Μια από τις σοφίες που δέχομαι αβίαστα είναι ότι κάθε τι σπουδαίο βγαίνει αποτελεσματικά από τη μήτρα του χωρίς στολισμούς και σύνθετες προεκτάσεις. Απλά, ήρεμα και αφαιρετικά. Καλά, δεν έχεις και πολλά περιθώρια να κάνεις κάτι της προκοπής, αν ξεφύγεις από τη λιτή έκφραση, το χιούμορ, την πλάκα.
Εγώ τον Μπίγαλη τον είχα αφήσει στα βιντεοκλίπς των '90ς, τις "Μέλισσες" και τις "Κατερίνες". Κατά καιρούς, ακούω για κάτι εμβληματικά πάρτυ που γίνονται στην Αθήνα παρουσία του ή απουσία του, αλλά με τα τραγούδια του στη διαπασών. Δεν ήξερα όμως ότι ασχολείται και με το γράψιμο, για να μην πολυλογώ, ούτε ότι είχει στο συρτάρι του ολοκληρωμένο θεατρικό έργο.
Οι πληροφορίες έπεφταν βροχή. "5", ο τίτλος, Χυτήριο, ο τόπος, Βάλαρης, ο σκηνοθέτης, Μπίγαλης, ο συγγραφέας (παίζει κιόλας), σουρεαλιστικό θρίλερ, περιγραφή. "Για το εμείς που δίνει τη θέση του στο υπερεγώ" η διευκρίνιση. Τις προάλλες, παρακολουθώντας μια πρόβα κατάλαβα ότι μπορείς να μιλάς για τα πάντα, αρκεί να 'χεις τον τρόπο και την αίσθηση ότι τα λόγια σου θα μπορούσαν να είναι η ηχώ της γλώσσας των πολλών.
Δεν υποφέρεται ούτε η μοναξιά, ούτε το μπουντρούμι του "εγώ".
Αν αφαιρέσεις το "σουρεαλιστικός" που μετριάζει τη σοβαρότητα, η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι σκέτο θρίλερ.
Αλλά και αυτόν τον χειμώνα θα τον πηδήσουμε.
Μια μέρα πριν την επέτειο του "ΟΧΙ", στις 27 Οκτωβρίου, η πεντάδα στο Χυτήριο έχει πρεμιέρα.
Θα ξαναγίνει υπενθύμιση.
Περισσότερα για την παράσταση θα βρείτε εδώ.
Χρύσα Φωτοπούλου
