Οι συρμοί στο ΜΕΤΡΟ το πρωί είναι πολύ συχνοί. Περισσότερος κόσμος, πολλή φασαρία. Δεν ακούγονται οι απαλές μουσικούλες, ούτε οι αυστηρές προειδοποιήσεις από τα μεγάφωνα. Κάποιος με ρωτά στα ισπανικά πόσο μακριά είναι το αεροδρόμιο από το Σύνταγμα. Του απαντώ στα αγγλικά. Αφήνω να φύγει το ένα τρένο μετά το άλλο. Έχω χρόνο, αν δεν είχα, θα στριμωχνόμουν και εγώ μαζί με τους άλλους στις πρώτες αφίξεις.
Αδειάζει η αναμονή. Κοιτάζω απέναντι, όσους κατευθύνονται προς Ανθούπολη. Σε μια μικρή οθόνη, όταν έπαψαν οι ενημερώσεις για τον καιρό, για ένα ολόκληρο δεκάλεπτο "έτρεχαν" ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τον Μινωτή και την Παξινού, την Καρέζη στην Επίδαυρο, τον Χατζιδάκι να γελάει και τον Τσαρούχη να κρατάει -σαν να κρατά θησαυρό- ένα μικρό πινέλο. Τη Μελίνα στη Στέλλα, τον Καμπανέλλη και τον Κακογιάννη. Και άλλες φωτογραφίες, μέχρι να φτάσει η ώρα και να πάρω το τρενάκι και εγώ. Και να κατέβω στη στάση "Ευαγγελισμός".
Και να καταλάβω ότι είναι Δευτέρα.
Από την ψυχρή κανονικότητα μιας ροής που μου σπάει τα νεύρα.
Χ.Φ
(Πηγή φωτογραφίας – Fosphotos)
