ΠΑΝΘΕΟΝ, το θέατρο.
Ένας πολυχώρος πολιτισμού για θέατρο-θέαμα-θέμα που έγινε όχι για να προστεθεί άλλο ένα θέατρο στην Αθήνα, αλλά για να είναι ένα “άλλο θέατρο”. Κατά το Δημήτρη Λιγνάδη, που είναι ο καλλιτεχνικός σύμβουλος του νέου αυτού θεατρικού χώρου, το Πάνθεον αποτελεί τη διασταλτική έννοια του όρου «θέατρο».
Να τι ο ίδιος σημειώνει:
Περί…Πανθέου
Πάντοτε πίστευα ότι η “καλλιτεχνική δημιουργία” (ειδικά σε ένα τόσο ρευστό, εφήμερο και εξαρτώμενο από συγκυρίες χώρο, όπως το Θέατρο), είναι ένα κλάσμα. Στον αριθμητή του οποίου βρίσκονται οι ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ και στον παρονομαστή, οι ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ! Σε αυτό το παιχνίδι, ανάμεσα στις…διαθέσεις και τις διαθεσιμότητες, με τους σκληρούς του κανόνες, με μύησε, όχι μόνο η ενασχόλησή μου-σκηνοθετική είτε καλλιτεχνική- με τη σκηνή, αλλά και οι “θεσμικές” θέσεις που στο πρόσφατο παρελθόν είχα. Έχοντας διατελέσει καλλιτεχνικός διευθυντής στη “ΝΕΑ ΣΚΗΝΗ” του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και αναπληρωτής διευθυντής στη Δραματική του Σχολή.
Έτσι αποδέχτηκα την πρό(σ)κληση του Γιάννη Παπαθεοχάρη να εργαστώ, συνεπικουρούμενος από μια ομάδα που σέβομαι και εμπιστεύομαι, ως ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ, του “PANTHEON THEATER”. Ενός χώρου που έκανε τα πρώτα βήματα από πέρυσι, φιλοδοξώντας να “μετασχηματιστεί” σε μια κοιτίδα πολλαπλών καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων.
Ανέλαβα την ευθύνη να συνδράμω στη μετεξέλιξη του χώρου αυτού, στον προγραμματισμό και διάρθρωση του ρεπερτορίου του, στη στελέχωσή του με άτομα εγνωσμένου κύρους, τόσο στον καλλιτεχνικό, όσο και στο διοικητικό τομέα, με απώτερο στόχο να εδραιωθεί ως ένας χώρος, ο οποίος -με τη διασταλτική ερμηνεία του όρου “θέατρο”- θα αποτελεί ένα πεδίο ευρύτερης δημιουργίας, μια χοάνη που θα φιλοξενεί όσο πιο πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες μπορεί, με άξονα πάντοτε το καλό Θέατρο. Και φυσικά, με γνώμονα την προσέλκυση ενός μεγάλου φάσματος κοινού. Και τούτο, όχι μόνο επειδή το ΠΑΝΘΕΟΝ έχει μια μοναδική χωρητικότητα (γύρω στα 2.000 άτομα-με δυνατότητες αξιοποίησης και πολλών άλλων χώρων, που υπάρχουν μέσα στο κτήριο). Όχι μόνο επειδή η ιστορία του ΠΑΝΘΕΟΝ (ως, πρώην ΑΘΗΝΩΝ ΑΡΕΝΑ), το ήθελε ως ένα χώρο μαζικής προσέλευσης. Αλλά κυρίως, επειδή-για τα δικά μου…προσωπικά στοιχήματα-θα ήθελα να αποδείξω ότι το ΕΥΡΟΣ του κοινού ΜΠΟΡΕΙ να συνδυαστεί με το ΒΑΘΟΣ του σκηνικού γεγονότος!
Ξέρω πως είμαι αρκετά “μεγάλος” , για να πετάω στα σύννεφα! (Ειδικά στην εποχή μας). Όμως είμαι και αρκετά “μικρός”, για να απαρνηθώ τέτοιες…πτήσεις! Ελπίζω αυτή η…αντινομία, να βοηθήσει-κατά τη διάρκεια του διερευνητικού τούτου έτους που θα διευθύνω το χώρο αυτό-ώστε να αποδειχθεί ένας νέος χώρος θεάτρου/θεάματος, πηγή έλξης για τους θεατές, μα και για τους καλλιτέχνες. Να γίνει, όχι άλλο ένα θέατρο, αλλά… ένα “ΑΛΛΟ” ΘΕΑΤΡΟ!
