«Η εφηβεία της λήθης» (1994)
Φυσικά και ονειρεύομαι.
Ζει κανείς μόνο μ’ έναν ξερό μισθό;
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.
Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω. Μου τη δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο.
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δε θα ήταν όνειρο.
Θα’ ταν γεράματα.
* Οι στίχοι αυτοί της Κικής Δημουλά, πέρσι, "ανέβηκαν στη σκηνή". Θα τους ξανα- αφιερώσουμε σε όλους όσοι φυσικά και ονειρεύονται.
Χ.Φ
