Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗ
Ήταν στη Ρόδο. Γεμάτος ενέργεια και πάθος για ζωή, έρωτα και θέατρο. Δούλευε για να βγάλει τα προς το ζην σε ένα λιλιπούτειο μπαρ στην Παλαιά Πόλη του Νησιού των Ιπποτών και δοκιμαζόταν σε παραστάσεις πειραματικές με την αρωγή του ικανού σκηνογράφου και ενδυματολόγου Μιχάλη Σδούγκου που ήταν διευθυντής του ενεργότατου και παραγωγικότατου ΔΗΠΕΘΕ του νησιού. Θυμάμαι έντονα ένα βράδυ,στην ατμοσφαιρική, μαγευτική Ροδιακή Έπαυλη,σε μια παράσταση αφιερωμένη στην ποίηση,εκείνος εμφανιζόταν γυμνός απ’την μέση και πάνω, έχοντας μεγάλα φτερά αγγέλου στους ώμους. Ήταν τόσο πολύ έντονη η σκηνική παρουσία του και τόσο μεγάλο το πάθος του να υπάρχει στη σκηνή,που ένιωθα πως δεν μπορεί παρά να κατακτήσει αυτό που ήθελε…Τον άκουγα έπειτα στο μπαράκι αυτό να μιλά για τον «έρωτά» του αυτό και φλεγόταν. Σέρβιρε, έπινε,κάπνιζε,ερωτοτροπούσε, μιλούσε. Ήταν αποφασισμένος να δώσει σάρκα και οστά στα όνειρά του και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς…Όλα ξεκίνησαν με το «Φάντασμα της Μασσαλίας»το ’97 στο ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου και σε σκηνοθεσία του Κώστα Κατσουλάκη κι έπειτα ανηφόρισε στην Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στην δραματική του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος συμμετέχοντας και ξεχωρίζοντας σε μια σειρά παραστάσεως απ’την «Ωραία κοιμωμένη» του Ρήγου,μέχρι τους «Βατράχους». Θυμάμαι ότι άρεσε πολύ στην «Μικρή Πόρτα» και την υπέροχη δουλειά των Καλογεροπούλου-Μοσχόπουλου «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», ότι ήταν εξαιρετικός Τζιμ στον «Γυάλινο Κόσμο» και θαυμάσιος Νικ στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» που’χε ανεβάσει η Άννα Βαγενά στο «Μεταξουργείο» της.
Στην Κλεονίκη που «ντύθηκε»στην κατά Κακλέα «Λυσσιστράτη» στην Επίδαυρο ήταν ήδη ισχυρή δύναμη στον χώρο,με ισχυρό εκτόπισμα.Μαζί με τον Κακλέα πέτυχε τον έξοχο Φλορίντο του στον «Υπηρέτη δύο αφεντάδων», ενώ έξοχη δουλειά πέτυχε στον κατά Καραντζά «Οδυσσεβάχ» στη Μικρή Πόρτα που τον ανέδειξε αλλά και στον Μακντάφ του στο «Μακμπέθ» του Μοσχόπουλου.
Με τον Μοσχόπουλο πέτυχε και την πληρέστερη και σημαντικότερη ερμηνεία του στον σπουδαίο «Mistero Buffo» που του έφερε και το Βραβείο Δημήτρης Χορν και με τον ίδιο κάνει τώρα τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο που γνωρίζει τεράστια καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία στο Θησείον.
Πήρα μεγάλη χαρά με την σημαντικότατη αυτή βράβευσή του και δεν σταματώ να καμαρώνω που το πάθος του τον οδήγησε όχι μόνο να σηκώσει τόσο πολύ τον πήχη,αλλά και να υπάρξει στον χώρο χωρίς να…μεθύσει από τις «σειρήνες της δημοσιότητας»,απ’την προσωπική επιτυχία που γνώρισε σε σειρές…
Γιώργο, συγχαρητήρια!
(photo:kikipap)