Δημήτρης Λιγνάδης
Πέρα όμως από τη θεατρική του ταυτότητα, το θέατρο Πάνθεον, φιλοτεχνημένο εξωτερικά και εσωτερικά με γυαλί και μέταλλο από τον Κώστα Βαρώτσο, έναν εικαστικό με σύγχρονη ματιά, αναδεικνύεται σε έναν πολυχώρο πολιτισμού, μιας και η σχεδίασή του επιτρέπει τη φιλοξενία πολιτιστικών δρώμενων απ’ όλες τις μορφές της τέχνης.
Η κεντρική αίθουσα, όπου στεγάζεται η κεντρική του σκηνή μπορεί να δεχθεί έως και 1.600 άτομα. Έχει θεατρικές θέσεις σε απόλυτα αμφιθεατρική διάταξη και πολυτελή θεωρεία-σουίτες τόσο στην πλατεία όσο και στους εξώστες με prive w.c.
Εξαιτίας της αμφιθεατρικής δομής, αλλά και της αισθητικής του, το θέατρο Πάνθεον, μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους παράσταση, εκδήλωση, έκθεση ή συνέδριο. Η ικανότητά του αυτή, να αναδιαμορφώνεται στις εκάστοτε ανάγκες μιας διοργάνωσης, το καθιστά μοναδικό.
Ο μεγάλος χώρος πάρκινγκ, οι υψηλές υπηρεσίες που παρέχονται, το όμορφο καφέ-εστιατόριο Coven με τη μικρή σκηνή, ο μεγάλος χώρος υποδοχής -το φουαγιέ του θεάτρου-, αλλά και όλοι οι βοηθητικοί χώροι, προσθέτουν και αποδίδουν το τελικό αποτέλεσμα: το Πάνθεον, είναι ένας χώρος όπου το θέατρο υπάρχει…σε όλες του τις διαστάσεις…
Πρόσβαση:
Μετρό-στάση Κεραμεικός (mini bus πραγματοποιεί δωρεάν κυκλικά δρομολόγια προς το θέατρο πριν την κάθε παράσταση και ομοίως από το θέατρο μετά τη λήξη κάθε παράστασης)
Προαστιακός σιδηρόδρομος-στάση Ρουφ
Λεωφορειακές γραμμές 049,914,815-στάση Υπουργείο
(αναλυτικά: 049 Πειραιάς-Ομόνοια, 914 Ομόνοια-Λαχαναγορά-Παλιά Κοκκινιά, 815 Γουδί, Βασ. Σοφίας, Πανεπιστημίου, Ταύρος)
“Σιρανό ντε Μπερζεράκ”
Ο Σιρανό ντε Μπερζεράκ, αν και Γάλλος θεατρικός συγγραφέας που διακρίθηκε για το περίκομψο, εύθυμο ύφος του και τις παράξενες αφηγήσεις του περί φανταστικών ταξιδιών,-με αυτές έθετε υπό συζήτηση την αριστοτελική παράδοση-, έγινε διάσημος από την επιτυχημένη ηρωϊκή κωμωδία με τίτλο το όνομά του, που έγραψε ο Εντμόν Ροστάν και πρωτοπαίχθηκε στο Παρίσι το 1897.
Ο Ροστάν εμπνεύστηκε τον ήρωα αυτού του έξοχου θεατρικού του έργου από τον συγγραφέα, αλλά θα πρέπει να σημειωθεί ότι όσα αναφέρονται στο έργο δεν ανταποκρίνονται σε πραγματικά περιστατικά της ζωής του Σιρανό ντε Μπερζεράκ.
