Ένας σπουδαίος σκηνοθέτης
που τίμησε το Εθνικό μας Θέατρο με τη συνεργασία του έφυγε από τη ζωή.
O Ντιμίτερ Γκότσεφ γεννήθηκε στη Βουλγαρία το 1943. Το 1962 συνόδευσε τον πατέρα του στη Γερμανία και σπούδασε Κτηνιατρική και Θεατρολογία στο πανεπιστήμιο Humboldt στο Ανατολικό Βερολίνο. Μαθητής του Benno Besson και βοηθός του Φριτς Μάρκαρντ, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον Χάινερ Μύλλερ.
Aπό το 1985 έχει εγκαταστάθηκε στην Κολωνία και δούλευε σχεδόν αποκλειστικά με σημαντικά γερμανόφωνα θέατρα. Από το 1993 έως το 1996 ήταν διευθυντής στο Dusseldorf Schauspielhaus και από το 1995 έως το 2000 στο διοικητικό συμβούλιο του Schauspielhaus Bochum. Οι παραστάσεις του κάλυψαν ένα ευρύ φάσμα του ρεπερτορίου και έδωσαν τροφή για έρευνα, συζητήσεις και αντιπαραθέσεις ενώ κύριο μέλημά του ανεξάρτητα από το έργο ήταν πάντοτε μια σύγχρονη ματιά, η συνομιλία τους με το παρόν, μια σύγχρονη σκηνική γλώσσα.
Το 1991 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου. Το περιοδικό Theater heute τον τίμησε επίσης ως σκηνοθέτη του έτους 1991, ενώ τον τίμησε και για την παράσταση του Ιβάνωφ (2005) του Τσέχωφ, μια παραγωγή του θεάτρου Volksbühne Am Rosa Luxemburg Platz στο Βερολίνο (παράσταση που παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, το 2007. Προηγουμένως, το 2006 είχε παιχτεί στην Πάτρα ο Φιλοκτήτης του Μύλλερ, η παράσταση που είχε γίνει η αφορμή να του απαγορεύσουν να σκηνοθετεί στη χώρα του, τη Βουλγαρία).
Το Εθνικό Θέατρο προσκάλεσε τον Γκότσεφ να σκηνοθετήσει τους Πέρσες με Έλληνες ηθοποιούς στην Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2009. Η παράσταση αποτέλεσε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς και προκάλεσε έντονες συζητήσεις. Ο Γκότσεφ είχε ήδη δοκιμαστεί στο αισχυλικό έργο στο Deutsches Theater του Βερολίνου, παράσταση που χαρακτηρίστηκε από τους γερμανούς κριτικούς ως “παράσταση της χρονιάς” (2006). Στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας Εθνικού Θεάτρου και Γκότσεφ παρουσιάστηκε στο Θέατρο Ρεξ με ιδιαίτερη επιτυχία και η παράσταση Hamlet Machine του Χ. Μύλλερ στην οποία και πρωταγωνιστούσε.
Ο ίδιος αγαπούσε την Ελλάδα και το ελληνικό θέατρο και είχε δηλώσει: «Το ελληνικό θέατρο αποτελούσε και αποτελεί πάντα για μένα μια μεγάλη επιθυμία. Ταξιδεύω συχνά στην Ελλάδα μόνο για να βιώσω πάλι τους χώρους».
To Διοικητικό Συμβούλιο, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής και το προσωπικό του Εθνικού Θεάτρου, εκφράζουν τη λύπη τους για τον θάνατό του.
