Είναι αξιοπερίεργο γιατί μου καρφώθηκε να γίνω ηθοποιός, όταν σχεδόν 10 χρόνων, είδα στο θέατρο την παράσταση "Φιλουμένα Μαρτουράνο" του Ντε Φιλίππο από έναν εξαιρετικότατο, ερασιτεχνικό θίασο στην Καλαμάτα. Την σκηνοθεσία είχε αναλάβει ο αξέχαστος Κώστας Μπάκας.
Τι κατάλαβα από την προσωπικότητα της Φιλουμένα και απ' όλο το έργο ώστε να εξιδανικεύσω την ηρωίδα ως κάτι πάνω από την δύναμη και τη θέληση; Γιατί υποσχέθηκα ότι δε θα κάνω φασαρία και ακολούθησα τους δικούς μου εκείνο το μακρινό βράδυ;
Η αίσθηση. Διαχεόταν στην αίθουσα κάτι, που εγώ τότε δεν είχα λέξεις στο μυαλό μου να το εκφράσω. Το καταλάβαινα όμως.
"Ξέρεις πότε κλαίει ο άνθρωπος; Κλαίει όταν έχει γνωρίσει την ευτυχία και δεν την έχει πια". Αθώα Φιλουμένα.
Κλείνω ενήλικο ραντεβού μαζί της στο Εθνικό, τον Νοέμβριο. Ναπολιτάνα, η Ράντου. Άπαντες το γνωρίζουν.
Σκηνοθεσία: Nίκος Μαστοράκης
Μετάφραση Ερρίκος Μπελιές
(*Το "θέλω να γίνω ηθοποιός" ευτυχώς ξεπεράστηκε)
Χρ. Φ.