Πρόκειται για μια ιστορία για την ομορφιά της ψυχής που μπορεί να νικήσει κάθε εξωτερική ατέλεια. Είναι μια περιπέτεια σ’έναν κόσμο γεμάτο αγάπη και ευαισθησία, μ’έναν από τους πιο αγαπημένους ήρωες…
Η υπόθεση
Ο ποιητής Σιρανό είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη αλλά δεν τολμά να της τ’ ομολογήσει. Ο Κριστιάν τολμά αλλά με τη βοήθεια του Σιρανό. Ο αντίζηλος του Κριστιάν στον έρωτα της Ρωξάνης, Ντε Γκις, στέλνει τον τελευταίο στον πόλεμο… Μεσολαβεί ένα μεγάλο ταξίδι και μια σειρά γεγονότων μέχρι η Ρωξάνη να διαπιστώσει πως ο Σιρανό ήταν αυτός που πάντα αγαπούσε…
Ο Γιάννης Κακλέας καταπιάστηκε με αυτό το κείμενο που μιλά για τη διαφορετικότητα, την ομορφιά και την ασχήμια, την καλοσύνη και την κακία, για την αυτοθυσία, αλλά κυρίως για την αληθινή αγάπη παρουσιάζοντας πρώτη φορά πέρυσι κατά την περίοδο 2013-2014 το “Σιρανό ντε Μπερζεράκ” δουλεύοντας πάνω στην έξοχη μετάφραση της Λουΐζας Μητσάκου.
Το Πάνθεον εγκαινιάζει την πρώτη περίοδο της θεατρικής του λειτουργίας, με αυτή την παράσταση στις 17 Οκτωβρίου.
Η ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Λουΐζα Μητσάκου
Σκηνοθεσία/δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Χορογραφίες: Χρήστος Παπαδόπουλος
Σπαθογραφίες: Κωνσταντίνος Μπουμπούκης
Πρωταγωνιστούν: Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Σμαράγδα Καρύδη, Κώστας Μπερικόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου
Μαζί τους οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Νίκος Ζιάζιαρης, Κορίνα Θεοδωρίδου, Γεωργία Καλλέργη, Θάνος Kοντογιώργης, Λάμπρος Κτεναβός, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Θάνος Μπίρκος, Κωστής Μπούντας, Σωτήρης Ντούμας, Στέλιος Ξανθουδάκης, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Νίκος Παπαδομιχελάκης, Γρηγόρης Ποιμενίδης, Αντώνης Στρούζας, Στράτος Τρογκάνης, Αγγελική Τρομπούκη, Νεκτάριος Φαρμάκης, Θανάσης Χαλκιάς, Έλενα Χαραλαμπούδη
Επί σκηνής η Ευανθία Ρεμπούτσικα στο βιολί.
Μαζί της οι μουσικοί: Γιώργος Σχοινάς (ακορντεόν), Ανδρέας Συμβουλόπουλος (πιάνο), Βασίλης Νιτσάκης (κοντραμπάσο), Νίκος Παπαβρανούσης (τύμπανα), Θοδωρής Ματούλας (άρπα)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Tετάρτη έως και Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 20:00
Τιμές εισιτηρίων: 45, 40, 35, 30, 25, 20 & 15 ευρώ,
κάθε Πέμπτη γενική είσοδος 20 ευρώ,
(διατηρείται και η τιμή των 15 ευρώ),
φοιτητικό & ανέργων 15 ευρώ,
ΑμεΑ 30% έκπτωση έως δωρεάν
(με σειρά προτεραιότητας),
20% έκπτωση για όλες τις ζώνες σε ομαδικά
(άνω των 30 ατόμων),
20% έκπτωση για ΟΓΑ και
συνεργαζόμενους οργανισμούς.
Prive Suites (με wc) Πλατεία & Α θεωρείο: 40€/άτομο
ΠΡΟΣΦΟΡΑ:
suite 4 ατόμων/3+1 δώρο, 6 ατόμων/4+2 δώρο,
8 ατόμων/5+3 δώρο
& Α θεωρείο sofa: 20€/άτομο
(sofa 3 ατόμων/2+1 δώρο)
Το θέατρο Πάνθεον παρουσιάζει μια μεγάλη παραγωγή για μικρούς και μεγάλους
Ηρακλής
Oι 12 Άθλοι
Στον Ηρακλή, το μυθικό πρόσωπο που η αρχαιοελληνική παράδοση σημειώνει ως τον κυριότερο ήρωα που του αποδόθηκαν πλήθος από κατορθώματα και τον ανήγαγαν σε θρυλική μορφή ολόκληρου του ελλαδικού χώρου, αναφέρεται η πρώτη θεατρική παραγωγή του θεάτρου Πάνθεον.
