Οι "Πέρσες", η παράσταση που διαθέτει όλα τα συστατικά ενός τέλειου εγχειρήματος, την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου θα βρεθούν στην Επίδαυρο για να κλείσουν το φεστιβάλ για φέτος, αλλά και να αποδείξουν ότι τα μεγάλα στοιχήματα, όταν υπάρχει θέληση, πείσμα και γνώση κερδίζονται πανηγυρικά. Μέχρι στιγμής όπου και να έστησαν το σκηνικό τους (επισημαίνοντας τα θλιβερά αποτελέσματα κάθε φονικής λαίλαπας) ο κόσμος που τους παρακολούθησε εισέπραξε τους αρχικούς στόχους του συγγραφέα μιλώντας για μια παράσταση που θα μείνει στην ιστορία για τον σεβασμό της απέναντι στο δημιουργό και τους μύστες.
Σε εποχές που έννοιες και αξίες θολώνουν από αντι-ανθρώπινες παρεμβάσεις, σε εποχές όπου η μανία βρίσκει τον γενεσιουργό της τόπο στις εμπόλεμες ζώνες, οι Πέρσες του Αισχύλου λειτουργούν σαν ένα μανιφέστο κατά οποιουδήποτε πολέμου ξεσπά από οποιουσδήποτε, οπουδήποτε. Αυτόν τον ιερό λόγο αποκωδικοποίησε με σαφή εργαλεία η Νικαίτη Κοντούρη και μαζί με έναν ανεξάντλητο θίασο αντιδιέστειλε τον θάνατο με τη ζωή, τη συλλογικότητα με τη μοναχικότητα του εξουσιαστή, τη συμμαχία με την ηγεμονία. Όλα τα κακά που σέρνει η αλαζονεία με όλα τα καλά που επιφέρει το οικουμενικό νοιάξιμο.
Περισσότερες πληροφορίες
Οι «Πέρσες» αποτελούν μια τραγωδία διαχρονική, με οικουμενικό λόγο και αναλλοίωτες αξίες, που διερευνά με συναρπαστικό τρόπο το θέμα της «ύβρεως», της ανθρώπινης αλαζονείας, της ελευθερίας του ατόμου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ένα διαχρονικό μάθημα ηθικής πάνω στην άκαμπτη συνείδηση του κάθε δυνάστη, που, ιστορικά, έχει προκαλέσει πολέμους και ανθρώπινο πόνο.
Το αντιπολεμικό έργο του Αισχύλου είναι η πρώτη από τις σωζόμενες τραγωδίες που αντλεί τη θεματολογία της από ιστορικά γεγονότα, καθώς πραγματεύεται την οδύνη των Περσών όταν πληροφορούνται για τη συντριπτική ήττα τους στη Σαλαμίνα. Ενώ πρόκειται για έναν έμμεσο ύμνο του ελληνικού πνεύματος που συνέτριψε τους Ασιάτες, το θέμα είναι ιδωμένο με μοναδικό τρόπο από την πλευρά των ηττημένων. Σε ολόκληρη την τραγωδία δεν ακούγεται ούτε ένα ελληνικό όνομα.
Για μια ξεκάθαρη εικόνα του τι υπάρχει πίσω από τις μεγάλες πράξεις συγκεντρώσαμε φράσεις που γράφηκαν για ανθρώπους ικανούς να κινήσουν τα πράγματα προς τα μπροστά. Αν κοιτάξεις καλά, θα πεις "Πράγμα σπάνιο." Και έτσι είναι.
