Τη Σοφία Αποστόλου, τη μητέρα φυλακισμένου που ατενίζει εκ της -από μηχανής- ταράτσας της τον ουρανό την ώρα που ο ήλιος δύει κατακόκκινος και τη φυλακή όπου κρατείται ο γιος της, αυτή την ηρωίδα της συγγραφέως Λούλας Αναγνωστάκη, της αδελφής του ποιητή που ανέβαινε (τέσσερα χρόνια, από το 1947 ως το 1951) -κορίτσι ακόμα- το καλντερίμι προς το Επταπύργιο για να επισκεφθεί τον καταδικασμένο σε θάνατο Μανώλη Αναγνωστάκη, ερμηνεύει η Ρένη Πιττακή σε μια παράσταση που βρίθει συμβολισμών, αναγωγών και φορτίων.
Σε μια παράσταση, η οποία πέραν της «γροθιάς» αυτού καθαυτού του κειμένου του έργου εμπεριέχει και τη Λούλα Αναγνωστάκη (συγγραφέα) και τις σύγχρονες φυλακές (Κορυδαλλού -σύμφωνα με το κείμενο) και τις παλιές της Σαλονίκης (το Επταπύργιο- στον χώρο προαυλισμού των κρατουμένων του Γεντί Κουλέ θα δοθούν οι τρεις παραστάσεις του έργου) και τον Μανώλη Αναγνωστάκη , και τη Ρένη Πιττακή (πρωταγωνίστρια της συγκεκριμένης παραγωγής, αλλά και τη μόνη εναπομείνασα πιστή μαθήτρια του άλλου μύθου του θεάτρου- του Κάρολου Κουν) και... «πόσα άλλα κρυμμένα βαθιά», που έγραφε στο «Υστερόγραφό» του κι ο ποιητής... Το εγχείρημα μιας παραγωγής που ανεβαίνει μόνο για τρεις παραστάσεις (στις 5, 6 και 7 Ιουλίου στο πλαίσιο των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου του Δήμου Θεσσαλονίκης και ειδικά και μόνο στον χώρο των φυλακών Επταπυργίου) ανήκει στον συγγραφέα Λεωνίδα Προυσαλίδη, ο οποίος για πρώτη φορά ανέλαβε να σκηνοθετήσει.
- Το θέατρο είναι πάντα αυτό που ήταν; Είναι ακόμη;
«Δυσκολεύομαι να σας απαντήσω. Απ' τη μία... αλίμονο αν είναι ακόμα αυτό που ήταν... Όλα πρέπει να αλλάζουν. Για μένα το θέατρο είναι ο δικός μου τρόπος να λέω τα πράγματα. Αν δεν έκανα θέατρο, θα βρισκόμουν στη σιωπή. Εγώ, πάντα μέσα από το θέατρο μιλούσα...».
ΠΗΓΗ: ΑΜΕ-ΜΠΕ