Η αρχαία τραγική και κωμική ποίηση ανέβασε στη σκηνή πολλά επεισόδια από τον μύθο του και είναι αυτός που ενέπνευσε το νέο δημιουργό Απόλλωνα Παπαθεοχάρη ο οποίος είχε και την ιδέα για την πραγμάτωση αυτής της παράστασης.
Ο ίδιος, μεταξύ άλλων, σημειώνει:
Με μια σύγχρονη γραφή, μουσική και τραγούδια τα ερεθίσματα του μυθολογικού υλικού είναι τόσο διαπαιδαγωγικά όσο και διασκεδαστικά, με σκοπό την παρακίνηση της εύπλαστης παιδικής ψυχής και την πιθανή αφύπνιση του αυθορμητισμού και της αμελημένης προσπάθειας του κάθε ενήλικα.
To κείμενο έγραψε ο Στρατής Πασχάλης ενώ ο λόγιος και καθηγητής Γιάννης Λιγνάδης έκανε τη δραματουργική επεξεργασία. Η σκηνοθεσία είναι του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη ο οποίος επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια.
Τον Ηρακλή ερμηνεύει ο αγαπημένος όλων, Σάκης Ρουβάς.
Δίπλα του πρωταγωνιστούν,
ως Ευρυσθέας η Ρούλα Πατεράκη, ως Αθηνά η Ναταλία Δραγούμη, ως Ήρα η Αγορίτσα Οικονόμου και ως Αρετή η ΕλένηΡουσινού.
Η ταυτότητα της παράστασης
Σύλληψη-σκηνοθεσία-σκηνικά-κοστούμια: Aπόλλων Παπαθεοχάρης.
Κείμενο: Στρατής Πασχάλης
Διασκευή-δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Λιγνάδης
Ηχητική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος
Σύνθεση τραγουδιών: Γιώργος Θεφάνους
Στίχοι τραγουδιών: Nίκη Παπαθεοχάρη
Επιμέλεια κίνησης: Aγγελική Στελλάτου
Χορογραφίες: Chaly Jennings
Σχεδιασμός φωτισμού: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωνητική διδασκαλία: Λία Βίσση
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Σύλβια Λιούλιου
Διεύθυνση σκηνής: Αναστασία Διαμαντοπούλου
Καλλιτεχνικός σύμβουλος της παράστασης είναι ο Δημήτρης Λιγνάδης
Εκτός από τους Σάκη Ρουβά, Ρούλα Πατεράκη, Ναταλία Δραγούμη, Αγορίτσα Οικονόμου και Ελενα Ρουσινού, παίζουν ακόμη:
Φανή Αποστολίδου, Γιάννης Αναστασάκης, Φαίδων Κεφαλέας, Έρρικα Μπίγιου, Aντώνης Πριμηκύρης κ.α.
Χορεύουν: Eυγένιος Βuli, Σταυριάνα Γκαρνάβου, Τατιάνα Δημητριάδου, Chaly Jennings, AndiKocaj, ArdiKocaj, Εντυ Λάμμε, Τadeu Liesenfeld, Φοίβος Παπαδόπουλος, Ολγα Πιλάκη, Διογένης Σκαλτσάς, Victoria Taylor, Αλέξης Φουσέκης
Εναρξη παραστάσεων: Nοέμβριος 2014
Η παράσταση θα παρουσιάζεται και πρωινές ώρες σε μαθητές και μαθήτριες.
Ηρακλής 12 Άθλοι
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το έργο διαρθρώνει τους Δώδεκα Άθλους του Ηρακλή, της κυρίαρχης μορφής της Ελληνικής Μυθολογίας και με παγκόσμια ακτινοβολία. Με μια σύγχρονη γραφή, μουσική και τραγούδια τα ερεθίσματα του μυθολογικού υλικού είναι τόσο διαπαιδαγωγικά όσο και διασκεδαστικά, με σκοπό την παρακίνηση της εύπλαστης παιδικής ψυχής και την πιθανή αφύπνιση του αυθορμητισμού και της αμελημένης προσπάθειας του κάθε ενήλικα.
Ο πιο αντρειωμένος ασκητικός ήρωας, μοναχικός, σεμνός, με τη στοχοθεσία της απόλυτης αρμονίας σώματος και πνεύματος, με τη δύναμη της θέλησης και της σκληρής πειθαρχίας, καθιερώνεται σαν πρότυπο αρετής στις προσδοκίες των ανθρώπων της κάθε εποχής.
