Προχθές, είδα τον Αντώνη που γνωριζόμαστε από το λύκειο, τον είδα να κρατάει ένα χνουδωτό μωρό, το πολυ 15 ημερών, κοριτσάκι μικρό και ελαφρύ, με μακριά δαχτυλάκια, λεπτά σαν οδοντογλυφίδες.
"Μη μου πεις.." του λέω. "Δεν είναι κούκλα;" μου απαντάει. "Θέλω να την αγκαλιάσω, αλλα φοβάμαι μην την τσαλακώσω". Γελάμε.
Η ήρεμη κόρη του Αντώνη μπορεί να πάρει μέρος με τη μαμά της στο πρόγραμμα "Θέατρο για βρέφη" στο Θέατρο Πόρτα. Μικροσκοπικοί άνθρωποι που μπορούν και αισθάνονται. Μπορούν και συνδυάζουν τον ύπνο με την γαλήνη, τη μυρωδιά της μαμάς με ξεκαρδιστικά γελάκια, το γάλα με την συμπαντική ευτυχία.
Ακούνε. Βλέπουν. Αγγίζουν. Παρατηρούν. Συνηθίζουν στην ωραία προσέγγιση.
Έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν απαιτητικοί άνθρωποι στα απλά και τα ουσιώδη. Βρέφη, τόσο φυσικά, τόσο δεκτικά, τόσο άτρωτα.
"Λες;". "Μακάρι να είχα και εγώ μία μικρή, βρεφίνα".
Και όλα αυτά, σε έναν Αύγουστο που με κρατά σε απόσταση, μου δείχνει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, με σπρώχνει στον τόπο της μεγάλης επιθυμίας.
Θέατρο για βρέφη, Ξένια Καλογεροπούλου, ωραία. Και ξανά ωραία.
Χρύσα Φωτοπούλου
