«Ένα παιδί μετράει τα πλάνα» είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Βασίλη Καΐλα, του ηθοποιού που έγραψε ιστορία ως παιδί-θαύμα του ελληνικού κινηματογράφου και που έπαιξε με όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές, όπως ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Γεωργία Βασιλείαδου, ο Θανάσης Βέγγος, ο Νίκος Ξανθόπουλος και η Μάρθα Βούρτση. Ταυτίστηκε με τους «πονεμένους» ρόλους και ξεχώρισε για το ανεπιτήδευτο παίξιμό του και την ικανότητα του -παρά το νεαρό της ηλικίας του-να προσαρμόζεται στον εκάστοτε ρόλο.
Μετρά 117 συμμετοχές σε ταινίες, κάποιες εκ των οποίων είναι η «Μανταλένα», «Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης» και η «Κυρά μας η Μαμή». Στο βιβλίο μέσα από τη μικρή εξιστόρηση της ζωής του, ξετυλίγει 30 χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου με ταινίες που διασκέδασαν τόσες γενιές. Με φωτογραφίες, αφίσες, προγράμματα, αποδείξεις πληρωμών, κριτικές του ημερήσιου -τότε- τύπου (όλα από το προσωπικό αρχείο του καλλιτέχνη, συλλεγμένα με περισσή αγάπη και προσήλωση από τον πατέρα του) προσδοκά να μας μεταφέρει λίγο από το χαμένο ρομαντισμό της εποχής εκείνης.
Και όπως λέει ο ίδιος:
«Σαν ένα παιδί μετράω τα πλάνα... Μια φορά κι ένα νερό, όλα ξεκίνησαν από ένα Μεγάλο Ψέμα, ένα ψεύτικο, περίεργο χαστούκι στο μάγουλο του κυρ-Γιάννη και ο μικρός Βασιλάκης έκλαψε. Το μικρό αδερφάκι της Μανταλένας, αλλά και της Λαφίνας.Ύστερα, έγινα αγωγιάτης της Αλίκης στο Ναυτικό, ο μικρός Αργύρης με την Βασιλειάδου Κυρά-Μαμή. Έπειτα, έγινα Λουστράκος, Εμποράκος, ένας Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης. Έψαχνα για λίγη Στοργή τα Μεσάνυχτα στη Βίλλα Νέλλη, μαζί με τον Βέγγο, τον Τρελό Καμικάζι. Με την Γκέλυ Μαυροπούλου ήμασταν Κατατρεγμένοι της μοίρας και με την Άντζελα Ζήλια, το Κορίτσι του Πόνου κλάψαμε μαζί με τον Νίκο Ξανθόπουλο και την Μάρθα Βούρτση, γιατί Κάποτε κλαίνε και οι Δυνατοί. Παρακολούθησα την Ξεριζωμένη Γενιά κι Έκανα Πέτρα την Καρδιάμου κι έζησα Ταπεινός και Καταφρονεμένος ένα Όνειρο Απατηλό με την Οικογένεια Χωραφά. Τέλος, Πήρα το Πτυχίο μου από το Δάσκαλό μου με Αγάπη. Πάντα ένας Αγώνας χωρίς Τέλος. Σαν Ταξιδιώτης Χωρίς Αποσκευές, με Ένα Καπέλο γεμάτο Βροχή είδα το Μάγο του Οζ να μαγεύει παιδικές ψυχές και το Όνειρο του Σκιάχτρου ήταν να ζήσει τις Περιπέτειες του Τζιτζιρή. Πότε με τον Μπρεχτ, πότε με τον Σαίξπηρ, τον Ιονέσκο, τον Γκαίτε, τον Στάινμπεκ, τον Τέννεση Ουίλιαμς ή με τον Αριστοφάνη περιπλανήθηκα στα μονοπάτια του νου και της ψυχής και λούστηκα στα φώτα της ράμπας. Ήρθα και συνομίλησα με τον Παλαμά στα κανάλια της ΕΡΤ, πριν ανοίξω την πόρτα του studio και δώσω τη φωνή μου σε αγαπημένους παιδικούς ήρωες. Είναι αλήθεια πως δεν πρόλαβα να παίξω σαν παιδί. Όμως, η ζωή μ' αντάμειψαντάμειψε μ' έναν πλούτο ανέλπιστο αφού γνώρισα τη σύντροφο της ζωής μου.»
Χ.Κ