Η ζωή μας είναι μια διαρκής διαδικασία επιλογής και λήψης αποφάσεων.Με αυτήν την προοπτική, καθώς και δικός μου ήρωας ο Ηρακλής, θέλησα να προσπαθήσω να ταυτίσω την πορεία του με τη ζωή του κάθε ανθρώπου σε κάθε στιγμή της Ιστορίας. Το φοβισμένο του ξεκίνημα μπροστά σε ένα άγνωστο χαώδες Σύμπαν, τα εσωτερικά του ερωτήματα, η άσκηση της ελεύθερής του βούλησης και η σκληρή προσπάθεια για την κατάκτηση του στόχου, είναι και οι δικοί μας φόβοι και τα δικά μας ερωτήματα. Ο μύθος του Ηρακλή καθιερώθηκε σαν αρχέτυπο της ανθρώπινης εξέλιξης και δικό μας παράδειγμα στους αιώνες.
Σας ευχαριστώ
Απόλλωνας Παπαθεοχάρης
Το Πάνθεον υποδέχεται τη Vienna Classic Orchestra στις 9 Δεκεμβρίου
Μια φημισμένη παγκοσμίως ορχήστρα φιλοξενεί το Πάνθεον στις 9 Δεκεμβρίου.
Η Βιεννέζικη ορχήστρα δημιουργήθηκε από βιρτουόζους και ενέπνευσε καλλιτέχνες με κοινό σκοπό να συντηρούν και να διαβιβάζουν την ομορφιά της κλασικής μουσικής. Κάθε ορχήστρα έχει το δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα. Κάθε μαέστρος αποτελεί ένα μικρό μουσικό κόσμο μαζί με τους μουσικούς και το κοινό.
Όλα αυτά τα ταλέντα συναντήθηκαν στη Βιέννη και από τότε, εκτός από την τοπική Φιλαρμονική, έχουν συμμετάσχει και στις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου.
Η Vienna Classic Orchestra έπαιξε σε μεγαλοπρεπείς συναυλιακούς χώρους όπως: την Όπερα της Βιέννης , το Olympia του Παρισιού , το Royal Albert Hall του Λονδίνου, καθώς στην Τουρκία, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και την Ελβετία.
Τη συναυλία στο θέατρο Πάνθεον θα διευθύνει ο Daniel Kavatza ο οποίος έχει κατακτήσει το κοινό διεθνώς, εδώ και χρόνια.
Το πρόγραμμα της συναυλίας θα αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο θα περιλαμβάνει έργα του Mozart, και το δεύτερο του Strauss. Η φημισμένη σοπράνο Judith Halaz θα τραγουδήσει και στα δύο μέρη και θα εκτελέσει φημισμένα κομμάτια όπερας και των δύο συνθετών. Ενδιαφέρον μείγμα μεταξύ παραδοσιακού και σύγχρονου. Οι βιρτουόζοι της μουσικής μεταφέρουν το πνεύμα της Κεντρικής Ευρώπης και μελωδίες από τους πιο διάσημους συνθέτες.
Πάνθεον, στις 09 Δεκεμβρίου 2014. Ώρα έναρξης παραστάσεων 21:00.
«Οι καμπάνες του Edelweiss»
Το Πάνθεον υποδέχεται στη σκηνή του τη νέα ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα «Οι καμπάνες του Edelweiss». Η μουσική συναντά το θέατρο και αφηγούνται μια ιστορία για το πάθος και τον απαγορευμένο έρωτα, σκηνοθετημένη από το Γιάννη Κακλέα, με την ερμηνεία της Άννας Βίσση.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης σημειώνει: Μετά τη «Μάλα» και τους «Δαίμονες» , η νέα όπερα «Οι καμπάνες του Edelweiss» θα είναι μια ακόμη ευκαιρία να επεξεργαστώ και να συνδιαλλαγώ με τον ιδιαίτερο συγγραφικό και μουσικό κόσμο του Νίκου Καρβέλα και να συνεργαστώ επί σκηνής με την Άννα Βίσση.
«Οι καμπάνες του Edelweiss» είναι μια όπερα που πραγματεύεται μια μοιραία ιστορία πάθους και απαγορευμένου έρωτα , με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την γραφή του Νίκου Καρβέλα , μια γραφή έντονη , διεισδυτική και τολμηρή και στο θέμα της αλλά και στον τρόπο αφήγησης της ιστορίας.
