Θυμάμαι είχα δει τη Γιάννα Παπαγεωργίου μερικά χρόνια πριν στην παράσταση ο Κατά Φαντασίαν ασθενής και είχα σκεφτεί «να μια ωραία σουμπρέτα». Η ηθοποιός συμμετέχει φέτος το χειμώνα στην παράσταση Φον Δημητράκης που σκηνοθετεί ο Πέτρος Φιλιππίδης στο θέατρο Μουσούρη. Μας μίλησε για το έργο και τη σημασία της αισιοδοξίας στην καθημερινή ζωή.
To Φον Δημητράκης, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά έργα του Δημήτρη Ψαθά. Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχετε από την εργογραφία του;
Θυμάμαι τη μαμά μου να μου κάνει δώρο μια συλλογή εύθυμων διηγημάτων, το Έτοιμοι να γελάσουμε. Ήμουν τότε στο δημοτικό.
Η Μαντάμ Σουσού μέσα απ’ την κρατική τηλεόραση ήταν η επόμενη επαφή μου με το συγγραφέα, όταν ήμουν παιδί.
Τι σας αρέσει και τι δεν αντέχετε στην ηρωίδα που υποδύεστε;
Έχω ερωτευθεί την αθωότητα της και την εύθραυστη φύση της. Νομίζω ότι την αντέχω, ακόμα και μέσα από την εμμονή της να παντρευτεί οπωσδήποτε!
Ο Φον Δημητράκης θα μπορούσε να ήταν ήρωας του σήμερα στην ελληνική κοινωνία του 2013;
Θα τον έβλεπα στο πρόσωπο ενός μεσήλικα βουλευτή μικρού νεοσυσταθέντος κόμματος που προσπαθεί να μπει στη βουλή αλλά μάταια. Τον αναγνωρίζω σε ανθρώπους που, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, απέκτησαν κάποια εξουσία και ανέτρεψαν την προσωπική και οικογενειακή τους ισορροπία.
Η επαφή σας με την κωμωδία σας έφερε αντιμέτωπη με τι είδους δυσκολίες;
Mόνο δυσκολίες δε μου έφερε! Η αλήθεια βέβαια είναι ότι η κωμωδία αποτελεί ένα πάρα πολύ «επικίνδυνο» θεατρικό είδος, στο οποίο χρειάζεται να τεθούν σε ισχύ η ιδιαιτερότητα του ηθοποιού, η ακρίβειά του και ο απόλυτος συνδυασμός ενστίκτου και σκηνικής ευστροφίας. Αν και τα είδη της κωμωδίας είναι πολλά η μήτρα είναι μία. Η άγνοια της γελοιότητας και της τραγικότητας του ίδιου μας του εαυτού! Αυτή η ισορροπία του «τρόμου» έχει αποτελέσει πηγή προβληματισμού για μένα πάνω στη σκηνή, ευτυχώς!
Οι γυναικείοι χαρακτήρες του έργου υπάρχουν γύρω μας, γνωρίζετε κάποιες από αυτές τις γυναίκες;
Ναι, αυτές οι γυναίκες είναι αναγνωρίσιμες! Άλλες πιο δυναμικές, άλλες πιο ευάλωτες, η μορφή της μητέρας με την αγωνία για τα παιδιά της, εκείνες οι μικρές, αδύναμες φιγούρες που μας εκπλήσσουν με το θάρρος τους, είναι μορφές πολύ κοντινές μας και οικείες!
Ποιους ρόλους ονειρεύεστε;
Ονειρεύομαι τους ρόλους που πιστεύω ότι θα παίξω και τους ρόλους που δεν περιμένω ότι θα παίξω.
Τι θα λέγατε σε μία σπουδάστρια δραματικής σχολής για τη χαρά, αλλά και τη «δυστυχία» του να είσαι ηθοποιός;
Αυτή η δουλειά ενέχει το παράδοξο της ευτυχισμένης δυστυχίας! Πάντα ο ηθοποιός αναζητά απεγνωσμένα τη σκηνή, τη χαρά που θα του προσφέρει. Αυτή η πάλη ποτέ δε σταματά. Δεν είναι τίποτε δεδομένο και δεν χαρίζεται τίποτε! Ό,τι επενδύσεις στο θέατρο το ανάλογο θα σου επιστραφεί. Όλα τα ανακαλύπτει κανείς στην πορεία, αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι άπαξ και ανέβηκες στο «καράβι» πρέπει να ταξιδέψεις και με τα δυο πόδια μέσα!
Πόσο πιο δύσκολες έχουν γίνει οι συνθήκες στη δουλειά ενός ηθοποιού στις μέρες της οικονομικής ύφεσης;
Λίγο χειρότερα από πριν αλλά περίπου το ίδιο με τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Άλλωστε οι συνθήκες εργασίας στη δουλειά μας είναι από τη φύση της πολύ δύσκολες!
Υπάρχει μία νότα αισιοδοξίας κρυμμένη στον Φον Δημητράκη;
Το έργο, γραμμένο το 1946 , περίοδο ταραγμένη για την ελληνική κοινωνία, εξυπηρετεί αυτό το σκοπό. Στο τέλος του έργου κάποιοι χαρακτήρες δικαιώνονται και μας δείχνουν το δρόμο της αισιοδοξίας. Το παιχνίδι δεν έχει κριθεί ακόμα. Η ελπίδα για τα νίκη και τη διατήρηση της είναι φωτεινά και αισιόδοξα σημεία του έργου!
Εσείς από που αντλείτε αισιοδοξία για να τα βγάλετε πέρα στην καθημερινότητά σας;
Από την οικογενειακή μου ευτυχία και από το να κυνηγάω τα ελλείμματα και την ανασφάλειά μου. Λέω μέσα μου δε μπορεί θα κερδίσω και την επόμενη μέρα με όποιο τρόπο!
ΘΕΑΤΡΟ ΜΟΥΣΟΥΡΗ: Φον Δημητράκης του Δημήτρη Ψαθά.
Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης. Παίζουν μεταξύ άλλων: Πέτρος Φιλιππίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Μαρία Κατσανδρή, Φαίη Ξυλά.
ΠΗΓΗ: savoirville.gr
Συνέντευξη: Αναστασία Καμβύση
