Μελετώντας τον Μάρτιν Μακ Ντόνα
τον ανατρεπτικό συγγραφέα με τις Ιρλανδικές ρίζες, σκέφτομαι ότι ποτέ δε συμμεριζόμουν τους βαθμούς στο σχολείο, αυτούς τους μετρητές διάθεσης, με έντονα προκατειλημμένη αξιολόγηση. Ο Μακ Ντόνα είναι κλασική απόδειξη ότι η φαντασία κινδυνεύει να μεταμορφωθεί σε στειρότητα, αν δε ζητήσεις στη ζωή, τη βοήθειά της. Το σχολείο, είχε τα κότσια να το εγκαταλείψει στα 16 για τον απλό λόγο ότι κάποιοι δάσκαλοι .. επέκριναν τα γραπτά του.. Καλά έκανε;
Περιπτωσάρα, χαρακτήρισε μια φίλη, τον επαναστάτη γιο της παραδουλεύτρας και του οικοδόμου . Έτσι ακριβώς! Όπως όλοι άλλωστε, όσοι κινήθηκαν στα όρια του εξαίσιου ίλιγγου, μιας απαστράπτουσας φαντασίας. Ακόμα και όταν φαίνονται ήσυχοι, στην ουσία έχουν αφήσει για λίγη ξεκούραση το σώμα τους στη γη."Ήμουν ανυπόφορα ντροπαλός και δεν είχα κανένα φίλο. Ποτέ δεν είχα κοπέλα. Φαντασιωνόμουν ότι έγραφα έργα κι έτσι μπορούσα να βρω γυναίκα." Ένα τεράστιο πεδίο εικόνων μπορεί πάντα να φανεί χρήσιμο ακόμη και για πάρεις μια γεύση από το μέλλον. Ο πολυβραβευμένος ''Πουπουλένιος'' του θα ζει αναμεσά μας, εδώ στην Αθήνα, στο θέατρο Αθηνών, πολύ σύντομα. Ξέρετε πώς να τον αντιμετωπίσετε. Δε χρειάζεστε τις συμβουλές μου.
