Μέχρι πριν κάποια χρόνια, μπορούσα να μιλήσω για τον Παύλο π.χ, που έχει κινητικά προβλήματα, με συναίσθηση, αλλά και με μια υποσυνείδητη σκέψη ότι ο Παύλος είναι μακριά από μένα. Δεν είμαι η μόνη. Όλοι νιώθουμε ότι οτιδήποτε παρεκκλίνει της "νόρμας", είναι μακριά από μας. Και ποια είναι η νόρμα; Και ποιοι είμαστε εμείς; Εν τάξει μεγαλώσαμε. Το μακριά έγινε κοντά και σε μια νύχτα η ζωή της αδερφής μου ήταν στο περίπου. Όπως και η μετέπειτα κινητικότητά της. Ένα αυτοάνοσο νόσημα σε έναν καθαρό οργανισμό, 14 χρόνων. Απίστευτο. Το μικρό κορίτσι με ακούνητα τα κάτω άκρα και το δεξί χέρι είχε το πιο υγιές πρόσωπο του κόσμου. 80 μέρες, σε οριζόντια θέση. Ρωτούσε: "Θα ξαναπαίξω μαρίμπα;" "Φυσικά" "Θα με δέχονται;" "Μα τι λες;" "Θα 'μαι αλλιώς;" "Είσαι χαζούλα".
Ξαναπερπάτησε. Αλλά και αν δε συνέβαινε αυτό, θα έκανε όσα ήθελε, με λύσσα, μου είχε πει. Σήμερα, διάβασα σε ένα άρθρο, στα ΝΕΑ, ότι το Εθνικό Θέατρο δέχεται για εξετάσεις στη δραματική του σχολή μόνο όσους είναι αρτιμελείς. Ο Δημήτρης Γρίντζος, ένας 23χρονος άνθρωπος με κινητική αναπηρία, μετά από πολύ αγώνα κατάφερε να γίνει δεκτός σε σχολή υποκριτικής. Κάνει μαθήματα στο εργαστήρι Τabula Rasa. Και φέτος, συμμετέχει και στην παράσταση "Ο μικρός πρίγκιπας". «Μη μου βάζεις Χ χωρίς να με αξιολογήσεις. Αξιολόγησέ με, κρίνε με πρώτα. Μπορεί να μην κάνω. Αλλά δώσε τη δυνατότητα σε ανθρώπους που θέλουν να το κάνουν επαγγελματικά να το δοκιμάσουν».
Δεν ήξερα τίποτα περί αρτιμέλειας. Οξύμωρα σχήματα. Παραστάσεις με θέμα το ρατσισμό απέναντι, ας πούμε, στη σωματική αναπηρία και μετά "δεν μπορούμε να σου δώσουμε πιστοποίηση".
Τα όνειρα και τη θέληση των ανθρώπων θα 'πρεπε ο καθένας να μπορεί να τα αντιληφθεί και να τα ενισχύσει.
Και ας μην μπει σφραγίδα και υπογραφή σε κανένα πτυχίο.
