξη που ένιωσα.
Η παράσταση αρχίζει. Με ψηλότερα τα βουνά-πουφ για να γεμίζουν τον χώρο με ψηλότερες τις επιδόσεις των ηθοποιών.Στον ανοιχτό χώρο-σαν προέκταση του σκηνικού,με τα πεύκα που είναι στο βάθος να…παίζουν κι αυτά φωτισμένα με μαεστρία, η δουλειά ψηλώνει και απογειώνεται.
Έχω γράψει ήδη κριτικό σημείωμα για αυτήν την συναρπαστική παράσταση-απ’τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων.Όμως δεν μπορώ να μην τονίσω ξανά πόσο Σπουδαία Ηθοποιός είναι η Λυδία Φωτοπούλου-στον μονόλογο της αγάπης,άνοιξε η φωνή και έφτασε στους ουρανός,με την ηθοποιό να αποθεώνεται απ’το κοινό.Δεν μπορώ να μην σταθώ στο υποκριτικό-διαμάντι της Εύης Σαουλίδου-Γκόλφω κι αυτή όπως η Λυδία στην νεότερη ηλικία της-.Δεν μπορώ να μην εξάρω τις εξαιρετικές επιδόσεις του Νίκου Καραθάνου,του Χάρη Φραγκούλη-τι ταλεντάρα είναι αυτή-, του Άγγελου Τριανταφύλλου,τον Μιχάλη Σαράντη, της Μαρίας Διακοπαναγιώτου-κεντάει!- και του Γιάννη Κότσιφα,του Γιώργου Μπινιάρη, της Χριστίνας Μαξούρη.Δεν μπορώ να μην σταθώ στον δεξιοτεχνικά φτιαγμένο Ζήση του Άγγελου Παπαδημητρίου…Όπως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον πολύτιμο κύριο Γιάννη Βογιατζή-τι συγκινητικός στην τελευταία σκηνή-και την υπέροχη Αλεξανδράκη-στο «Τρέξε Τάσο»κόπηκε η ανάσα μου…Στέκομαι και στα παιδιά, τα νέα παιδιά της σχολής του Εθνικού,τα οποία στήριξαν το σύνολο. Πάρα πολλοί γκρίνιαξαν και…έθαψαν την επιλογή Λούκου να παρουσιάσει την παράσταση στην Επίδαυρο.Έβαζαν…στοιχήματα ότι δεν θα’χει κόσμο αφού παίχτηκε και τον περασμένο χειμώνα και θα επαναληφθεί και πάλι στο Εθνικό.Έσφαλλαν. Πολλοί έσπευσαν να δούνε-ή να ξαναδούνε την παράσταση σε προσήλωση θα έλεγα θρησκευτική.Και στο τέλος τα μπράβο ήταν τόσο δυνατά και ένθερμα που ναι,έδιναν την πρέπουσα απάντησε στους… γνωστούς-άγνωστους,στους μικρόψυχους, τους «λίγους».Εμάς ψήλωσε ο νους μας, μαζί με τα βουνά που ψήλωσαν,ψήλωσε και η χαρά μας που είδαμε τόσο Ακριβό Θέατρο.Γιατί η Γκόλφω είναι Ακριβό και Σπουδαίο Θέατρο.
