Στη δίνη του πλουραλισμού και της πολυπολοκότητας, της επισήμανσης, της ταχύτητας, του πολύ, του λίγο, της βίαιης παράφρασης και της συγκλονιστικής αγωνίας για λίγο χώρο, λίγο παραπάνω χώρο, πρέπει να εκπαιδευτούν όλοι να χάνουν, να κερδίζουν χωρίς λεζάντες, χωρίς έκκεντρες εμμονές.
Βομβαρδισμός ενθουσιώδους -και καλά- γδούπου. Υπερεμεγέθεις λέξεις χωρίς βάρος, ακούνητες εικόνες με γέλια και αγκαλιές, καθημερινές παράγραφοι για το ακλόνητο κύρος της παράστασης, των παραστάσεων, των συντελεστών. Πάρε ένα μεγαλείο, πάρε και δεύτερο μεγαλείο, γιατί δεν μπορεί κανείς να χωνέψει ότι κάτι δεν πάει καλά και πρέπει ίσως, μάλλον, να "κατέβει", να αποχωρήσει, να πει οκ δεν ήταν τα πράγματα, όπως τα φανταζόμουν. Εκεί, επιμονή στους δύο κόσμους. Τον κανονικό και τον επίπλαστο. Περάστε κόσμε, θα σ' αρπάξω απ' τον γιακά και θα σε καθίσω στις θέσεις της πλατείας. Όλα καλά, όλα ωραία. Και όταν κλείνουν τα φώτα και ο προβολέας φωτίζει μόνο τη σκηνή, από κάτω υπάρχει μόνο μοναξιά και είναι κρίμα.
Πολλή επιπολαιότητα. Καμία προσπάθεια να ακούσουμε καθαρά την απόφαση του κόσμου.
Εκεί, πείσμα..
Νατάσα Χανιώτη
