Είμαι η νικήτρια ενός παιχνιδιού που παίξαμε με τους φίλους μου στην παραλία, την περασμένη Κυριακή (βρήκα τους περισσότερους σωσίες. Ποιος μοιάζει με ποιον). Το μοιράζομαι μαζί σας. Γιατί έχει πλάκα.
Ο Νίκος Κουρής με τον Λουί Γκαρέλ. Απίστευτη ομοιότητα. Ο Δεύτερος καμιά δεκαετία μικρότερος, αλλά φτυστός με τον Κουρή. Ελλάς-Γαλλία-συμμαχία. Ίδια μύτη, ίδιο τσουλούφι. Νομίζω και τα μάτια που δεν είναι σχιστά, αλλά το αντίθετο (Πώς λέγονται αυτά τα μάτια;).
Μπάστερ Κίτον και Γιώργος Παππάς. Γεννημένος το 1895 ο ένας, το 1903 ο άλλος. Περιποιημένοι και οι δύο μέσα στα αστραφτερά τους κοστούμια, μια ζωή. Με πυκνά μαύρα μαλλιά, κοκαλωμένα στο πλάι. Δε θυμάμαι πώς λεγόταν το καλλυντικό που συγκρατούσε το χτένισμα; Μπριγιαντίνη;
Η Δανάη Σκιάδη μου θυμίζει την Τζένη Καρέζη. Χωρίς να είναι κραυγαλέες οι ομοιότητες νομίζω ότι και οι δύο έχουν πρόσωπο με φωτεινές προεκτάσεις. Άχρονο, αρμονικό, όμορφο.
Με λίγη, πολύ λίγη προσπάθεια (θυμάσαι τη σειρά;) η Μαρίνα Καλογήρου γίνεται άνετα Έλλη Λαμπέτη. Ακόμη και το μελαγχολικό βλέμμα που αιχμαλώτιζαν τα κάδρα της Κατοχής. Ακόμη και αυτό μπορεί να περάσει στα μάτια της. Κορμοστασιά μίσχου, αυτονόητο. Οφθαλμοφανές.
Τη Δεκαετία του '60 και του '70 στην Ελλάδα κυκλοφορούσε πληθωρικό αντίγραφο της Σοφίας Λόρεν. Μάτια σχιστά, μακριά μαλλιά, φορέματα που τα 'παιρνε ο αέρας. Πολλή γοητεία, καθόλου νιαούρισμα. Η Ρίκα Διαλυνά. Ποια άλλη;
Το γέλιο του Λουί Ντε Φινές μου θυμίζει το γέλιο του Σεφερλή. "Αααα καααααλά. Πάμε παρακάτω". Λίγο, πολύ λίγο. Ούτε τόσο δα; Πολύ αυστηροί είστε ρε παιδιά..
Η καλύτερη και η πιο γνωστή ομοιότητα για το τέλος. Ζεράρ Ντεπαρτιέ- Άκης Σακελλαρίου. Αυτοί οι δύο, δεν μπορεί, κάποια κοινή γιαγιά έχουν, παππού, θεία, θείο. Είναι ολόιδιοι.
"Εσύ μοιάζεις με την Μπεατρίς Νταλ" μου είπε ο Νίκος. Και πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω έπιασε βροχή. Μπήκαμε όλοι κάτω από την μεγάλη ομπρέλα που είχαμε μαζί μας μην τυχόν μας κάψει ο ήλιος..