Για τον Γιάννη Βούρο:
Σεμίνα Διγενή: Ο αθλητής του στίβου, ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ, ο ρεπόρτερ του αντιδικτατορικού τύπου, ο πτυχιούχος της Φιλοσοφικής, της Δημοσιογραφίας και της Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ο πολιτικός συντάκτης της "Αθηναϊκής" και της "Ημερησίας", ο τηλεπαρουσιαστής, ο συνιδρυτής του "Θεάτρου της Άνοιξης", ο βουλευτής, ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, ο μεταφραστής, ο ηθοποιός, είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, Γιάννης Βούρος, ακόμη κι αν γίνει... πρωθυπουργός, για εμένα, θα παραμένει, ο αγαπημένος φίλος από το 1985. Θα μας ενώνει η Φιλαδέλφεια, η ΑΕΚ, η ΕΡΤ, η λατρεία για το θέατρο, το πείσμα για το στόχο, τα 5 παιδιά μας. Τη χρονιά αυτή, παλεύοντας σκληρά, ακόμη και σε 20ωρη βάση, μαζί με μια γερή ομάδα, ενδυνάμωσε το κύρος του Κρατικού και την εξωστρέφειά του. Απέδειξε με έργα, ότι δεν πήγε εκεί για διεκπεραίωση, αλλά για να αξιοποιήσει το ντόπιο δυναμικό, να καταρτίσει ρεπερτόριο, προσαρμοσμένο στις «απαιτήσεις» του κοινού και του καιρού και να σημειώσει αύξηση θεατών κατά 39% και εσόδων 34%.
Έχει εμπνεύσει ένα ολόκληρο Κρατικό Θέατρο, ν ακολουθεί τους ρυθμούς του, να δουλεύει με όρεξη, να ονειρεύεται.. Από παντού, ακούς μόνο καλά σχόλια για την κοσμογονία, σ' αυτόν τον παραμελημένο κρατικό οργανισμό, με τα χιλιάδες προβλήματα. Αυτός όμως ο τύπος απέναντί μου, που ακόμα γελάει με την αθωότητα του πιτσιρικά, εχει μεγάλο πείσμα και τρέλλα γι αυτό το στοίχημα. Δεν το παίζει διευθυντής, δεν πουλάει εξουσία, δεν υπάρχει άβατο στο γραφείο του.. Δουλεύει νυχθημερόν, μαζί με μια πολύ καλή ομάδα και το αποτέλεσμα φαίνεται. Μέχρι ...ανασχηματισμό υλοποίησε στο παλιό Βυζάντιο που παρέλαβε...(Ποιοτικό όμως). Μπήκε με τον πιο έξυπνο τρόπο, μέσα στο σύστημα και αποτόλμησε επανάσταση. Ο "Βούρειος Ιππος", τι ωραίο χαρακτηρισμό του έδωσαν...
Ο Γιάννης Βούρος στη Σταυρούλα Κεντιέ: Καμιά φορά, λέγονται πράγματα, που ακούγονται ως υπερβολικά ή μεγαλόσχημα ή υπερφίαλα, αλλά μετά από μια τέτοια πρεμιέρα, νομίζω δικαιολογείται απόλυτα η φράση, ότι πρόκειται για μια επιτυχία, που δε μπορεί να μπει στη λογική της ανάλυσης. Όλο το πακέτο, η αισθητική, το εικαστικό κομμάτι δηλαδή, το περιεχόμενο, το πώς ακούστηκε ο λόγος του Αισχύλου, οι ερμηνείες, όλα μαζί, συνθέτουν ένα αποτέλεσμα, που πρέπει να ευχαριστήσει οποιονδήποτε, θεατή σε όλη την επικράτεια. Είμαι ευχαριστημένος, θα έλεγα υπερήφανος, που επί των ημερών μου, ανεβαίνουν τέτοιες παραστάσεις, όχι επειδή εγώ τις υλοποίησα, αλλά επειδή, μπορέσαμε και αξιοποιήσαμε το δυναμικό του Κρατικού Θεάτρου στο έπακρο και οι στόχοι πια είναι πολύ υψηλοί, οι κατευθύνσεις είναι πια δεδομένες και ορατές, οι ταχύτητες επίσης ορατές και η εξωστρέφεια που οραματιζόμασταν, έχει αρχίσει πια και αποκτά εικόνα.