Με την συνεργασία μας αυτή θα προσπαθήσουμε να πραγματοποιήσουμε ένα μουσικό και θεατρικό όραμα για ένα είδος παράστασης με σύγχρονα μέσα που θα αναδεικνύει το έρεβος της ανθρώπινης ύπαρξης και την αμείλικτη δύναμη του πάθους.
Ελπίζω ότι κι αυτή τη φορά με την βοήθεια των συνεργατών μας , την σύσταση ενός εξαιρετικού θιάσου και την χρήση της υπέροχης σκηνής του «Πάνθεον» να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση στα όρια της εμπειρίας και να αναδείξουμε όλα τα δυναμικά στοιχεία του έργου.
Πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2015.
Το Victor /Victoria, η ανεπανάληπτη ταινία του BlakeEdwards, γίνεται μεγάλη θεατρική παραγωγή κι ανεβαίνει στο θέατρο Πάνθεον.
Στο Παρίσι του μεσοπολέμου μια πάμπτωχη σοπράνο, η Βικτώρια Γκραντ, αναγκάζεται για να βρει δουλειά ως τραγουδίστρια, υποδυόμενη τον άντρα, μετά από υπόδειξη του ιμπρεσσάριου Τόντι. Γίνεται διάσημη ως Βίκτωρ, όμως ένας αμερικανός γκάγκστερ την ερωτεύεται…
Το Βίκτωρ /Βικτώρια έγινε γνωστό από την ταινία του BlakeEdwards. Πρωτοπαίχθηκε το 1982 με την Julie Andrews και την υπέροχη μουσική του Henry Mancini ο οποίος και κέρδισε το βραβείο Οscar την ίδια χρονιά.
Μετά τη θεατρική του μεταφορά το 1995 στο Broadway, οι κριτικοί το ενέταξαν στα πιο ενδιαφέροντα μιούζικαλ όλων των εποχών. Από τότε το Βίκτωρ Βικτώρια έχει κάνει αρκετές θεατρικές «διαδρομές». Πριν δύο χρόνια το έργο έγινε μία πολύ ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη παράσταση στο Λονδίνο με την Αnna Francolini. Στην Ελλάδα είναι η τρίτη φορά που ανεβαίνει.
Το Μάρτη του 2015, το θέατρο Πάνθεον πρόκειται να το παρουσιάσει σε μία μεγάλη θεατρική παραγωγή, με το Δημήτρη Λιγνάδη να σκηνοθετεί και να παρουσιάζει μέσα από αυτή τη σπιρτόζικη και συγκινητική ιστορία το μαγικό κόσμο των καμπαρέ...
Τη Βικτώρια Γκραντ που μεταμφιέζεται καθημερινά σε Βίκτορα Γκρανζίσκι και γίνεται σύντομα ένας από τους μεγαλύτερους σταρ του Παρισιού, θα ερμηνεύσει η Μαρία Ναυπλιώτου. Τον γκέι ιμπρεσσάριο που την οδηγεί στο να γίνει ο Κόμης Γκρανζίσκι, υποδύεται ο Γιάννης Ζουγανέλης. Τον αμερικανό γκάγκστερ από το Σικάγο που ερωτεύται παράφορα τη Βικτώρια, υποδύεται ο Αλέξης Γεωργούλης.
Τη μετάφραση έκαναν ο Δημήτρης Λιγνάδης και η Σύλβια Λιούλιου.
Τη μουσική διεύθυνση και την ενορχήστρωση θα έχει ο Δημοσθένης Γρίβας.
Τα κοστούμια θα σχεδιάσει ο Απόλλων Παπαθεοχάρης.
Τα σκηνικά θα φιλοτεχνήσει η Εύα Νάθενα.
Χορογραφίες: Chaly Jennings.
Το σχεδιασμό στους φωτισμούς θα έχει ο Σάκης Μπιρμπίλης.
Τη φωνητική διδασκαλία θα κάνει η Λία Βίσση.
Πρεμιέρα στις 27 Μαρτίου 2015.
