Στην ποσότητα χαώνομαι. Στα ετερόκλητα μεγέθη με πιάνει θλίψη. Οι πρώτες δαγκωνιές άρχισαν. Είναι προεόρτιες και βλαβερές. Σε ποιο ύψος θα σταθεί το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος; Ύψος ανεντιμότητας. Εορταστικό πρόγραμμα, διπλές την Κυριακή, στο φουαγιέ στολίδια, σήμερα 5 Δεκέμβρη, τα σχολεία υπό κατάληψη, "Αλέξη, δε σε ξεχνάμε"- μαθητικά status στο φέισμπουκ.
Περπατώ στον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης και ακούω μόνο αυτόν ή αυτούς που με χρειάζονται. 21 χρόνων αγόρι κινδυνεύει. Ενίοτε και ο σίγουρος μέλλοντας: θα πεθάνει. Αγχώνομαι. Τι θα κάνουμε; Πέφτουμε πάνω στην ανεπίκαιρη ησυχία σαν τυφλά πουλιά. Πρέπει να σβήσουν όλα τα φώτα. Ένα φως μόνο να υπάρξει, ένας τεράστιος προβολέας πάνω απ' αυτό το αγόρι. Να μη νοιαστούμε για τίποτε άλλο, για πρώτη φορά. Να πούμε κάτι, να περπατήσουμε μαζί για να προλάβουμε. Δε ζητάμε από συγκεκριμένους ανθρώπους τη σωτηρία. Αυτά τα "ας μιλήσουν οι πνευματικοί άνθρωποι" ακούγονται ρετρό πια. Όλοι είναι η απάντηση.
Όσα κείμενα για τον Ρωμανό και να περάσουν απ' την οθόνη του υπολογιστή μου, δε συγκρατώ τίποτα. Μόνο το γεμάτο κίνηση πρόσωπο μου μένει. Με τις φλέβες στο λαιμό και τα μάτια-σουγιάδες. Δε με νοιάζει πώς θα κυλήσει η -εντελώς ξένη- εορταστική περίοδος. Όλα μου φαίνονται επιβεβλημένη χαρά στον καταθλιπτικό.
Καθήκον όλων είναι να ξεπεράσουμε τον αυτισμό μας, να επισπεύσουμε τον "θάνατο" των μονίμως υπεύθυνων και να φανούμε άνθρωποι που απορρίπτουν με σθένος κάθε ενδεχόμενο απώλειας, που μάχονται όχι για λίγη, αλλά για πολλή αξιοπρέπεια. Δε θέλω τον παράλληλο κόσμο, αυτόν που ζει έξω απ' το παράθυρο του νοσοκομείου.
Να (κοσμο)σειστεί ο τόπος, αλλά με τα δικά μας σοβαρά βήματα.
Χρύσα Φωτοπούλου
