Εδώ και μήνες η Ιζαμπέλ Ατζανί αναζητούσε ένα θεατρικό έργο εξαιρετικό. Ενα κείμενο σύγχρονο, έναν ρόλο γυναίκας συντονισμένης με την εποχή της και σε σχέσεις ενδιαφέρουσες με τους συμπρωταγωνιστές της. Και το βρήκε. Στο έργο μιας αμερικανίδας συγγραφέως και σκηνοθέτιδας, η οποία της το εμπιστεύτηκε πριν ανεβεί στην Αμερική.
Η Ιζαμπέλ Ατζανί, ηθοποιός του ενστίκτου, καλλιτέχνις διανοούμενη, αναγνώστρια φανατική δοκιμίων, βιογραφιών και εφημερίδων, επιστρέφει και ανεβάζει στο Θέατρο του Παρισιού το «Kinship» («Συγγένεια») της Κάρεϊ Πέρλοφ.
«Δεν θα παρηγορηθώ ποτέ που δεν πρόλαβα να δουλέψω στο θέατρο με τον Πατρίς Σερό» δηλώνει η περίφημη πρωταγωνίστρια της ταινίας του αείμνηστου σκηνοθέτη «Βασίλισσα Μαργκό» και σηματοδοτεί την επιστροφή της στο θέατρο με έναν ρόλο σημερινό - για πρώτη φορά δίχως να χρειαστεί ένα κοστούμι εποχής.
Στο «Kinship» υπάρχουν τρεις χαρακτήρες χωρίς όνομα. Η Εκείνη, ο Εκείνος και η Φίλη. Εκείνη, δηλαδή η Ατζανί, είναι παντρεμένη με δύο παιδιά και αρχισυντάκτρια τοπικής εφημερίδας. Γυναίκα έξυπνη, ευφυής και παθιασμένη που τίποτα δεν ταράζει τη ζωή της. Μέχρι τη στιγμή που Εκείνος, ένας τριαντάχρονος σεναριογράφος, εμφανίζεται στη δουλειά της και τον προσλαμβάνει. Τον θαυμάζει, τον ερωτεύεται και νιώθει να της ξυπνά την όρεξη για ζωή.
«Δεν είναι μία κλασική περίπτωση γυναίκας - κούγκαρ, ενός θηλυκού αίλουρου, σε μια κωμωδία ηθών για τις σχέσεις ανδρών - γυναικών μέσα στο εργασιακό περιβάλλον. Αυτά τα στοιχεία υπάρχουν στο έργο» εξηγεί στην εφημερίδα «Φιγκαρό» η Ιζαμπέλ Ατζανί. Ομως ένα σημείο της πλοκής και της τραγικότητας των προσώπων βρίσκεται στον ρόλο της Φίλης, τον οποίο ερμηνεύει η Κάρμεν Μάουρα, άλλοτε πρωταγωνίστρια στις ταινίες φλαμένκο του ισπανού σκηνοθέτη Κάρλος Σάουρα.
«Η Φίλη είναι η υπερπροστατευτική και καταδυναστευτική μητέρα του νέου άνδρα αλλά και η έμπιστη φίλη της αρχισυντάκτριας. Οπως το έγραψε η Κάρεϊ Πέρλοφ, κανείς δεν γνωρίζει τις μεταξύ τους σχέσεις παρά μόνον ο θεατής του έργου» εξηγεί η Ατζανί, παραλληλίζοντας το «Kinship» με τη «Φαίδρα» του Ρακίνα. «Εγώ είμαι Εκείνη που μοιάζει με τη Φαίδρα: μια γυναίκα ερωτευμένη με έναν νεότερό της άνδρα. Δεν είναι ο προγονός της αλλά γιος της φίλης της. Καθώς η πλοκή του έργου οδηγεί στην αποκάλυψη της αλήθειας, συμβαίνει και η καταστροφή.
Δεν είναι όμως ο θάνατος, όπως στην αρχαία τραγωδία. Αλλά το λύσιμο όποιου δεσμού τούς κρατούσε ενωμένους. Το τέλος κάθε ιδιαίτερης σχέσης αφήνει τα πρόσωπα μόνα τους στην ατομικότητά τους».
Θεατρικοί σταθμοί
1972
Μπαίνει στην Κομεντί Φρανσέζ
1973
Ρόλος της Αγνής στο «Σχολείο γυναικών» του Μολιέρου
1983
«Δεσποινίς Τζούλια» του Στρίντμπεργκ
2000
«Η κυρία με τις καμέλιες» του Δουμά
2006
«Η τελευταία νύχτα της Μαρίας Στούαρτ» του Βόλφγκανγκ Χιλντεσχάιμερ
ΠΗΓΗ: tanea.gr
