Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «PEOPLE» και τον Άρη Καβατζίκη, η Μαρία Καβογιάννη μιλάει για την πρώτη της επαφή με την αρχαία τραγωδία, για την πρώτη της συνάντηση με τον Αλέξανδρο Ρήγα και τον Λευτέρη Παπαπέτρου, για τη συμμετοχή της σε δραματικά έργα, για την αποχή της από το θέατρο και την τηλεόραση, αλλά και για την "συναναστροφή" της με την Λυσιστράτη.
Τώρα που ετοιμάζεται να ντυθεί τη Λυσιστράτη, θυμάται την πρώτη της επαφή με την αρχαία τραγωδία, στην Ηλέκτρα με τη Ρένη Πιττακή.
Τότε που ο Κάρολος Κουν επέλεξε και μαθητές για το Χορό της τραγωδίας. «Μεγάλη τιμή και ευτυχία. Ήταν φως ο Κουν. Μας δίδαξε το λόγο που βγαίνει από την ψυχή και όχι τον ασήμαντο λόγο. Είχα την ευτυχία να μου δώσει ατάκες να παίξω στην Επίδαυρο. Ήταν άνθρωπος ταγμένος σε αυτή τη δουλειά, που έκανε ασκητική ζωή. Δεν υπήρχε προσωπική προβολή, ήταν ανάγκη ψυχής το θέατρο».
«Χάρηκα που συμμετείχα σε δραματικά έργα. Χρησιμοποίησα άλλα εκφραστικά μου μέσα και όχι μόνο τη συγκεκριμένη μανιέρα που σου δημιουργεί η κωμωδία, την οποία δεν μπορείς να την αποφύγεις. Η Φουρκέτα ήταν πολύ σημαντικό έργο για μένα, καθώς με πέτυχε σε πολύ ιδιαίτερη στιγμή, με προσωπικό κόστος. Έχανα τη μητέρα μου εκείνη την περίοδο και ήταν ιδιαίτερης σημασίας η επικοινωνία μου με τον κόσμο, το μοίρασμα. Το ξανάζησα αυτό, όταν έχασα τον πατέρα μου παίζοντας στο Μπαμπάδες με Ρούμι. Τις ανθρώπινες απώλειες ποτέ δεν τις ξεπερνάμε, τις έχουμε πάντα μέσα μας. Ο χρόνος είναι γιατρός, καθώς δεν έχεις την ταραχή της στιγμής εκείνης, όταν χάνεις τον άνθρωπό σου, έχεις όμως την έλλειψη που νιώθεις πάντα και για πάντα.
Νιώθει άγχος και αγωνία. Είναι η πρώτη φορά που θα κάνει περιοδεία και, όπως πάντα, το ζύγισε αρκετά. Ήταν εγγύηση και το όνομα του Σπύρου Ευαγγελάτου, ο οποίος θα υπέγραφε τη σκηνοθεσία. Τελικά, ένα ορθοπεδικό πρόβλημα, που προέκυψε, ανάγκασε το σκηνοθέτη να αποχωρήσει και τη θέση του πήρε ο πολυσυζητημένος Τσέζαρις Γκραουζίνις. «Σκέφτηκα “τι καινούριο θα πω εγώ με τη Λυσιστράτη;”. Με ιντρίγκαρε, όμως, αυτό το παιχνίδι. Είναι η άποψη του σκηνοθέτη που μετράει, αλλά και ο προσωπικός μας τρόπος. Πώς μπορούμε να το διαφοροποιήσουμε, ώστε να μη μοιάζει με όλες τις προηγούμενες μορφές. Βασίζομαι στην ομάδα. Όλοι οι ρόλοι είναι πρωταγωνιστές. Εμείς είμαστε μαθητές του Θεάτρου Τέχνης και ο Κάρολος Κουν ήταν δάσκαλος και οραματιστής, οι ιδέες του οποίου ήταν για εμάς νόμος. Ομαδική αντίληψη, το θέατρο το κάνουμε για τις ψυχές μας και όχι για την προσωπική μας ανάδειξη». Αναρωτιέμαι αν επιθυμεί να γίνει και τραγική ηρωίδα κάποια στιγμή. «Ναι, θα ήθελα να κάνω αρχαία τραγωδία. Με μεγάλη ασφάλεια και δυνατό σκηνοθέτη, θα το ήθελα».
Πηγή φωτογραφίας: peoplegreece.com
