Το ραντεβού στο ατμοσφαιρικό μπαράκι "Friends" στο Λαγονήσι ήταν στις 22:30. Η αφίσα της Ζωζώς Σαπουντζάκη διαγραφόταν ηγεμονικά επάνω στον λευκό τοίχο . Είχα ραντεβού όχι με τους φίλους μου αλλά με έναν μύθο. Όλοι στην ώρα τους. Εμπρός λοιπόν, μπαίνουμε! Σκοτεινό το περιβάλλον όπως ταιριάζει σε ένα μπαρ , αλλά απρόσμενα φιλικό. Διάβηκα την είσοδο κατεχόμενη από ανάμεικτα συναισθήματα. Μας οδήγησαν στο τραπέζι μας. Ήταν τέλειο! Μπροστά στην ειδικά διαμορφωμένη για την περίσταση πίστα. Τριγύρω αναταραχή, αναβρασμός, σύγχυση! Μήπως ήρθαμε νωρίς...;Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, ηχολήπτες σκάλιζαν καλώδια, μακιγιέζ διασκέλιζαν το χώρο πανικόβλητοι, μουσικοί έκαναν πρόβα στα όργανά τους κι οι θεατές όλο και συνέρρεαν, παίρνοντας σιγά σιγά τις θέσεις τους ώσπου να ξεκινήσει το πρόγραμμα. Η ώρα περνούσε και συνέχιζε το πήγαινε έλα των τεχνικών. Α.. δε θα τα πάμε καλά, σκέφτηκα χωρίς να το πω σε κανέναν! Ομολογώ πως είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την αναμονή, διερωτώμενη μάλιστα μήπως γινόταν τόση φασαρία για το τίποτα. Ωστόσο συγκρατούσα τις σκέψεις μου, ελπίζοντας να διαψευσθώ μέχρι το τέλος της βραδιάς.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη ήταν για μένα μια θολή και συγχρόνως ξεθωριασμένη από τον καιρό εικόνα. Όμως, ως φανατική λάτρης του ελληνικού κινηματογράφου κι έχοντας παρακολουθήσει μανιωδώς και κατ' επανάληψη όλες τις ελληνικές ταινίες -σε σημείο που να σιγοψιθυρίζω τους διαλόγους κάθε φορά που τύχαινε να τις ξαναδώ- γνώριζα τη Ζωζώ ως μια πληθωρική, εκρηκτική και ταλαντούχα femme fatale της εποχής εκείνης, γνωστή για το σκέρτσο και τη δυναμική προσωπικότητά της. Στο μυαλό μου η εικόνα της καταλάμβανε τη θέση μιας λησμονημένης σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, που αποτελούσε πλέον παρελθόν( ; )… Με τις σκέψεις μου να τρέχουν ασταμάτητα σε ό,τι αγαπούσα από το ελληνικό παλιό σινεμά, κύλησε ο χρόνος και…έφτασε η στιγμή που τα φώτα χαμήλωσαν και το εισαγωγικό βίντεο που παρουσίαζε την πρωταγωνίστριά μας άρχισε να κυλάει. Μια νωχελική, γλυκιά αναδρομή στο παρελθόν της ντίβας προετοίμαζε την ατμόσφαιρα για την υποδοχή της Ζωζώς. Κομμάτια από τη ζωή της κυλούσαν ρομαντικά στην γιγαντοοθόνη. Η ζωή της Ζωής έρεε μελαγχολικά μπροστά στα μάτια μας. Η ζωή της τραγουδίστριας, της performer, της ηθοποιού.
