Σε συνέντευξή του στη Lifo και στον Χρήστο Παρίδη ο πρόσφατα βραβευμένος με το βραβείο β’ αντρικού ρόλου από την Ακαδημία Κινηματογράφου για την ταινία "Να κάθεσαι και να κοιτάς", Νίκος Γεωργάκης (ο γνωστός "Λευτέρης Δημακόπουλος που το 1993 απέσπασε το προηγούμενο βραβείο του, α' ανδρικού ρόλου) μιλάει μεταξύ άλλων για την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τους σκηνοθέτες. Μια σχέση που όπως λέει ο ίδιος, συνήθως καταλήγει σε τσακωμό. Πως αιτιολογεί και πως διαχειρίζεται σήμερα αυτή την "τάση";
Ποιοι είναι οι λόγοι να απορρίπτεις σκηνοθέτες;
Προφανώς όταν δεν έχει ικανότητα, δηλαδή ταλέντο. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν ικανότητα να σκηνοθετήσουν, ακόμα και από τους γνωστούς. Επίσης, με ενοχλεί να μην μπορούν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρες – γιατί ο σκηνοθέτης πρέπει να το κάνει αυτό. Πρέπει να δημιουργήσεις μια ωραία ατμόσφαιρα, είναι πολύ σημαντικό. Λίγοι είναι οι καλοί σκηνοθέτες, όχι περισσότεροι από δυο-τρεις. Φαντάζομαι πως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Από νωρίς έκλεισα κάποιες πόρτες – ήμουν νέος, αλλά καλά έκανα. Δεν μπορούσα να πάω με τα νερά τους. Ήθελα να βρω ποιος είμαι, πού πάω, ποιος είναι ο δρόμος μου, δεν μπορούσα να λέω σε όλα «ναι».
Τσακωνόσουν εύκολα;
Ε, όταν ήμουν πάνω στη σκηνή, δεν ήξερα, ήθελα βοήθεια κι ένιωθα αβοήθητος, φώναζα. Νομίζω είναι θέμα ταλέντου ο σκηνοθέτης, ή το ’χεις ή δεν το ’χεις. Το βασικό είναι το ταλέντο. Κάποιοι έχουν ταλέντο, αλλά άσχημο χαρακτήρα.
Δεν θα έπρεπε να βάλεις νερό στο κρασί σου;
Αν εννοείς με τους ανθρώπους, έχω βάλει και μου αρέσει, δεν έχω πρόβλημα. Τα τελευταία χρόνια έχω βάλει και στα επαγγελματικά. Πάντα υπάρχει ένας τσακωμός του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς, αλλά τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει ότι δεν είμαι εγώ αυτός που δεν τσακώνεται. Λέω «παιδιά εγώ δεν τσακώνομαι, αν θέλετε… πάω σπίτι μου». Το ’χω κόψει, έχω τελειώσει με τους τσακωμούς. Τώρα παίζω με τον Κιμούλη. Αν πάει προς τσακωμό, λέω «φώναξε όσο θες, δεν το έχω…».
Πηγή: lifo.gr
