Ο Μουνής συνεχίζεται κάθε Κυριακή στις 21.30 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από 9/11.
Μια παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου.
Ένα υπέροχο χωριό της ελληνικής επαρχίας κάπου στην δεκαετία της Αλλαγής, ένα παρ' ολίγον φονικό του Αργύρη του κοντοκουρεμένου, ένας βιαστικός γάμος του Κωστή του ανάπηρου με την Κωλαθηνά, μια τελετή ενηλικίωσης του μικρού Λαζάρ του γιου του Μπερδούλια, ένα αυτί απλωμένο στο σκοινί της μπουγάδας της Παντζάραινας και η μεγάλη απόφαση της τσαχπίνας της Ανθής συνθέτουν το σκηνικό της παράξενης ιστορίας του Μουνή. Μιας ιστορίας ακραίας και απόκοσμα βίαιης. Όλοι ξέρουν, αλλά όλοι σιωπούν. Και όλα λύνονται με πολύ ξύλο πίσω από κλειστές πόρτες ή χορεύοντας ένα λεβέντικο τσάμικο στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Οι ήρωες της Κιτσοπούλου παγιδευμένοι στις προκαταλήψεις και στους φόβους τους αγωνίζονται να κρατήσουν καθαρό το παρατσούκλι τους, μη και μαθευτούν οι εξάρσεις τους και γίνουν διήγημα.
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά/Κοστούμια : Γεωργία Μπούρδα
Μουσική : Κώστας Νικολόπουλος
Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες : Κάλλι Χαρόβα
Βοηθοί Σκηνοθέτη : Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη.
Μια παράσταση της Αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας 4Frontal σε συμπαραγωγή με το Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Ω² (ομάδα αποφοίτων δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών).
ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Παράταση παραστάσεων έως 28/12
Παραστάσεις : Κυριακή στις 21.30.
Τιμές Εισιτηρίων : 12 € (Κανονικό) 10€ (φοιτητικό) 8€ (ανέργων)
Κάτω Χώρος. Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Αντισθένους 7 & Θαρύπου. Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»
Τηλέφωνο: 210 9212900
Διάρκεια παράστασης : 80 λεπτά
Ο «Μουνής» είναι ένα διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου από τη συλλογή με τίτλο «Μεγάλοι δρόμοι» (εκδόσεις Μεταίχμιο).
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το διήγημα μάς μεταφέρει στην δεκαετία του '80 λίγο πριν ξεκινήσει ο “εκσυγχρονισμός” της ελληνικής κοινωνίας. Λίγο πριν αρχίσει η επιδότηση της αγροτιάς και η μεταμόρφωση των ηθών και των συνηθειών της επαρχίας. Τότε που οι άνθρωποι ήταν φαινομενικά πιο αυθεντικοί, πιο σκληροί, πιο βίαιοι. Στο χωριό του Μουνή συναντάμε πρόσωπα εγκλωβισμένα και φοβισμένα, που ο ψυχαναγκασμός και η προάσπιση της ηθικής και του φαίνεσθαι , γεννάει σ' αυτά τα πρόσωπα ακραίες συμπεριφορές. Τις περισσότερες φορές δέκτες αυτών των ακραίων και βίαιων συμπεριφορών είναι οι γυναίκες και τα παιδιά, δηλαδή τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας. Και στον αντίποδα ο Άντρας, η μορφή του “λεβέντη” Έλληνα. Του λεβέντη Έλληνα που είναι μάγκας και το κέφι του θα κάνει, του λεβέντη Έλληνα που ξέρει καλά πως όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Κι εκεί που κάθεσαι ήσυχος στην πολυθρόνα σου και σκέφτεσαι πως όλα αυτά συνέβαιναν μόνο σε κάτι χωριουδάκια της “άξεστης ελληνικής επαρχίας” - και μάλιστα σε μια παρελθοντική εποχή - σου έρχονται ξαφνικά κάτι αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία, σκέφτεσαι αυτά που βλέπεις κάθε μέρα στους δρόμους και αυτά που διαβάζεις στις εφημερίδες, κοιτάς ύποπτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ακούς καλύτερα τους “ήχους” από το γειτονικό σπίτι, συνειδητοποιείς πως τα τελευταία χρόνια η όξυνση της κρατικής και της φασιστικής βίας έχει γίνει σχεδόν αυτονόητη. Και νιώθεις φόβο και απογοήτευση. Και σου γίνεται πιο ξεκάθαρο πως το διήγημα της Κιτσοπούλου δεν είναι μια ηθογραφία ούτε μια φανταστική ιστορία. Είναι η περιγραφή του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας που έχει μείνει αναλλοίωτος μέσα στο πέρασμα του χρόνου και συνεχίζει να αναπαράγει, την χαιρεκακία, το κουτσομπολιό, την ενοχή, το θράσος, τον τσαμπουκά, την σωματική και ψυχολογική βία. Και τότε νιώθεις εσύ εγκλωβισμένος στο “μικρό χωριό”. Και τότε είσαι εσύ που θες να φύγεις...