Για τον Γιώργο Κολοβό:
Σεμίνα Διγενή: Στη Θεσσαλονίκη τα θεατρόφιλα πηγαδάκια έχουν πάρει φωτιά, καθώς τον τελευταίο καιρό είχαμε μια σημαντική "αποκάλυψη". Ο Γιώργος Κολοβός, ως Ξέρξης στους «Πέρσες» του Αισχύλου σε παραγωγή ΚΘΒΕ είναι -και θυμηθείτε με- ένα από τα Θεατρικά πρόσωπα του καλοκαιριού. Δεν είναι ο ηθοποιός, δεν είναι ο οικονομικός επιστήμονας, δεν είναι ο μουσικός. Είναι ο Ξέρξης, είναι ζωντανός δίπλα μας και ουρλιάζει. Καθηλωτικός. Αποκάλυψη!
Βασίλης Μπουζιώτης: Ο Ξέρξης μια φωτιά στην μέση της σκηνής-ο Γιώργος Κολοβός «πυρπολείται» και «πυρπολεί». Καθώς γυμνώνεται,βλέπω τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι στο κορμί του. Πρώτη φορά σε τόσο σημαντικό ρόλο και δίνεται σ’ αυτόν με όλη του την ύπαρξη-ακόμα και στο διάλειμμα τον βλέπω να μην αφήνεται, να ψάχνει, να δοκιμάζει, να ξαναφτιάχνει.
Σταυρούλα Κεντιέ: Ολόγυμνος και σπαρακτικός, αναδύθηκε μέσα από τη σκηνή του Θεάτρου Δάσους ο Γιώργος Κολοβός- Ξέρξης, που επιστρέφει ηττημένος στην Περσία.
"Δεν θ’ αφήσω όσους αγαπώ στη δυστυχία", φώναξε...
Ο Γιώργος Κολοβός, η αποκάλυψη αυτού του θεατρικού καλοκαιριού, ένα μεγάλο ταλέντο, στο οποίο έδωσε φέτος την ευκαιρία, ο Γιάννης Βούρος, να λάμψει, πετυχαίνει μια σπουδαία ερμηνεία ως ηττημένος Ξέρξης και βγαίνει αδιαμφισβήτητα νικητής στη σκηνή.
Έχει πάνω του μόνο μία φαρέτρα και λίγα βέλη. Αυτά, μαζί με την απόγνωση, του έμειναν, μετά την καταστροφή του στρατού του στην Ελλάδα.
Διηγείται τις συμφορές του στο Χορό, περιγράφει τα δεινά και τους παροτρύνει να θρηνήσουν, να κλάψουν δυνατά, να σκίσουν τα ρούχα τους.
Για την Νικαίτη Κοντούρη
Σεμίνα Διγενή: Σπάνια προσωπικότητα και κα τα πλη κτι κή σκηνοθέτις. Ευαίσθητο και τρυφερό πλάσμα, με αγωγή, γνώσεις και χιούμορ. Δεν χόρτασα να την παρακολουθώ να φροντίζει και να καθοδηγεί τους ηθοποιούς, δεν χόρτασα να συζητάω μετά μαζί της για θέατρο, έρωτες, ήττες, πάθη, παιδιά, προσευχές.. Θάθελα πολύ να έχω μια τέτοια φίλη, τόσο γοητευτική και με τόσο ισχυρό ταλέντο.
Βασίλης Μπουζιώτης (όταν παρακολούθησε πρόβες των "Περσών). Ο «δαιμόνιος» κι αποτελεσματικότατος διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας ανέθεσε στη Νικαίτη Κοντούρη να ανεβάσει την αντιπολεμική τραγωδία του Αισχύλου κι εκείνη δίνεται ολόψυχα σε αυτό το νέο της «στοίχημα» που την έχει συναρπάσει. Κάθεται σε ένα μικρό τραπεζάκι στην άκρια της σκηνής και καθοδηγεί τους ηθοποιούς της. Συχνά- πυκνά σηκώνεται, πηγαίνει πλάι τους, τους μιλάει σιγά, τους αγγίζει, τους εξηγεί, τους αναλύει, τους δείχνει τι ακριβώς θέλει. Σαρώνει τη σκηνή-φορά λευκά κι όπως ανοίγει διάπλατα τα χέρια της είναι σαν να πετά. «Ταξιδεύει» στον κόσμο του ποιητή και μαζί της «ταξιδεύει» όλη την εξαιρετική ομάδα ηθοποιών, απ’ τον εμπειρότερο, μέχρι τον νεότερο, με απώτερο σκοπό να «ταξιδέψει» και τους θεατές της παράστασης.
