"Με τη Λίλλυ Μελεμέ ήθελα να δουλέψω σαν τρελός" μου είπε τις προάλλες ο Λάζαρος Βαρτάνης. Κατά καιρούς, ακούω συχνά αυτή τη φράση από ανθρώπους που εργάζονται στο θέατρο. "Με τη Λίλλυ Μελεμέ θα ήθελα..". Τους νιώθω.
Κάθε φορά που βλέπω κάτι δικό της έχω δύο εικόνες που παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Η πρώτη έχει να κάνει με ό,τι προηγείται. Την φαντάζομαι με την ομάδα της να μαστορεύουν πάνω σε μια άμορφη ύλη που έχει άπειρες πιθανότητες να γίνει μια τέλεια κατασκευή. Η δεύτερη έχει να κάνει με ό,τι ακολουθεί. Οι επόμενες δράσεις που εντείνονται με το χρόνο, οι δράσεις ενός ανθρώπου ευαίσθητου.
Τον Δεκέμβρη του 2014 θα κάνει πρεμιέρα ο "Θείος Βάνιας" με τον Γιάννη Φέρτη στο "Δημήτρης Χορν" σε σκηνοθεσία δική της.
"Έργο βαθιά ποιητικό, τρυφερό και ανθρώπινο". Η Λ. Μελεμέ ξέρει πολύ καλά.
