Στην εξερεύνηση μιας ιδιαίτερης προσωπικότητας της τέχνης του θεάτρου, μας παρέσυρε το άρθρο της Μαρκέλλας Κουτσομιχάλη στο clickatlife. Η Αριάν Μνουσκίν δεν περιφέρεται χωρίς λόγο στο παγκόσμιο θέατρο αλλά αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα κομμάτια της εξέλιξής του.
Κόρη του Ρωσο-εβραίου κινηματογραφικού παραγωγού Alexandre Mnouchkine, γεννήθηκε το 1939 στη Γαλλία και γνώρισε από τα παιδικά της χρόνια τι σημαίνει ν’ αφήνεις πίσω σου μια πατρίδα, στην οποία για κάποιους λόγους είσαι ή νιώθεις ανεπιθύμητος.
Η Αριάν Μνουσκίν ήταν πεπεισμένη ότι οι ρίζες του θεάτρου βρίσκονται στην Ανατολή, έτσι προσπάθησε να ξαναβρεί την αλήθεια της θεατρικής τέχνης στον ινδικό, ιαπωνικό, κινέζικο και το μπαλινέζικο θέατρο, δουλεύοντας διαφορετικούς κώδικες και τεχνικές κάθε φορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα τρία έργα του Σαίξπηρ που ανέβασε από το 1981 ως το 1984, χρησιμοποιώντας παραδοσιακές τεχνικές του θεάτρου της Ανατολής.
Ο θίασος του Θεάτρου του Ήλιου συνενώνει καλλιτέχνες από διαφορετικούς χώρους (θέατρο, χορός, μουσική, κουκλοθέατρο). Ο καθένας τους φέρνει την ιδιαίτερη πολιτιστική κουλτούρα της χώρας του, εντασσόμενος σε μια θεατρική κολεκτίβα με δίκαιους κανόνες: ίσο μισθό και ίσες υποχρεώσεις. Το ορμητήριό τους είναι το παλιό εργοστάσιο όπλων, στα περίχωρα του Παρισιού, η φημισμένη Καρτουσερί. Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι η αλληλεγγύη και η αφοσίωση αποτελούν αναγκαία συνθήκη για όσους συμμετέχουν και δημιουργούν στην «θεατρική κιβωτό» της Αριάν Μνουσκίν.
Το «Θέατρο του Ήλιου», με όχημα τις αρχές του σωματικού θεάτρου και του αυτοσχεδιασμού, αφήνει περιθώρια στην ερευνητική δουλειά και τον πειραματισμό. Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι μακροχρόνιες πρόβες του-εγγύηση για τις εξαίρετες πολιτικές παραστάσεις του που ταξιδεύουν στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.
Φωτογραφίες από την παράσταση «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας» (2010-2011) που είδαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών.
ΠΗΓΗ: clickatlife
