Σαν κανονικοί άνθρωποι που μελαγχολούν με τη βροχή, κοιτάμε το τζάμι, χαμός από υγρασία, το χρυσόψαρο στη γυάλα βαριέται, οι ίδιοι κύκλοι, ο ίδιος χώρος, ο ίδιος περιορισμός.
Η Μαρία Π. γράφει ένα κείμενο, τάκα τάκα, στην τελευταία σελίδα ενός μπλοκ με κίτρινα. Το διαβάζω. Συμφωνώ. Μελαγχολία, απογοήτευση, αλλά όχι με ρίζες, με εφήμερη διάρκεια, επειδή κάτι δε μας βγαίνει, κάτι σκαλώνει στο μηδέν και ξεμάθαμε στην καλή έκπληξη και τη φούρια.
Δείξε μου τι γράφεις, Μαρία, της λέω. "Μακάρι να ήμουν καλλιτέχνης. Να έγραφα ένα τραγούδι και να λυτρωνόμουν, να υποδυόμουν έναν ρόλο και κάθε βράδυ να γινόμουν κάποιος άλλος σε άλλο τόπο και σε άλλη εποχή, να ζωγράφιζα έναν πίνακα και να έφτιαχνα έναν κόσμο που να τον υποφέρει η πλειοψηφία των ανθρώπων".
Επειδή είμαστε κανονικοί άνθρωποι, είμαστε και ρομαντικοί. Η Μαρία και εγώ βλέπουμε τους καλλιτέχνες σαν ανθρώπους με εξαίσιο θάρρος, εξαίσιους τρόπους λύτρωσης, εξαίσιες προτάσεις καλύτερων σχημάτων.
Όχι, δεν αναθέτουμε τη λύση του προβλήματος. Απλά, περιμένουμε λίγο παραπάνω φως απ' αυτούς. Όχι άλλα αυτιστικά παρεάκια με αδιάφορες εξάρσεις και ανέγγιχτη "πραγματικότητα".
Ένας κόσμος όλοι. Και όσοι μπορούν και ζωγραφίζουν να προπορευτούν. Για να μην κατακερματιστεί ο ρομαντισμός μας. Θα 'ναι κρίμα.
Χρύσα Φωτοπούλου
