«Το έργο είναι μια συνέχεια του Βυσσινόκηπου του Τσέχοφ,
λέει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Έναν αιώνα μετά παρακολουθούμε κάποιους απόγονους μιας από εκείνες τις οικογένειες που αγόρασε ένα κομμάτι από εκείνο τον κήπο. Και στην εποχή του Βυσσινόκηπου ήμασταν κοντά στο τέλος ενός πολιτικού συστήματος, αλλά και τώρα είμαστε κοντά στην αλλαγή ενός πολιτικού συστήματος- θέλω να πιστεύω. Τα πράγματα, βέβαια, είναι συμβολικά. Ο κήπος δεν είναι στη Ρωσία. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Και το Κίεβο, το οποίο αναφέρεται στο έργο, έχει έναν συμβολισμό. Μας λέει κάποια στιγμή "η πόλη ξυπνάει νεκρή". Κι αυτό έχει να κάνει με το τι συμβαίνει σήμερα γύρω μας. Όλοι είμαστε ένα Κίεβο. Το Κίεβο μπορεί να είναι η Αθήνα. Όλη η ανθρωπότητα είναι υπό το κράτος ενός τεράστιου κινδύνου! Και μόνο αν αφυπνισθούμε, θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε αυτόν τον κίνδυνο.»
