Το πιο όμορφο θέατρο. Τιγκαρισμένο. Ο κόσμος φοράει χρωματιστά ρούχα το καλοκαιρί. Ένα εμπριμέ ψηφιδωτό οι άπειροι θεατές.
Παράσταση τέλος. Μισό βήμα ανά τρία λεπτά. Είμαστε πολύ κοντά, όλοι. Αρχίζει η καταγραφή χωρίς κασετοφωνάκι.
-Ποιο ήταν το επώνυμο του Ευριπίδη;;;;;;; Ποιο;;; Λέγε. Ένα αγόρι 10 χρόνων.
-Δεν ξέρω (η απάντηση μάλλον της μάνας του)
-Αν έκανε διάλειμμα, δε θα λύσσαγα τώρα για τσιγάρο. Γυναίκα γύρω στα 60.
- Δε μου είπε κάτι. -Ποιος; Α..η...-Δε μου είπε κάτι. Στιχομυθία εραστών.
- Μα πάντα γλιστρούσε εδώ;;;; Διαχρονικό πλάσμα με ημι-τακούνι, όλο απορίες. Ίσως 30, ίσως 40.
- Λοιπόν, η παράσταση ήταν απ' τις καλύτερες. Καθόμουν πάνω πάνω, πόνεσε η μέση μου λίγο, δεν είχα πού να ακουμπήσω, ξέρεις. Ο Κ. θεός. Ε;; Πού κολλάει η σειρά με τον Παπακαλιάτη; Άλλο το σενάριο αυτουνού, άλλο του Ευριπίδη. Μονόλογος-διάλογος μέσω κινητού.
-Καλά πώς τα κατάφερες και ήσουν και στο Μικρό και στο Μεγάλο Θέατρο; Ερώτηση σε μένα φίλου που συνάντησα τυχαία.
- Στο Μικρό ήταν η αδερφή μου ρε. Μοιάζουμε τόσο;
Κάθε φορά που πηγαίνω στην Επίδαυρο "στριμώχνονται" στην πιο άπληστη μεριά του εγκεφάλου μου όλες εκείνες οι φλογίτσες που συνθέτουν την τελειότητα της ζωής.
"Χριστέ μου, τι όμορφο είναι να ζεις" !
Χρύσα Φωτοπούλου
