Άλλοτε θα εμμένουν σε μια φόρμα, άλλοτε θα περιπαίζουν μία συγκεκριμένη φόρμα, άλλοτε θα μιμούνται αυτούς που δεν ανασαίνουν άνευ φόρμας. Και φτάνουμε, χωρίς μέτρο, όλα να περιστρέφονται γύρω από μια φόρμα, έτσι, άνευ λόγου.
Η χειρότερη περίπτωση είναι η κάστα που μιμείται αυτή την τάση. Που την κάνει πράξη χωρίς να 'χει μια σφραγίδα στην τσέπη της.
Απαραίτητη η τεχνική, ναι, αλλά η κατάχρησή της καταργεί ό,τι πιο απαραίτητο στη σχέση θεατή και δρώντων προσώπων: την ευκαιρία να ξεσπάσουν συναισθήματα. Διαβάζεις μια περιγραφή. Λες το έργο καταγίνεται με ένα πολύ επίκαιρο θέμα. Μας αφορά. Τρέχεις. Είσαι ολόκληρος μπροστά στους ηθοποιούς και το άδειο σκηνικό. Περιμένεις να ακούσεις, να δεις, να φουλάρεις από ενέργεια, από συναισθήματα που ξεφεύγουν από τη μετριότητα ενός ταχύτατου 24ωρου.
Αλλά όλη αυτή η αντιρεαλιστική έξαρση σε τοποθετεί εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά απ' αυτό που συντελείται στη σκηνή. Δε θα φύγεις, γιατί είναι αγένεια.
Θα ελπίσεις μόνο να υπάρξουν προσπάθειες, στο μέλλον, που θα υποδηλώνουν ψυχή και όχι μια πανικόβλητη τάση για διαφοροποίηση -μέσω μιας κρυόμπλαστης μοντερνιάς-.
Ο κόσμος, από τον οποίο εξαρτάται μέχρι θανάτου η θεατρική πράξη, έτσι ονομάζει τα ακαταλαβίστικα ύφη. Μοντερνιές. Και αυτός ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από επίθετο μπροστά του.
Ξέρεις ποιος είναι.
Χρύσα Φωτοπούλου
