Ανοιχτές εξετάσεις ανοιχτών μυαλών. Εθνικό Θέατρο. Οι πρωτοετείς εξετάζονται στο μάθημα της υποκριτικής. Καμιά φορά σαστίζω με όσα συμβαίνουν και όσα μπορούν να συμβούν, αν δεν κινείσαι παράλληλα με το ρεαλισμό "των δύσκολων εποχών".
16 άνθρωποι γίνονται 16 άλλοι, διαφορετικοί άνθρωποι. Αλλά το ωραίο δε σταματά σ' αυτό το σημείο. Αρχίζει από τη στιγμή που καταφέρνουν, αυτοσχεδιάζοντας σαν τέλειες κατασκευές, να φτιάξουν ένα παρεάκι από 16 διαφορετικούς τύπους που δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να συναντηθούν. Ούτε σε φουτουριστικούς τόπους, ούτε σε όνειρα, ούτε πουθενά. Ένας ορκισμένος ερημίτης, ένας περαστικός με ωραίο δέρμα-μαύρη σοκολάτα, ένας άστεγος που ίσως να εξαντλήθηκε η υπομονή του.
"Ένα ταξίδι από το κέντρο της Αθήνας στα χωριά της Κρήτης, από τα βόρεια προάστια στους ταλαιπωρημένους μετανάστες της Ομόνοιας..". Όλα μπορούν να φωτιστούν αρκεί να τα κοιτάξουμε δυο και τρεις φορές. Όλα μπορούν να είναι -μόνο αραιά και πού- κοινότοπα αρκεί να κάνουμε λίγη πλάκα στο ενδιάμεσο των σοβαρών αποφάσεων.
Στο inbox ένας φίλος της 20χρονης αδερφής μου μού 'στειλε αυτό: "Ένα αρμονικό συναπάντημα, μια σύνθεση που δεν χαράζει τα όρια της σκηνής και του κοινού αφήνοντας την αίσθηση στους θεατές πως είναι μέρος της δράσης. Αποτέλεσμα; Κατάφεραν να μου κεντρίσουν την περιέργεια και ελπίζω να δοθεί σύντομα η ευκαιρία να τους ξαναδούμε επί σκηνής. "
Του απάντησα: "Θα 'θελα να ξαγινόμουν φοιτήτρια". Άσχετο. Πάντα άσχετα λέω, όταν είμαι χαρούμενη.
