Ήμασταν λίγοι οι θεατές μιας παράστασης που παρακολούθησα, σκεφτόμουν τους ηθοποιούς, που λαχταρούσαν ένα δαγκωμένο όνειρο σαν εισιτήριο καρφιτσωμένο στα δόντια τους. Έμοιαζε με προσευχή όταν πιστεύεις σε κάτι που κανείς δεν βλέπει. Αυτό είναι η αντίσταση η δική μας, των ηθοποιών, ότι χωρις καμία ανταμοιβή οικονομική (πώς ζούμε, τι τρώμε, πώς πληρώνουμε το ενοίκιο, το τηλέφωνο, την ΔΕΗ, το ΙΚΑ, το ΜΕΤΡΟ για να φτάσουμε στη δουλειά μας, να μοιράζεσαι ένα ποσοστο που δεν φτάνει... οι απλήρωτοι ερωτευμένοι του ΘΕΑΤΡΟΥ) να συνεχίζει να υπάρχει το θέατρο, η παραστάση, το όνειρο, η φωνή που φαντάζει σαν κραυγή. Ένας Από μηχανής θεός φροντίζει για μας. Μετά κοίταξα τους θεατές. Μας μοιάζαν τόσοι πολλοί...
*Από τον "τοίχο" της Κωνσταντίας Τάκαλου
*Η φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Γιάβη
