Ο Δ. Τάρλοου σε συνέντευξή του πριν λίγο καιρό στο popaganda.gr είχε μιλήσει για το παρόν και το μέλλον της θεατρικής Αθήνας και πως μπορούν να αλλάξουν κάποια αρνητικά στοιχεία που εγκλωβίζουν τη δράση νέων καλλιτεχνών. Επίσης τονίζει το ρόλο που παίζουν τα μεγάλα ιδρύματα που "θυσιάζουν" την τέχνη για την εμπορικότητα.
Προσθέτει στην αισιοδοξία σας κι η κατάσταση στα θεατρικά πράγματα στην Αθήνα, με αυτήν την πανσπερμία παραστάσεων, νεανικών προσπαθειών, καινούριων ομάδων και σκηνών γεμάτων τρεις και τέσσερις προτάσεις ανά εβδομάδα; Δεν θα ήθελα να γίνω τιμητής του θεατρικού σκηνικού στην Αθήνα. Ναι, όντως είναι πάρα πολλές οι δουλειές, το ξέρουμε αυτό, και φαίνεται ότι αυτό συνεχίζεται. Άρα, υπάρχει κάποιος λόγος που συνεχίζεται. Τον ξέρουμε πάνω-κάτω: ότι υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες που βγαίνουνε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και πρέπει να δοκιμαστούν, γιατί διαφορετικά δεν είναι καλλιτέχνες. Και επίσης ότι πάρα πολλές παραγωγές δεν πληρούν καθόλου τις επαγγελματικές προδιαγραφές ενός θεάτρου. Άρα δεν είναι παραγωγές. Είναι βεβαίως νεανικές προσπάθειες, που βεβαίως πρέπει να υπάρχουνε, και θα έπρεπε λογικά με κάποιο τρόπο να επιχορηγούνται στο σύνολό τους, ούτε ώστε να προκύπτουν οι πιο ενδιαφέρουσες από αυτές, και να προτείνονται κι εδώ και στο εξωτερικό, γιατί από εκεί θα βγει το νέο αίμα του ελληνικού θεάτρου. Αλλά με αυτόν τον κατακερματισμό και κυρίως τη χρήση που γίνεται από μεγάλα ιδρύματα του νεωτεριστικού θεάτρου –απ’ τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ας πούμε, ή το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη και πάει λέγοντας-, δυστυχώς αυτό το πράγμα δεν μπορεί να μορφοποιηθεί και να πάρει μια πιο ουσιαστική κι ίσως μια πιο επαναστατική κατεύθυνση, διότι καταπίνεται από τις νόρμες, από τους κανόνες ενός απόλυτα εμπορικού παιχνιδιού τελικά.
Θα προτιμούσατε να γίνεται δηλαδή μια πιο αυστηρή επιλογή απ’ τα ίδια τα θέατρα στις παραστάσεις που διαλέγουν. Ναι, και νομίζω ότι κι οι ίδιοι οι καλλιτέχνες πρέπει να κάνουν έναν αυτοπεριορισμό και να λειτουργήσουν με λίγο περισσότερη λογική σ’ αυτά που γίνονται και να μην γίνονται τόσα πολλά πράγματα. Αλλά αυτό μόνο μέσα απ’ τους ίδιους τους καλλιτέχνες θα μπορέσει να γίνει. Δεν θα προέλθει δηλαδή από κάποιον ανώτερο κριτή, ο οποίος θα ελέγχει. Απλώς νομίζω ότι εάν είχαμε ένα κράτος, το οποίο έστω και στον ελάχιστο βαθμό θα ενδιαφερόταν για την τέχνη και τον πολιτισμό, θα υπήρχε κάποιος μηχανισμός που να αναδεικνύει νέους καλλιτέχνες σε όλους τους χώρους. Κι αυτό το λέω και για το σινεμά, όπου υπάρχει πλήρης αδιαφορία ας πούμε από το κράτος. Δεν τους ενδιαφέρει καν ότι υπάρχουν αυτές οι προσπάθειες, ό,τι κι αν είναι, όπως κι αν είναι, που βραβεύονται, πηγαίνουν καλά στα φεστιβάλ και πάει λέγοντας. Δεν υπάρχει καμία τέτοιου είδους ανταπόκριση από το κράτος μέχρι στιγμής.
Από συνέντευξη του Δ. Τάρλοου στον Ι. Πρωιμάκη
ΠΗΓΗ: popaganda
