Βίλχελμ Ράιχ. Ο αγαπημένος μαθητής του Φρόυντ έγραψε το «Άκου, Ανθρωπάκο» το 1946 και το δημοσίευσε το 1948. Πρόκειται για την κραυγή αγωνίας ενός μεγάλου στοχαστή, που βλέπει τα σπέρματα του φασισμού και του ολοκληρωτισμού μέσα στον κοινό, καθημερινό άνθρωπο.
Και εγώ σήμερα έμαθα ότι αυτό το κείμενο, το προορισμένο να εκφωνείται, και μάλιστα με παραστατικό τρόπο, επέτρεψε στην Ομάδα ΕΝ-Α και τη σκηνοθέτιδα Ελπίδα Αμίτση να πειραματιστούν με τις δυνατότητες δραματοποίησής του.
Έτσι, προέκυψε η παράσταση Ηοmo Normalis.
Δύο παράγραφοι που ξεχώρισα
«Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απ' έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”»,
«Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου. Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου».
*Στην παράσταση, που παρουσιάζεται, υπό την αιγίδα της UNESCO, από αύριο και κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο "Αντιθέατρο" της Μαρίας Ξενουδάκη, στη νέα του έδρα (Αυλητών 10, Ψυρρή), παίρνουν μέρος οι Ελπίδα Αμίτση, Αμαλία Αυγουστάκη, Μάγια Κώνστα, Ηρώ Πίκουλα, Μαρία Τσάμη, ενώ την πρωτότυπη μουσική συνέθεσε ο Δημήτρης Παριανός.
Χ.