Η Νικαίτη Κοντούρη στη Σταρούλα Κεντιέ: Είναι συγκινητικά θετικές οι αντιδράσεις του κόσμου. Φαντάζομαι ότι κάποιοι θα έχουν και τις αντιρρήσεις τους, αλλά έχουμε ακούσει ελάχιστα αρνητικά. Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν ατέλειες, γιατί το ατελές είναι που ξεχωρίζει ένα έργο και γοητεύει. Δε δήλωσε ποτέ κανένας από εμάς ότι έχουμε λύσει όλα τα θέματα. Είναι ένα σύνθετο, υπέροχο έργο, ανοιχτό σε όλους για οποιαδήποτε ανάγνωση.
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Είμαι στο παρασκήνιο μιας παράστασης καταδικασμένης να πετύχει κι αυτό γιατί δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα να δω κι άλλο από μονολόγους, από χορό, από προετοιμασία, από συζητήσεις ηθοποιών και συντελεστών, από ...μακιγιάζ. Ήθελα να δω, τον Δαρείο να μιλάει για τους Ελληνες. Ήθελα κι άλλο από "Πέρσες" του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Στο σκηνικό ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές, προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους. Να γίνουν ένα μ΄ αυτό. Η σκηνοθέτις τους κοιτάζει όλους. Προσέχει πως είναι, πως φαίνονται, πως κινούνται. Προσέχει και περιμένει.Απαντά σε απορίες ηθοποιών και συντελεστών. Με κοιτάει. Μάλλον έχει καταλάβει, με την πρώτη ματιά, ότι "κολλάω" τέλεια στο σκηνικό της ήττας και της μάχης. Όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες, ίσως και Πέρσες. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ανθρώπινο είδος και η επανάληψη των λαθών του.
Μετά από φωτογραφίες (αυτές που μου έκαναν κλικ) πλησιάζω την Νικαίτη Κοντούρη, τη ρωτάω για το έργο (της), για την τραγωδία (μας), τη νίκη των Ελλήνων, την ήττα των Περσών, τις ουτοπικές μάχες, τα μαθήματα ζωής και θανάτου.
Μου απαντά, άμεσα, σύντομα, περιεκτικά: "Οι Πέρσες μιλούν για την ομοψυχία,
τη δύναμη και την αυταπάρνηση των Ελλήνων...
Μιλούν για τις διαφορές που έχουν οι δυο πολιτισμοί,
στο μεν περσικό στρατό πολεμούν μισθοφόροι
ή απόλυτοι υποτελείς, δούλοι, ενώ στο δικό μας στρατό,
(εμείς) οι Έλληνες, παίρνουν την τύχη στα χέρια τους (μας).
Αυτή την ομοψυχία, που έχουμε και σήμερα ανάγκη, συναντούμε συνεχώς στην τραγωδία του Αισχύλου..."
Το έργο, όπως το είδε η σκηνοθέτις, έχει πολλές αναφορές
στις χαμένες και αλησμόνητες πατρίδες, στα μεγάλα ιστορικά λάθη
και στις ανθρώπινες απώλειες. "Ναι, απευθύνεται στη ψυχή του θεατή
αλλά και στην ατομική και συλλογική συνείδηση που έχει διαρραγεί επικίνδυνα..."
