Μπορεί να ακούγεται παρωχημένο σε κάποιους αλλά οι βαθιά απελπισμένοι άνθρωποι της πόλης έχουμε ανάγκη να βγούμε, να πιούμε ένα κανονικό πιοτό, να ακούσουμε κανονικά λαϊκά τραγούδια από κανονικές λαϊκές φωνές σε κανονικά μαγαζιά. Γιατί για κάποιους ακόμη, το τραγουδι είναι μια λειτουργία αναγκαία, μια πράξη πολλαπλών συμβολισμών με βαθιά ιαματική επίδραση στις ζωές μας που πρέπει να προχωρήσουν κανονικά.
Το βράδυ της Τετάρτης βρέθηκα στο Χαμάμ των Πετραλώνων στην βραδιά που διοργάνωσε η Brainco και στην παράσταση της ηθοποιού-τραγουδίστριας Έφης Οικονομάκη (γνωστής στην παλιότερη φρουρά των ξενύχτηδων από την συνεργασία της με τον κορυφαίο έλληνα performer Γιώργο Μαρίνο). Μια παράσταση με τον τίτλο "Μια Γυναίκα Φεύγει" από το δραματικό κομμάτι που ερμήνευσε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στην τρίτη περίοδο της πορείας του. Μια μίνιμαλ παράσταση με τραγούδια χωρισμού από όλο το φάσμα του τραγουδιού, μια καλειδοσκοπική ανάγνωση του πολιτιστικού ρεύματος που ακούει στο όνομα Λαϊκό Τραγούδι και ξεκινάει από τον Τσιτσάνη και τον Καλδάρα ή τον Μητσάκη και φτάνει μέχρι τον Σπανό και τον Νικολόπουλο. Η Έφη Οικονομάκη με τουαλέτα και κοστούμι, ένα μπουζούκι, πλήκτρα, κρουστά και βίντεο με γυρισμένες και θεατροποιημένες εκδοχές γνωστών τραγουδιών που ερμήνευσε η ίδια με τις σωστές νότες, το γρέζι καλοκουρδισμένο, την (με μέτρο) σκηνική παρουσία που είχε κάτι από τον παλιό κώδικα των μεγάλων ελληνίδων ερμηνευτριών. Πότε όρθια, πότε καθισμένη σε σκαμπό, η τραγουδίστρια ανέτρεξε στο ευρύ τετράωρο φάσμα της νεότερης ιστορίας μας επιβεβαιώνοντας την μεγάλη ρήση του Κωστή Παπαγιώργη από το δοκίμιο για τον Χρήστο Βακαλοπουλο "Γειά σου Ασημάκη", πως "όλες μας οι ιστορίες εχουν εγγραφεί στο λαϊκό τραγούδι", την φράση που μας είπε κάποτε ο ποιητής και κορυφαίος κριτικός Γιάννης Βαρβέρης: "Το λαϊκό τραγούδι μας συνδέει με ομολογημένες ή όχι ρίζες της ιθαγένειας μας".
Η βραδιά είχε κάτι από τον παλιό κώδικα του μικρομεσαίου νυχτερινού κέντρου, την πατίνα ενός κόσμου που χάνεται ανεπιστρεπτί, τώρα που βυθιζόμαστε στην εφιαλτική ατομικότητα και στην συστολή να διατυπώνουμε με τίμημα τα εσώτερα των αισθημάτων μας. Το ουίσκι και το κρασί έρεε άφθονο ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα, σε ένα χώρο που δεν έχει σχέση με τις φτηνές αναπαραστάσεις λαϊκότητας που έχουν και το θράσος να καταγράφουν ή να υπομνηματίζουν λογιώ λογιώ όψιμοι λαογράφοι-αποικιοκράτες. Η ζωή εκτυλίχθηκε ερήμην της όποιας διαμεσολάβησης για τέσσερις ώρες. Εμείς, η Έφη, τα τραγούδια. Τέλος. Και οι τρεις καλοντυμένοι μουσικοί της στο χρώμα του πένθους. Γιατί μόνον όταν πενθείς, θα εκβάλεις στην αλήθεια του λαϊκού τραγουδιού και του φορτίου του. Μια ωραία και πλήρης τραγουδίστρια, ένα ωραίο μέρος γνωστό στους ρέκτες για τις εναλλαγές του σε προγράμματα, ένας ψηλός τρούλος που στέγασε για λίγο εμάς τους απελπισμένους που κατανοούμε σήμερα πως η πιο συγκινητική πράξη είναι να βγούμε, να πιούμε ένα πιοτό και να προχωρήσουμε την ζωή μας. Κάθε Παρασκευή στο Χαμάμ (Πετράλωνα) η Κυρία Έφη Οικονομάκη.
