Δεν πρόλαβαν να γυρίσουν από την ανά την Ελλάδα περιοδεία τους
ο Αλέξανδρος Ρήγας και η Βασιλική Ανδρίτσου και ήδη έχουν έτοιμες τις βαλίτσες τους για την Θεσσαλονίκη όπου και θα μείνουν από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι και τις 13 Ιανουαρίου.
Θα παρουσιάσουν στο πάντα φιλόξενο «Αριστοτέλειο» το γερό κωμικό θρίλερ που έγραψε εκείνος με τον Δημήτρη Αποστόλου και που υπέγραψε και σκηνοθετικά ο ίδιος, που παίζει στην δουλειά μαζί με την Ανδρίτσου. Έμεινε ελάχιστες μέρες στην Αθήνα, έγραψε μαζί με τον Μάνο Ψιστάκη δύο καινούργια επεισόδια για το «Αμάρτημα της μητρός μου» και έκανε συζητήσεις για καινούργια «χτυπήματα», για να μαζέψει και πάλι τα πράγματά του για την συμπρωτεύουσα που αγαπά ξεχωριστά.
Τι είναι όμως το «Τα παιδιά θα’ρθουνε στις οκτώ»;
Ένα κωμικό θρίλερ για τη ζωή μας, μια κωμωδία σχέσεων και καταστάσεων με έντονα τα στοιχεία της σάτιρας και αρκετές δραματουργικές δόσεις από stand up comedy…
Και το στόρι; Σκοτάδι. Κάποιοι μπήκαν στο σπίτι. Τα Παιδιά είναι μέσα. Ομηρία. Ληστεία. Καταγγελία. Κωμωδία.
Τα Παιδιά ήταν ήρεμα στο σαλόνι τους στον Παράδεισο περιμένοντας κάποια «καλά» παιδιά, όταν τελικά ήρθαν κάτι άλλα, κακά παιδιά... Ένα ζευγάρι παντρεμένο, πρώην ερωτευμένο, βρίσκεται φυλακισμένο και εγκλωβισμένο στο υπόγειο play room του ίδιου τους του σπιτιού, από 2 ληστές, που την ίδια στιγμή τους αδειάζουν τον επάνω όροφο του σπιτιού τους… Παράλληλα, οι ίδιοι, «αδειάζουν» τις ψυχές τους αλληλοκατηγορούνται, αλληλοαπειλούνται, θυμούνται, φοβούνται, απελπίζονται, ελπίζουν, χαμογελούν… μέσα από τις αγωνιώδεις προσπάθειες μιας ολόκληρης νύχτας να βρουν τρόπους διάσωσης και διαφυγής.
Ένα αντρόγυνο, η μικρογραφία της ίδιας μας της ζωής, πάνω οι κλέφτες… κάτω εμείς…
Τα Παιδιά… τα λένε όλα, ο ένας για τον άλλον, και όλοι για κανέναν. Κάποιοι θα πεθάνουν, κάποιοι δεν ξέρουν τι να κάνουν, κάποιοι - δεν – ξέρουν τι χάνουν, κάποιοι προσπαθούν απλά να το κάνουν. Γιατί έτσι είναι η ζωή, έχει χιούμορ και μία «άρρωστη» οπτική της δικαιοσύνης, όταν κάποιοι μας ληστεύουν, μας ξυπνάνε, και τότε είναι που σηκωνόμαστε από τα κρεβάτια μας και μπορούμε όρθιοι, πια, ν' αγωνιστούμε…
Β.ΜΠΟΥΖ.