Έγραψαν για τον «Μουνή» μεταξύ άλλων
«…Το αρχικό μειδίαμα των θεατών γρήγορα "παγώνει", αφού τα κωμικά στοιχεία οδηγούν γρήγορα στην περιγραφή εμετικών καταστάσεων, γνώριμων σε όλους μας, με στόχο όμως την καταγγελία της βίας και του φασισμού που κρύβουμε μέσα μας. Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη δείχνει να έχει "δέσει" άρρηκτα με το ιδιότυπο ύφος του έργου της Λένας Κιτσοπούλου, ισορροπώντας τέλεια μεταξύ του κωμικού και του τραγικού.»
Γιάννης Αγουρίδης - H Αυγή
«Τα παρατσούκλια των κατοίκων του χωριού αναφέρονται καταιγιστικά από τα στόματα των ερμηνευτών. Κι αν στην αρχή προκαλούν πνιχτά γελάκια, σύντομα μοιάζουν με βίαιο ράπισμα.
……..στο τέλος νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλη πληροφορία. Αισθάνεσαι αποστροφή. Βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου για ποιο λόγο έχουμε φτάσει ως εδώ. Κι αναλογίζεσαι για τη δική σου στάση που ξεκινά τελικά από τα πολύ απλά....»
Έλενα Γαλανοπούλου -tospirto
«…το όλο εγχείρημα εμφορείται από ένα δυναμισμό που δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο. Η σωματοποίηση των μύχιων πόθων και των εκτραχηλισμένων παθών και ο κωμικοτραγικός τόνος κυριαρ¬χούν.
Ιλειάνα Δημάδη-Αθηνόραμα
«Τα πάντα όλα ακούγονται στην παράσταση των 4Frontal στο Κάτω Χώρο του Νέου Κόσμου . Σάτιρα ή ωμός ρεαλισμός, όνειρο ή κοινωνικοπολιτική διαπίστωση, ο «Μουνής» θα κόψει την ανάσα. Με τη συνεχή του ένταση, με την χωρίς αναισθητικό βύθιση στο θέατρο της σκληρότητας. Θα πω αυτό που αισθάνθηκα κάποτε και στο «Σπιρτόκουτο»: τίποτα εδώ δεν είναι ψέμα.» Γρηγόρης Ιωαννίδης - Η εφημερίδα των συντακτών
«…Μια παράσταση που, όπως και η δημιουργός του διηγήματος, δεν εκθέτει ακριβώς αλλά μας «πετάει στα μούτρα» τα δρώμενα….. ο «Μουνής» της Λένας Κιτσοπούλου και του Παντελή Δεντάκη νομίζω ότι είναι κάπως σαν τις ταινίες του Λαρς φον Τρίερ: λίγους θα τους αφήσουν αδιάφορους - οι υπόλοιποι ή θα τις λατρέψουν ή θα τις μισήσουν. Συχνά για τον ίδιους ακριβώς λόγους. …» Τώνια Καράογλου - ελculture
«…Η παράσταση, δεμένη σφιχτά, ακολουθεί τη γρήγορη, ανεπιτήδευτη, προφορική γλώσσα της Κιτσοπούλου, τη χωρίς ντροπές και προφάσειςΤο τρελαμένο βλέμμα, τα σάλια που τρέχουν, τα ρούχα που βρομίζουν, ο διασυρμός ενός ανάπηρου, ανακατεύουν το στομάχι σου. Και την ψυχή σου. Η παράσταση του Παντελή Δεντάκη σκληρή, ωμή και αληθινή, ανέδειξε με ιδανικό τρόπο το διήγημα. Δείτε την.»
Έφη Μαρίνου- Η εφημερίδα των συντακτών
«…Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, είναι υποδειγματική. Μετουσιώνει σκηνικά τον καταιγιστικό λόγο της Κιτσοπούλου, αναδεικνύοντας πλήρως τις εντάσεις και τον νευρώδη ρυθμό του διηγήματος, χωρίς να μπει στην διαδικασία να το θεατροποιήσει επί τούτου αλλά διατηρώντας ανέπαφη την ρέουσα αφηγηματικότητα του κειμένου, δίνοντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον στίγμα στο λεγόμενο αφηγηματικό θέατρο. …..Ο Μουνής είναι μια πραγματικά σημαντική παράσταση που ανοίγει την θεατρική σεζόν άκρως ελπιδοφόρα.»
Μάριος Παϊτάρης- Επί σκηνής
«…Ένα συγκλονιστικό κείμενο σε μία συναρπαστική παράσταση που θα σας καθηλώσει -σίγουρα από τις καλύτερες της χρονιάς. Να πάτε! Μη φοβηθείτε ότι θα σας σοκάρει. Η ζωή γύρω μας, οι άστεγοι στους δρόμους, αυτοί που ψάχνουν στα σκουπίδια σοκάρουν περισσότερο….»
Γιώργος Σαρηγιάννης – Το τέταρτο κουδούνι
«….Παράσταση που απαιτεί γερό στομάχι και διαθέτει δυναμισμό να γίνει «καλτ», αρκεί, βέβαια, ο θεατής να διακρίνει σε αυτήν την ουσία του έργου: την καταγγελία της βίας και του υφέρποντος φασισμού που κρύβει στους κόλπους της η αγία οικογένεια της επαρχίας, πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας καθ' όλον τον 20ό αιώνα….»
Δημήτρης Τσατσούλης -Ελευθεροτυπία
