Υπάρχουν άνθρωποι πολύ κακοί. Κωλόπαιδα, πώς να στο πω αλλιώς να το καταλάβεις. Κακοπροαίρετοι, χυδαίοι νάρκισσοι. Αν είναι σκορπισμένοι μέσα στο πλήθος, έχει καλώς. Αν έχουν τη δυνατότητα να σταθούν σε θέση περίοπτη και να αρθρώσουν δημόσιο λόγο, πάρε κουβάδες να καβατζώσεις δηλητήριο.
Ποτέ άλλοτε δεν είχε ο άνθρωπος τόση ανάγκη να ξεχωρίσει μέσω ενός κόμπλεξ που ονομάζει αυτάρκεια και που τον οδηγεί να γίνεται το κακό παιδί, επειδή αυτός ο ρόλος αξίζει, επειδή μόνο τότε σε προσέχουν, τότε είσαι ευδιάκριτος.
Δημόσια πρόσωπα που στήριξαν ολόκληρη την έξω ζωή τους σε εμμονές και λάσπες, κακιομάρες και χυδαιότητες. Για να μπορέσουννα αξιωθούν την επίπλαστη διάρκεια εκείνου που έχει τα αρ@@α και καλά να βρίσει κάποιον άλλον.
Ματαιοδοξία και θράσσος που οδηγούν με ευκολία στην παράνοια και την ξεφτίλα. Γιατί όταν παλιώσει η αρχική χλαπαταγή που "έπιασε", μετά σειρά έχει ο κατήφορος.
Καμία σιωπή, από εκείνες που πρέπει να υπάρχουν για το καλό μιας ενιαίας φωνής.
Νατάσα Χανιώτη
