Ένας ενδιαφέρον τίτλος που σε παραπέμπει στην αρχαία τραγωδία Βάκχες του Ευριπίδη αλλά κάτι κρύβει...Η solo pergormance του Ανδρέα Κωνσταντίνου δεν είναι μια ξεκάθαρη θεατρική πράξη. Είναι ένα μείγμα πολλών τεχνών μαζί που απαλάσσονται από κάθε στοιχείο σύγκρουσης για την επίτευξη του κοινού στόχου που είναι η αυτογνωσία μέσω του κοινού.
Ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης του εαυτού του Ανδρέας Κωνσταντίνου δίνει τη δική του εκδοχή στη Lifo και την Άλκηστη Γεωργίου για την παράσταση-πείραμα:
- Αλήθεια, γιατί "Εργασία" Βάκχες;
- Αυτό που κάνουμε με τους συνεργάτες μου είναι μια έρευνα. Εργαλείο είναι το σώμα μου, η φωνή μου, το κείμενο, καθώς και τα επιμέρους εργαλεία που προκύπτουν από την υπόλοιπη ομάδα. Η μουσική, η γλυπτική, κτλ. Η κινητήριος δύναμη, όμως, είναι η ιστορία. Και η ιστορία πρέπει να ειπωθεί όπως είναι. Σ' αυτή την περίπτωση εγώ έχω τον ρόλο ενός διαύλου επικοινωνίας του κειμένου και των αξιών του προς τον κοινό. Αυτό που κάνουμε είναι να αναζητούμε μία άλλη μορφή θεάτρου μέσα από την αφήγηση. Είναι ένας πειραματισμός, δηλαδή, μια εργασία για όλους μας. Μαθαίνουμε μέσα απ' αυτό. Εξελισσόμαστε και ευελπιστούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αυτό είναι το κέρδος στο οποίο αποσκοπούμε.
-Τελικά η παράσταση κλίνει περισσότερο προς την θεατρική αφήγηση, ή προς το εικαστικό performing;
-Δεν έχουμε αλλάξει σχεδόν τίποτα από το κείμενο, και στόχος είναι η ιστορία να ειπωθεί ολόκληρη και να γίνει κατανοητή ακόμα κι από κάποιον ο οποίος δεν την γνωρίζει. Δεν πρόκειται για κάτι φλου αρτιστίκ, αλλά για την ιστορία των Βακχών δοσμένη σύμφωνα με τις δικές μου προσλαμβάνουσες. Τα κομμάτια των αγγελιοφόρων στις Βάκχες είναι κατά την γνώμη μου τα πιο ωραία που έχουν γραφτεί ποτέ σε ελληνική τραγωδία. Είναι αυτό που λέμε θέατρο. Στην ουσία δεν υποδύεσαι απλά έναν ρόλο, αλλά μεταφέρεις το μήνυμα. Οι αγγελιοφόροι, λοιπόν, αυτό κάνουν.
Πηγή: www.lifo.gr