Η προσπάθεια να αναδείξουμε τα μαθήματα από τα λάθη μας, τα οποία τελικά δεν λαμβάνουμε υπόψη, μήπως είναι μια ουτοπία...τη ρωτάω , η οποία σκεπτική μου απαντά "μπορεί, όμως τα πράγματα αλλάζουν με επίμονη προσπάθεια...τη δική μας".
Για τον Γιάννη Φέρτη:
Σεμίνα Διγενή: Την στιγμή που παραμερίζουν όλοι κι εμφανίζεται το φάντασμα του Δαρείου, νιώθω το αίμα μου να παγώνει. Είναι μεγάλη μορφή ο Φέρτης. Τον συνάντησα στο ασανσέρ του ξενοδοχείου να πηγαίνει στην πρόβα. Με τα πόδια, απλός, αλλά ένας αυθεντικός σταρ. Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε ήταν στη.. Νότια Αφρική, κάλυπτα για την Ερτ τη συναυλία του Μ. Θεοδωράκη, στην οποία ο Γιάννης θα διάβαζε το Αξιον Εστί. Μου ζήτησε να έλθει μαζί, σ ένα ρεπορτάζ που θα έκανα στο Σοβέτο. Τον ενδιέφερε πολύ η κατάσταση εκεί και δεν θα ξεχάσω ποτέ, τις καίριες ερωτήσεις του, στους κατοίκους της παραγκούπολης, για το πώς ξεκίνησε απο εκεί, το κίνημα των μαύρων κατά του ρατσισμού της αθλιότητας και της φτώχειας.
Βασίλης Μπουζιώτης: Ο Γιάννης Φέρτης στέκεται ντυμένος στα ολόλευκα στο πατάρι που’ ναι στημένο στην σκηνή. «Παρόλα τα κακά που σας συμβαίνουν να χαίρεστε την ηδονή της κάθε μέρας». Έχει κύρος κι ο λόγος του ακούγεται μέχρι τις τελευταίες θέσεις του θεάτρου καθάριος-αυτή η βαθιά φωνή που αγαπάμε χρόνια τώρα, αυτός ο έμπειρος ηθοποιός που ξέρει τον τρόπο να «γίνεται» κάθε φορά ο ρόλος που καλείται να γίνει. Ο Δαρείος του συγκινεί και το μήνυμα για την ηδονή της κάθε μέρας γίνεται μάθημα.
Χρύσα Φωτοπούλου: Γεννήθηκε στις 21 Απρίλη του 1938 στην Αθήνα, δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού που είχε την τύχη να το δει να φτιάχνεται από την αρχή. Λογικό και επόμενο να προκύψει ένας παναθηναϊκός με πάθος και αυταπάρνηση. Που έχει σκαρφαλώσει πιτσιρικάς στις σκαλωσιές για να δει λαθραία κάποιον αγώνα ή έχει κλάψει στις εξέδρες, έτσι για το γαμώτο. Είκοσι χρόνων, το 1958, έχει στο χέρι του πτυχίο ηθοποιού με τη σφραγίδα του Θεάτρου Τέχνης. Το τρίτο έργο στο οποίο συμμετέχει είναι το "Γλυκό πουλί της νιότης" στο πλευρό της Μελίνας Μερκούρη. Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Ναι, έχει δίκιο. Να' σαι 22-23 και να υποδυθείς τον Τσανς Ουέην και Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο να' ναι η Μελίνα; Ε, ναι. Ο Γ. μου' χε πει ότι οι δυο τους στη σκηνή ήταν μια ασύλληπτη έκρηξη ακρίβειας που μετατόπιζε και τον τελευταίο θεατή. Είχα αναρωτηθεί, αν έχει υπάρξει σε κωμικούς ρόλους. Πρόσφατα διάβασα ότι κάποτε αντικατέστησε τον..Χρόνη Εξαρχάκο. Δεν μπορούσα να τον φανταστώ. Είναι η φωνή του που..