Μια μουσικοθεατρική αφήγηση, δια στόματος της ιδίας, μια αφήγηση ειλικρινής - οφείλω να παραδεχτώ- εκφραστική, ζωντανή και παραστατική, μια αφήγηση που δεν θύμιζε σε τίποτα κάτι ψεύτικο ή στημένο όπως είχα φαντασθεί. Μια αφήγηση βγαλμένη από την ψυχούλα της. Συνειδητοποίησα πως η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας ανέβαινε με γραμμική πρόοδο! Η θερμή φωνή της Ζωζώς, απόλυτα σωστή μουσικά και ιδιαίτερη σε χρώμα, έντονη και συνάμα λυρική, επιθετική και ευαίσθητη "δάμαζε" το κοινό, στέλνοντας τόνους θετικής ενέργειας στη σάλα. Τα έντονα μαύρα νεανικά της μάτια και η εφηβική της κίνηση μάγευαν το κοινό που παραληρούσε, μαζί κι εμένα, κάνοντας σκόνη κάθε προηγούμενό μου ενδοιασμό. Άρχισα σιγά σιγά να αντιλαμβάνομαι πώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο φαντάστηκα. Συνειδητοποιούσα πλέον τη δυναμική αυτής της γυναίκας και την ικανότητά της να χτίζει το προσωπικό της όραμα με απαράμιλλη μαεστρία. Να εξυφαίνει τον ιστό του θριάμβου της μέσα από τον έντονο και αμφιλεγόμενο προσωπικό της μύθο. Τράβηξα τα μάτια μου από την εντυπωσιακή κυρία που ερμήνευε το «Θανάση» του Ζαμπέτα κι έσυρα το βλέμμα μου στο κοινό. Αυτό που συνέβαινε ήταν εκπληκτικό: όλοι ανεξαιρέτως -ο κόσμος ήταν πολύς- χτυπούσαν τα χέρια ρυθμικά, ένθερμη συνοδεία στη σαγηνευτική φωνή της Ζωζώς. Τα μάτια γυάλιζαν από ικανοποίηση και ευφορία! Προσπάθησα να διαβλέψω κάποια πλήξη, ένα ψέμα, κάποια προσποίηση. Τίποτα από όλα αυτά. Μόνο χαρά… απερίφραστη χαρά. Αυτό ήταν το κατόρθωμα της "έφηβής" αυτής! Με την ανεξάντλητη δύναμή της, τη νεανική φιγούρα της, τη ζωηρή και την αισθαντική φωνή της μας παρέδιδε μαθήματα ζωής. Μας έκανε ό,τι ήθελε εκείνη! Μας παρέσυρε στο δικό της παιχνίδι. Στο γυαλιστερό της παρελθόν. Στο δυναμικό της παρόν. Γοητευμένη… Πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι ανάλογο! Μια περίεργη συγκίνηση και παράλληλα ένας ειλικρινής θαυμασμός με είχαν κυριεύσει. Είχα παρακολουθήσει παρόμοιες εμφανίσεις από αντίστοιχες σταρ του παρελθόντος κινηματογράφου, όμως εκείνες δεν είχαν τη δυναμική και τον τρόπο να με εντυπωσιάσουν όπως η Ζωζώ. Θύμιζαν αποτυχημένες προσπάθειες επαναφοράς μιας χαμένης, αμήχανης και τελικά ασύνδετης με το παρελθόν τους λάμψης. Ομολογώ πως η Ζωζώ με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, ακυρώνοντας κάθε επιφύλαξή μου πριν να τη συναντήσω. Στη χθεσινοβραδινή performance, μια performance –αφιέρωμα στην γεμάτη στρας διαδρομή της, κατανόησα πώς άφηνε με μεγάλη δεξιοτεχνία το χρόνο να κυλά επάνω της και με το δικό της τρόπο επενέβαινε στην ύπαρξή της, σαν αισθητικός δίχως νυστέρι. Τολμώ λοιπόν να πω πως η βραδιά αυτή θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστη για δύο λόγους: πρώτον γιατί ένιωσα να με διαπερνά έντονα η ειλικρινής ευτυχία των θεατών και δεύτερον διότι καταγράφηκε ανεξίτηλα στη σκέψη μου η δύναμη και η προοπτική ενός ανθρώπου που-παρά την ηλικία του- δηλώνει παρών στη σκηνή και κυρίως στη ζωή.
Ζω-ζω: δυο φορές ζω, όπως είπε και η ίδια!
Ζωζώ Σαπουντζάκη: μια αιώνια έφηβη.
