Στην κεντρική σκηνή της θρυλικής βερολινέζικης Volksbuhne, η πρωταγωνίστρια φώναζε, χτυπιόταν, πάλευε, έτρεχε από 'δω κι από ´κει...Το εντελώς προσωπικό της "δράμα", όμως, ήταν άλλο. Σε μιάμιση ώρα τακτοποίησε 30 φορές, τα λυμένα μαλλιά της, στο πλάι, μπροστά, στον ώμο. Ετοιμαζόταν να ορμήσει σε εχθρό και -πανάθεμά την- έφτιαχνε μαλλί! Θα έκανε ποτέ η Πρωτόπαππα ή η Καραμπέτη κάτι τέτοιο; Οι καλοί από τους ηθοποιούς μας, θα το απέφευγαν και οι σκληροπυρηνικοί από τους σκηνοθέτες μας, πιθανότατα θα την κούρευαν.
Πιο πέρα, στην επίσης θρυλική Schaubuhne, οι Γερμανοί θεατές, έφεραν 7 φορές για υπόκλιση τους ηθοποιούς, με το θερμό χειροκρότημά τους και το ρυθμικό χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα. Αιτία, μια άνευρη σκηνοθεσία, με τετριμμένες ιδέες (βλ. live video, χρήση μικροφώνων, ετεροφυλενδυσία) και αργούς ρυθμούς, από το "τρομερό παιδί" του γερμανικού θεάτρου, τον Τόμας Οστερμάγιερ. Έχω ενθουσιαστεί με δουλειές του, αλλά οι εμμονές, όταν δεν εξελίσσονται, με κάνουν να βαριέμαι του θανατά.
Τι έχουν, λοιπόν, οι Γερμανοί, που δεν έχουμε εμείς; Ευφάνταστα σκηνικά, κοστούμια και φώτα. Όχι πιο ακριβά απο τα δικά μας, μα σίγουρα, όχι απλώς "συμπληρωματικά". Στο εικαστικό μέρος, από τα γραφιστικά των διαφημιστικών υλικών τους, μέχρι τις σκηνικές τους προτάσεις, σκίζουν. Έχουν, ακόμη, συνεννόηση, υπακοή, επιμέλεια, οργάνωση. Πράγματα για τα οποία, εμείς παλεύουμε. Χωρίς καλύτερους ηθοποιούς απ´τους δικούς μας, χωρίς ίδια πίστη, φαντασία και πάθος, καταφέρνουν να είναι το πλέον περιλάλητο θέατρο της Ευρώπης. Όμως, εγώ πιστεύω πως μπορούμε να τους πάρουμε την πρωτιά.
Real news 11. 1. 2015