Η φωνή του, αυτή η υπέροχη φωνή που του χάρισε 99 πράγματα μαζεμένα, του απέκλεισε όμως ένα. Να είναι "λιγότερο ευγενικός, λιγότερο τέλειος". Ο αφηγητής του "Άξιον Εστί - Πνευματικό Εμβατήριο" είναι ο ίδιος που τραγουδούσε μαζί με την Αφροδίτη Μάνου το 1971, το "Σαν με κοιτάς". Ένας παραγωγικός άνθρωπος, ασταμάτητος και με διαρκή διάθεση να γίνονται οι εμπειρίες και άλλες και άλλες. Τους γάμους τους εξάντλησε, ο τρίτος είναι αυτός που κρατάει μέχρι σήμερα με την ηθοποιό Μαρίνα Ψάλτη. Έχει παίξει Άμλετ που ονειρευόταν από μικρός. "Μετά το σχολείο και το φαγητό, ανέβαινα στον Λυκαβηττό και διάβαζα τον μονόλογό του. "
Έζησε όσα σκέφτηκε. Έκανε ό,τι ήθελε. Μέχρι και άυπνος έβγαζε παράσταση, γιατί δεν είχε καμία διάθεση να πει όχι στα ξενύχτια της παρέας ή να χάσει έναν αγώνα στο γήπεδο. Έχει ακόμη άγχος πριν από κάθε παράσταση. Δε μου φαίνεται περίεργο. Μόνο οι κηνσορίσκοι μπορούν και πριονίζουν τις σεμνές αρετές.
Πριν έναν χρόνο, σε μια συζήτηση που δεν είχε τέρμα, ο αδελφός μου ρώτησε τους δυο φίλους μας, (ο ένας είναι ηθοποιός και ο άλλος συγγραφέας): "Υπάρχει ένας άνθρωπος στο χώρο του θεάτρου που να μην έχεις να του προσάψεις το παραμικρό; Που τόσα χρόνια να μην έχει γραφτεί ή ακουστεί η παραμικρή αρνητική βαβούρα;
Πετάχτηκαν και οι δύο ταυτόχρονα : "Ο Φέρτης".
Λίγες μέρες μετά τον είδα στην πρεμιέρα του "Αγαμέμνονα", στους θεατές.
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Φυσικά, αναρωτιέμαι φωναχτά για τον Φέρτη, τον όμορφο, τον γοητευτικό, τον ταλαντούχο, τον σοβαρό, τον λιγομίλητο.. "Πάντα ... υπήρχε ένα φλερτ διαχρονικό, φθάσαμε πολλές φορές στο σημείο να συνεργασθούμε όμως δεν ευλογήθηκε..." μου λέει " O Γιάννης Φέρτης είναι εξαιρετικός ηθοποιός όμως είναι και καλός άνθρωπος. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου επηρμένος, όπως ο χαρακτήρας που υποδύεται...Υπέροχος συνεργάτης..." μου λέει χαμογελαστή, σηκώνεται και τον πλησιάζει, του διορθώσει το ρούχο, τον άσπρο χιτώνα του Δαρείου, που φοράει στην πρόβα, με τα.. "σταράκια" του. Τα μπλε, σκούρα, "σταράκια" του"...Με κοιτάει ο... Δαρείος (Γ. Φέρτης) την ώρα που (τον) τραβάω εικόνες και αναμνήσεις, του λέω αμήχανα, οτι είναι το αγαπημένο μου θέμα, φωτογραφικό και θεατρικό. Ήρεμος, ευγενικός, επιβλητικός χωρίς προσπάθεια, μου χαμογελάει περιμένοντας τη σειρά του στο μακιγιάζ. Λίγα λεπτά αργότερα, συστηνόμαστε και μου μιλάει για την ήττα και τους Πέρσες και για το πόσο μπερδεμένος είναι ακόμη, για το το πως θα προσεγγίσει το ρόλο του (!) Με αιφνιδιάζει η ειλικρίνεια του. Ακόμη το ψάχνει και μ´αρέσει, που ακόμη δεν το έχει βρει, που το παλεύει, μέχρι τέλους... Μου λέει:
"Το σίγουρο είναι οτι ο Δαρείος έρχεται, ανεβαίνει από τον τάφο του και προσπαθεί να βάλει ξανά τα πράγματα στη θέση τους. Δεν κρύβεται, δεν λέει ψέματα και ζητάει από τους Πέρσες να μην επιχειρήσουν νέο πόλεμο κατά της Ελλάδας γιατί "παρ´όλα τα κακά που σας συμβαίνουν, να χαίρεστε την ηδονή της κάθε μέρας..."
