"Και πως είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο
Για να χαιρετήσει ο ένας τον άλλον."
Μπλέκομαι στις λέξεις της Δήμητρας Αγγέλου, ξανά και ξανά. Και συνειδητοποιώ, αντιλαμβάνομαι, καταλαβαίνω, κυλιέμαι -με κλονισμένο τον μικρόκοσμό μου- στους μικροαστικούς τόπους, που αναγκαστικά έχω θεμελιώσει το σπίτι μου. Κουραστήκαμε, έχουμε κουραστεί. Περισσότερο. Πότε θα είμαστε λιγότερο κουρασμένοι; Να απαλλαγούμε από τις ιδιότητες που μας βαραίνουν, να χαρούμε και να λυπηθούμε. Μαζί. Να συνεννοούμαστε οι πολλοί. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Να μη χαίρεσαι με την κακή κατηφόρα, ούτε να κοκομελετάς. Ο ένας έτσι, ο άλλος αλλιώς. Ο καθένας αγχωμένος ν' αποδείξει με τα ιδρωμένα του χέρια ότι είναι καλύτερος. Ότι συναισθάνεται, ότι θα 'χει μέρες μπροστά του, επειδή βρήκε την πηγή του ποιοτικού αέρα.
Τρέμω τη στιγμή που ετοιμάζεστε να γεμίσετε τον κόσμο με την πιο γνήσια μεριά του κακού σας.
Αλλιώς. Μόνο αλλιώς. Να λιγοστέψει η κούραση μπας και..
Χρύσα Φωτοπούλου