Victor /Victoria
Σημείωμα σκηνοθέτη
1930. Παρίσι. Στα παρηκμασμένα ή τα πρωτοποριακά καμπαρέ αλλά και στα κλάμπ της underground σκηνής τα κορίτσια είναι όμορφα. Το ίδιο και τα αγόρια…
Η Βρετανίδα Βικτώρια Γκραντ, μια σοπράνο σε πτώση της καριέρας της, διασώζεται από τον Τόντι, έναν γκέυ ιμπρεσσάριο θεαμάτων και τραγουδιστή του καμπαρέ, ο οποίος έχει μια εξωπραγματική ιδέα…
Να σώσει την καριέρα της που παραπαίει, «επανεφευρίσκοντάς» την ως Κόμη Βίκτωρα Γκραζίνσκι, έναν από τους πιο ικανούς και διάσημους περφόρμερ στις προσωποποιήσεις γυναικών.
Η Βικτώρια, λοιπόν, αποφασίζει να συστήσει τον εαυτό της ως άνδρα στον κόσμο του θεάματος. Ζει τη ζωή της ως «Βίκτωρ» και ο Βίκτωρ, γίνεται σύντομα ένας από τους μεγαλύτερους σταρ της νυχτερινής ζωής του Παρισιού, διάσημος για το «νούμερό» του όπου παρουσιάζεται σαν γυναίκα και τραγουδά με φωνή εξαιρετικού ύψους και σπάνιων συχνοτήτων. Πρόκειται για μια επινοημένη θεατρική περσόνα που φέρει το όνομα «Βικτώρια». Όλο το Παρίσι συρρέει για να δει και να γνωρίσει τον Βίκτωρα Γκραζίνσκι και η Βικτώρια Γκραντ παρέα με τον Τόντι ζουν στην κορυφή της επιτυχίας μέχρι τη στιγμή που ένας γκάγκστερ του Σικάγο βλέπει το συγκεκριμένο «νούμερο» και νιώθει μια «παράξενη» ερωτική έλξη για τον «σταρ».
Τώρα η Βικτώρια βρίσκεται σε ένα τεράστιο δίλημμα… Να χάσει την απαστράπτουσα καριέρα της αποκαλύπτοντας την πραγματική της ταυτότητα ή να αφήσει τον άνδρα των ονείρων της να της φύγει μέσα από τα χέρια εξακολουθώντας την αθώα πλεκτάνη;
Το Victor/Victoria των Blake Edwards, Henry Mancini και Leslie Bricusse πρωτοανέβηκε στο Broadway το 1995. Πρόκειται για τη θεατρική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του 1982. Ήδη από το πρώτο του ανέβασμα το μιούζικαλ δημιούργησε ένα μικρό σκάνδαλο και ειδικότερα όταν η πρωταγωνίστριά του Julie Andrews αρνήθηκε την υποψηφιότητά της για βραβείο Tony. Αργότερα, όταν η Julie Andrews φάνηκε να «χάνει» την φωνή της, στον πρωταγωνιστικό ρόλο την διαδέχτηκε η Liza Minelli, ενώ στο τελευταίο εξαιρετικά επιτυχημένο ανέβασμα του μιούζικαλ στο Λονδίνο το 2012 τον πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η Anna Francolini.
Το Βίκτωρ/Βικτώρια είναι μια έντιμη και συγκινητική απεικόνιση του έρωτα, της λαγνείας, της σεξουαλικότητας αλλά και της προκατάληψης. Πρόκειται για ένα διασκεδαστικό αλλά και σκοτεινό μιούζικαλ που «παίζει» με την έννοια της διαφορετικότητας και της αποδοχής της ετερότητας του «άλλου» στην ποιο ακραία της μορφή. Ο κόσμος των καμπαρέ στο Παρίσι του 1930 γίνεται, έτσι, η παραβολή ενός ιδανικού ανεκτικού κόσμου. Εκεί, όπου η απόλυτη αποδοχή της μεταμφίεσης ως πραγματικότητας αναιρεί κάθε έννοια αντίληψης του πραγματικού ή του «κανονικού». Το καμπαρέ κλείνει το μάτι στην πραγματικότητα και την κατηγορεί ως «εικονική» την ώρα που τα «κορίτσια» του τραγουδούν ενάντια στον σύγχρονο συντηρητισμό και τις συμβάσεις του πως τίποτα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται και πως το «νορμάλ» είναι πάντα το «ασυνήθιστο», το «απρόσμενο» και το «εξαιρετικό».
Δημήτρης Λιγνάδης