Mα γιατί μόνο τα φαντάσματα, όπως ο Δαρείος, αντιλαμβάνονται και λένε λογικά πράγματα για το νόημα και την ουσία της ζωής, γιατί μόνο τα φαντάσματα να λένε αλήθεια, ρωτάω και ο Δαρείος (Γ, Φέρτης) μου απαντά "νομίζω οτι και ζωντανοί λένε αλήθεια, όμως καμία φορά τους θεωρούν τρελούς" Θέτω τον προβληματισμό μου, για τον κόντρα ρόλο του, να παίζει έναν επηρμένο, ενώ ο ίδιος (όπως μου είπε νωρίτερα η σκηνοθέτης) δεν το έχει..."... δεν αισθάνομαι ότι είμαι τίποτε το ιδιαίτερο " μου λέει και στέκεται στην ουσία του έργου, του πολεμικού και αντιπολεμικού ταυτόχρονα.
"Η αλαζονεία των ανθρώπων που είναι ...αξεπέραστη"
Χάνουμε, μαθαίνουμε, ξεχνούμε...
Και πάλι από την αρχή...
Για τον Άκη Σακελλαρίου
Σεμίνα Διγενή: Μαγική Άτοσσα ο Άκης Σακελλαρίου. Σπαρακτική. Παίζει και το τελευταίο του κύτταρο. Μια αληθινή βασίλισσα απέναντί μου, που θρηνεί. Δεν πιστεύω αυτό το συγκλονιστικό που μου χαρίζει, τόσο ψαγμένο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρειά του, τόσο δυνατό και πολύτιμο.
Βασίλης Μπουζιώτης: Στην Άτοσσά του ο Άκης Σακελλαρίου μαγεύει-είναι πρόβα, χωρίς κοστούμι, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς φωτισμό κι όμως πείθει απόλυτα με την «μεταμόρφωσή» του, τον ήχο της φωνής της, την δεξιοτεχνική κίνησή του, πως είναι η Βασίλισσα που σχεδίασε ο Αισχύλος. Τον παρακολουθώ χρόνια απ’ τον Τερζόπουλο ως το Cabaret σε πολλές του «νίκες» αλλά αυτός του ο νέος άθλος με έχει αφήσει να τον απολαμβάνω γοητευμένο.
Χρύσα Φωτοπούλου:Ο Άκης Σακελλαρίου, αυτό το καλοκαίρι θα είναι μια γυναίκα. Μια παντοδύναμη βασίλισσα, η Άτοσσα, σύζυγος του Δαρείου και μητέρα του Ξέρξη. Ρόλος-στοίχημα, για έναν σημαντικό ηθοποιό που του αρέσουν τα δύσκολα.
Για τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο
Σεμίνα Διγενή:Ανατριχιαστικό το ρεσιτάλ ερμηνείας του Αγγελιαφόρου Λάζαρου Γεωργακόπουλου. Αναγγέλει τις συμφορές των Περσών και σπαράζει. Δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Πόσο ευφυής ηθοποιός, πόσο ακριβής και ολοκληρωμένος.. Πλημμυρίζει το θέατρο με την τεράστια ενέργειά του.
Βασίλης Μπουζιώτης: Καταθέτει ψυχή στον Αγγελιοφόρο του. Βλέπω συναδέλφους του απ’τον χορό να τον χαζεύουν στον τρόπο που «γίνεται» ο ρόλος.
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, όπως είδα στις πρόβες, θα είναι συγκλονιστικός Αγγελιοφόρος στην τραγωδία του Αισχύλου, του ΚΘΒΕ και της Νικαίτης Κοντούρη. Ο πρωταγωνιστής του θεάτρου, μιλάει στο mediasoup.gr για αυτή την παράσταση, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Εθνικό, το πάθος που τον κρατάει νέο και τη δουλειά που θα έκανε αν δεν μπορούσε να είναι ηθοποιός…
Για τον Βασίλη Σπυρόπουλο
Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Ο Βασίλης Σπυρόπουλος πέρα από τις συνδικαλιστικές του ανησυχίες - παραμένει εκπρόσωπος των ηθοποιών - είναι από τους ηθοποιούς που σε καθηλώνουν απλά γιατί είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Η παρουσία του (και) στους ΠΕΡΣΕΣ ειναι έντονη στη σκηνή και ..πρωταγωνιστική μέσα στο Χορό, χωρίς να το προσπαθεί και χωρίς να το επιδιώκει. Η δε φωνή του, διαπερνά και τον πιο αδιάφορο στο δράμα των ΠΕΡΣΩΝ, γιατί το κάνει δικό μας δράμα.
Ο Βασίλης Σπυρόπουλος στη Μ. Καραπαναγιωτίδου: Αυτό που χαρακτηρίζει την παράσταση ΠΕΡΣΕΣ, είναι ότι έχουμε μια εξαιρετική ομογένεια και καταφέραμε -καταφέρνουμε γιατί είμαστε ακόμη στις πρόβες - να κτίσουμε ένα ενιαίο ήθος που στηρίζεται στη μουσικότητα της. Ο καθένας έχει την έγνοια του διπλανού του, του συναδέλφου του, με αποτέλεσμα οι κορυφώσεις να δικαιώνονται μέσα από αυτή τη μουσικότητα και την αντίληψη. (..) Η σχέση των ηθοποιών με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Γιάννη Βούρο, είναι εξαιρετική, ακούει τον παλμό των ηθοποιών (και της κοινωνίας) και γι αυτό γίνονται πράγματα... Του προτείναμε κάποιες παραγωγές, γιατί το θέατρο πρέπει να δίνει το παρόν κάθε στιγμή, και μας άκουσε... Όλοι οι ηθοποιοί είμαστε στην κοινωνία, είμαστε σε δράση.
Για τον Νικόλα Μαραγκόπουλο
Ο Νικόλας Μαραγκόπουλος στη Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Κάθε μεγάλο κείμενο οφείλει να γεννάει… ερωτήσεις και όχι δίνει Ένα μήνυμα. Η παράσταση κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση και ελπίζω να εμπνεύσει τον κάθε θεατή ξεχωριστά. Μία από τις δικές μου αγαπημένες μου φράσεις εκφέρεται από το στόμα του Δαρείου: ''Ας μην καταφρονεί κανείς τη μοίρα του, άλλη ποθώντας και την τωρινή ευτυχία του καταστρέφοντας…
Για τον Νίκο Καπέλιο
Ο Νίκος Καπέλιος στη Μελίνα Καραπαναγιωτίδου: Με την Νικαίτη Κοντούρη συνεργαστήκαμε το 2006 στην παράσταση - Machinal- τηs Τρέντγουελ Σοφι. Μετά από 8 χρόνια είναι μεγάλη μου χαρά να την ξανασυναντώ στουs Πέρσεs του Αισχύλου.Είναι μια σημαντική σκηνοθέτηs που γνωρίζει το κείμενο και τον λόγο, οδηγεί τον ηθοποιό με σταθερά βήματα σε ανακαλύψειs που απαιτούν έργα όπωs η αρχαία ελληνική τραγωδία.Είναι έναs χαρισματικόs άνθρωποs και η συνεργασία μαζί τηs έχει όλεs τιs προδιαγραφέs για ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Χρ. Φ.
*Οι "Πέρσες" (σκηνοθ. Νικαίτη Κοντούρη) του Αισχύλου στις 15-16 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
